ଅନୁପଗଡର ଜମିଦାର ବଡ ଦୟାଳୁ ଥିଲେ । ସେ ବରାବର ବ୍ୟବସାୟୀମାନଙ୍କୁ ଟଙ୍କା କରଜ ଦିଅନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଟଙ୍କା ଦେବା ପୂର୍ବରୁ ସେ ଲୋକଟିର ବ୍ୟବସାୟୀବୁଦ୍ଧି ଅଛି ନା ନାହିଁ ତାହା ସେ ପରୀକ୍ଷା କରନ୍ତି । ଯଦି ତାଙ୍କର ବିଶ୍ୱାସ ହୁଏ ଯେ ସେହି ବ୍ୟକ୍ତି ବ୍ୟବସାୟ କଲେ ସଫଳ ହେବ ତେବେ ଯାଇ ସେ ତାକୁ ଋଣ ଦିଅନ୍ତି ।
ଦିନେ ତାଙ୍କଠାରୁ ଋଣ ନେବା ପାଇଁ ଦୁଇଜଣ ମୂର୍ଖ ବ୍ୟବସାୟୀ ଆସିଲେ । ସେମାନେ ଜମିଦାରଙ୍କୁ ଅନୁରୋଧ କରି କହିଲେ, “ମହାଶୟ, ଆମେ ଦୁହେଁ ଅଣ୍ଡା ବ୍ୟବସାୟ କରିବାକୁ ଚାହୁଁ । ଏଣୁ ନିହାତି କମ୍ରେ ହଜାରେ ଟଙ୍କା ପୁଞ୍ଜି ଦରକାର ।”
ଜମିଦାର ଜାଣିବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲେ କି ଅଣ୍ଡା ବିଷୟରେ ଏମାନଙ୍କ ଜ୍ଞାନ କେତେଦୂର । ତେଣୁ ସେ ସେମାନଙ୍କୁ ପଚାରିଲେ, “ଆଚ୍ଛା ତମେ ଅଣ୍ଡା ବିଷୟରେ କ’ଣ ନ ଜାଣ ତାହା କୁହ ।”
ପ୍ରଥମ ମୂର୍ଖ ବ୍ୟବସାୟୀ ପଚାରିଲା “ମହାଶୟ, ମୁଁ ଆଜି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଏହା ବୁଝିପାରିଲି ନାହିଁ ଯେ ଅଣ୍ଡା ଭିତରେ ପାଣି, ପବନ ବା ଆଲୋକ ନ ଥିବା ସତ୍ତ୍ୱେ ତହିଁରେ ଛୁଆ କିପରି ବଂଚିପାରୁଛି!”
ଦ୍ୱିତୀୟ ମୂର୍ଖ ବ୍ୟବସାୟୀ ପଚାରିଲା “କିନ୍ତୁ ତା’ ଠାରୁ ଆହୁରି ଅଧିକ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର କଥା ହେଉଛି ଛୁଆ ବାହାରକୁ ଆସିବାକୁ ହେଲେ ଅଣ୍ଡାକୁ ଫୁଟାଇବାକୁ ପଡେ, କିନ୍ତୁ ଅଣ୍ଡା ନ ଭାଙ୍ଗି ସେ କିପରି ତା’ ଭିତରେ ପଶିଲା?”
ଏସବୁ ଶୁଣି ଜମିଦାର ଅଳ୍ପ ହସି କହିଲେ, “ତମେ ବ୍ୟବସାୟରେ କେବେବି ସଫଳ ହେବନାହିଁ । ତେଣୁ ମାତ୍ର ଦୁଇଶ ଟଙ୍କା ଦେଉଛି, ଏତକ ନେଇ ଚେଷ୍ଟା କର ।” ନିଜ ଦୟାଳୁ ସ୍ୱଭାବରୁ ଟଙ୍କା ସିନା ଦେଇଦେଲେ କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କ ମନେ ମନେ ସେ ଭାବୁଥିଲେ “ଏ ଟଙ୍କାଟା ଜାଣ ମୋର ପାଣିରେ ପଡିଲା ।”
