ଏହାପରେ ସାଧୁ ଦୟାନନ୍ଦ ନିଜ ଆମ୍ବଗଛ ପାଖକୁ ଗଲେ । ବହୁତ କଷ୍ଟ କରି ସେ ଆମ୍ବ ଗଛରେ ଚଢିଲେ । ବାଛି ବାଛି କିଛି ସମୟ ପରେ ଦୁଇଟି ଆମ୍ବ ଧରି ସେ ଆମ୍ବଗଛରୁ ଓହ୍ଲାଇ ଆସିଲେ । ଏହା ଦେଖି ସାଧୁ ରାମାନନ୍ଦ ଓ ସାଧୁ ଆତ୍ମାନନ୍ଦ କହିଲେ – କେତେ କୃପଣ ଓ ମୂର୍ଖ ତୁମେ । ପଥିକ ମହାଶୟଙ୍କୁ ଆମ୍ବ ଖୁଆଇବ ବୋଲି ଏତେ ସମୟ ବସାଇଲ । ତହୁଁ ସେ ସାଧୁ ଦୟାନନ୍ଦ କହିଲେ – ‘ମୁଁ ତ ଏ ଆମ୍ବଗଛ ନିଜ ହାତରେ ଲଗାଇଛି । ତେଣୁ ମୁଁ ତ ଆଉ ଆପଣଙ୍କ ଭଳି ଏହାକୁ ବାଉଁଶରେ ପିଟିପିଟି କଷ୍ଟ ଦେଇପାରିବି ନାହିଁ । କାହିଁକିନା ଜଣକୁ କଷ୍ଟ ଦେଇ ଅନ୍ୟ ଜଣଙ୍କୁ କେବେବି ଖୁସି ଦିଆଯାଇ ନପାରେ । ଆଉ ଦଉଡିରେ ଫାଶ ପକାଇ ମୁଁ ମୋ ଗଛର ଗଳାରୋଦ୍ଧ କେବେବି କରିପାରିବି ନାହିଁ । ଏଭଳି ଯନ୍ତ୍ରଣା ଗଛକୁ ଦେବା ଅପେକ୍ଷା ବରଂ ଅତିଥିଙ୍କୁ ଜଳ ମାତ୍ର ଦେଇ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ କରିବା ବହୁତ ଭଲ । କିନ୍ତୁ ମୁଁ ନିଜେ ଆମ୍ବ ଗଛରେ ଚଢି ଏ ଦୁଇଟି ପାଚିଲା ଆମ୍ବ ଆଣିଛି । ଆଉ ଆଶା କରୁଛି ଏ ଆମ୍ବଗୁଡିକ ପଥିକ ମହାଶୟ ନିଶ୍ଚୟ ଖାଇପାରିବେ ।’
ତାପରେ ଭଗବାନ ସେ ଆମ୍ବ ଦୁଇଟି ଖାଇଲେ । କହିଲେ – ଏଇ ଆମ୍ବଗଛର ଆମ୍ବ ତ ବହୁତ ମିଠା । ଏଭଳି ଆମ୍ବ ତ ମୁଁ ଆଗରୁ କେବେ ବି ଖାଇନଥିଲି । ତୁମେ ପ୍ରକୃତରେ ମହାନ୍ । ସାଧୁ ଦୟାନନ୍ଦଙ୍କ ବିଷୟରେ ଏପରି କଥା ଶୁଣି ସାଧୁ ରାମାନନ୍ଦ ଓ ସାଧୁ ଆତ୍ମାନନ୍ଦ ବହୁତ ରାଗିଗଲେ । ତାପରେ ସେମାନେ କହିଲେ – ହେ ପଥିକ ମହାଶୟ! ଆମ୍ଭମାନଙ୍କ ଆମ୍ବ ଗଛର ଆମ୍ବ ବି ତ କିଛି କମ୍ ମିଠା ନୁହେଁ । ତୁମେ ଖାଲି ଅଯଥାରେ ସାଧୁ ଦୟାନନ୍ଦଙ୍କ ପ୍ରଶଂସା କରୁଛ ଓ ଆମ୍ଭମାନଙ୍କର ଅପମାନ କରୁଛ । ତୁମର ଏ ପକ୍ଷପାତ ଆଚରଣ ଆଦୌ ଗ୍ରହଣୀୟ ନୁହେଁ ।
