ଚ୍ୟାଙ୍ଗ କହିଲେ “ଭଉଣୀ ତୁମେ ଭୁଲ୍ ଭାବ ନାହିଁ । ସେ ବୁଢୀ ମୋତେ କିଛି ବି କହି ନାହାଁନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ତୁମର ତାଙ୍କ ପ୍ରତି ବ୍ୟବହାରରୁ ମନେହୁଏ ତମର ବୁଦ୍ଧି ଓ ବଳ ଅନୁସାରେ ଶାଶୁଙ୍କ ପ୍ରତି ବ୍ୟବହାର ବେଶି ଭଲ ନୁହେଁ । ଏଇକଥା ଭାବି ତୁମକୁ ମୁଁ ଏହା ପଚାରିଲି ।”
ତା’ପରେ ବୋହୁ ଗୋଟିଏ ହାତରେ ଦୀପ ଧରି ଅନ୍ୟ ହାତରେ ଯୋଦ୍ଧା ବୀର ଚ୍ୟାଙ୍ଗଙ୍କର ପୋଷାକ ଧରି କିଛି ବାଟ ଘୋଷାରି ଆଣି କହିଲା, “ଏଇଠି ଠିଆ ହୁଅ । ତୁମକୁ ମୋର କିଛି କଥା କହିବାର ଅଛି ।”
ବୋହୁ ଚଟାଣ ଉପରେ ଗୋଟିଏ ହାତ ରଖି ତା’ର ଆଙ୍ଗୁଳିରେ ଗାର କାଟି କହିଲା, “ଦେଖ, ଦିନେ ଏପରି ହେଲା, ଅନ୍ୟ ଦିନ ଅନ୍ୟ ଏକ ଘଟଣା ହେଲା, ତୃତୀୟ ଦିନ ଏପରି ହେଲା, ତା’ପରେ କୁହ ମୋର ଦୋଷ ନା ବୁଢୀର ଦୋଷ?” ଇତିମଧ୍ୟରେ ଆଙ୍ଗୁଳି ବୁଲାଇବା ଦ୍ୱାରା ପଥର ଚଟାଣରେ ଗଭୀର ରେଖା କାଟି ହୋଇ ଯାଇଛି ।
ସେଇ ସବୁ ରେଖା ଦେଖିହିଁ ଚ୍ୟାଙ୍ଗଙ୍କର ମନ ଭୟରେ କମ୍ପି ଉଠିଲା – ସେ ତରବର ହୋଇ କହିଲେ, “ଭଉଣୀ, ଏଥିରେ ମତଦୈଧର କୌଣସି ଅବକାଶ ନାହିଁ । ବୁଢୀରହିଁ ସବୁ ଭୁଲ୍ ।”
ବୋହୁ କହିଲା “ବାସ୍ ଏତିକିହିଁ ମୁଁ ଶୁଣିବାକୁ ଚାହିଁଥିଲି ।” ତା’ପରେ ସେ ଚ୍ୟାଙ୍ଗଙ୍କର ଶୋଇବା ପାଇଁ ସବୁ ପ୍ରକାର ବ୍ୟବସ୍ଥା କରିଦେଲା ।
ଏ ଘଟଣା ଦେଖିବା ପରେ ବୀର ଚ୍ୟାଙ୍ଗଙ୍କ ମନରେ ବୁଢୀକୁ ରକ୍ଷା କରିବାର ଇଚ୍ଛା କୁଆଡେ ଉଭେଇ ଗଲା । ସେ ଭଗବାନ୍ଙ୍କୁ ଧନ୍ୟବାଦ ଦେଲେ ଯେ ନିଜେ କୌଣସି ମତେ ବଂଚି ଯାଇଛନ୍ତି । ରାତିରେ ତାଙ୍କୁ ଆଉ କି ନିଦ ହୁଏ? ରାତି ପାହିବାର ବହୁ ପୂର୍ବରୁ ସେ ସେ ସ୍ଥାନ ଛାଡି ପଳେଇଥିଲେ ।
