ବହୁତ ଦିନ ତଳର କଥା । କାଂଚିପୁରମ୍ ରାଜ୍ୟରେ ଗୋଟିଏ ଆଶ୍ରମ ଥିଲା । ସେ ଆଶ୍ରମରେ ତିନି ଜଣ ସାଧୁ ରହୁଥିଲେ । ତନ୍ମଧ୍ୟରୁ ପ୍ରଥମ ସାଧୁଙ୍କ ନାଁ ଥିଲା ସାଧୁ ରାମାନନ୍ଦ । ଦ୍ୱିତୀୟ ସାଧୁଙ୍କ ନା ସାଧୁ ଆତ୍ମାନନ୍ଦ ଓ ତୃତୀୟ ସାଧୁଙ୍କ ନାମ ଥିଲା ସାଧୁ ଦୟାନନ୍ଦ । ସାଧୁ ରାମାନନ୍ଦ ଓ ସାଧୁ ଆତ୍ମାନନ୍ଦ ସବୁବେଳେ ଖାଲି କଳି ଝଗଡା କରୁଥିଲେ । ସାଧୁ ରାମାନନ୍ଦ କହୁଥିଲେ ସେ ହିଁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସାଧୁ । ଏଣେ ସାଧୁ ଆତ୍ମାନନ୍ଦ ମଧ୍ୟ କହୁଥିଲେ – ସେ ହିଁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସାଧୁ । ମାତ୍ର ସାଧୁ ଦୟାନନ୍ଦ ସର୍ବଦା ସେମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଥିଲେ । କହୁଥିଲେ – ଏ ଜଗତରେ କେବଳ ସାଧୁ ହିଁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଅଟନ୍ତି ।
ଏ କଥା ଶୁଣି ସାଧୁ ରାମାନନ୍ଦ ଓ ସାଧୁ ଆତ୍ମାନନ୍ଦ ହସି ହସି କହିଲେ – ‘କ’ଣ ତୁମେ କହୁଛ ଦୟାନନ୍ଦ । ତୁମ ନାଁ ଆଗରେ ସାଧୁ ଶବ୍ଦ ଲଗାଇଲେ କ’ଣ ତୁମେ କେବେବି ଆମ୍ଭମାନଙ୍କ ଭଳି ସାଧୁ ହୋଇପାରିବ । ଇଏତ ତୁମର ନିଜ ପ୍ରତି ସାଧୁତା ପ୍ରମାଣ କରିବାର ଦୁର୍ବଳତା ମାତ୍ର’ । ସେ ଦୁଇ ସାଧୁଙ୍କ ଏପରି କଥା ଶୁଣି ସାଧୁ ଦୟାନନ୍ଦ କହିଲେ – ‘ସାଧୁ ହେବା ପାଇଁ କେବଳ ‘ସାଧୁ’ ଶବ୍ଦର ପ୍ରୟୋଗ ଯଥେଷ୍ଟ ନୁହେଁ । କର୍ତ୍ତବ୍ୟରେ ସାଧୁତା ରଖିବା ଓ ଠିକ୍ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ସମ୍ପାଦନା କରିବା ହିଁ ସାଧୁତା’ ।
