ତାପରେ ସେ ଚିଲ ପୋଖରୀରୁ ବଡ ବଡ ରୋହି ମାଛ ଧରିଲା । ତେଣୁ ଦିନକୁ ଦିନ ରୋହିମାଛ ମାନଙ୍କ ସଂଖ୍ୟା ସେ ପୋଖରୀରୁ କମିବାକୁ ଲାଗିଲା । ଚିଲ ତ ଏଭଳି ମିଠା ରୋହିମାଛ ଆଗରୁ କେବେବି ଖାଇନଥିଲା, ତେଣୁ ମିଠା ମିଠା ରୋହିମାଛର ସ୍ୱାଦ ପାଇବା ପରେ ଚିଲ କେବଳ ସେ ରୋହିମାଛ ହିଁ ଖାଇବାକୁ ଲାଗିଲା । ତେଣୁ ରୋହିମାଛମାନଙ୍କର ମନ ଖୁବ୍ ଉଦାସ ହୋଇଗଲା । ତାଛଡା ସେମାନେ ବି ଜାଣିପାରିଲେ ଯେ, ଏ ପୋଖରୀରୁ ଚିଲ ସବୁ ରୋହିମାଛ ଖାଇ ତାଙ୍କର ବଂଶ ସମୂଳେ ଶେଷ କରିଦେବ । ତେଣୁ ସେ ରୋହିମାଛମାନେ ତାଙ୍କର ମୁଖିଆଙ୍କୁ ଏସବୁ କଥା କହିଲେ । ତାପରେ ସେ ମୁଖିଆ ରୋହିମାଛ ଏକଥା ତା’ର ସାଙ୍ଗ ରାମଲେଖନି କଙ୍କଡାକୁ କହିଲା । ସେ କଙ୍କଡା ତ ବହୁତ ବଳବାନ୍, ଚତୁର ଓ ବୁଦ୍ଧିମାନ ଥିଲା । ତେଣୁ ସେ ଏ ମୁଖିଆ ରୋହିମାଛର କଥା ସବୁ ଶୁଣି ପୋଖରୀରେ ରହିଥିବା ସମସ୍ତ ଜଳଚର ପ୍ରାଣୀମାନଙ୍କର ଏକ ସଭା ଡକାଇଲା ।
ସଭାରେ କଙ୍କଡା କହିଲା – “ଏ ବଗଟା ତ ବହୁତ ସରଳ ବିଶ୍ୱାସୀ । କିନ୍ତୁ ଦୁଷ୍ଟ ଚିଲ ତା’ର (ବଗର) ସରଳତାର ସୁଯୋଗ ନେଇ ତା’ ସହିତ ମିତ ବସିଛି । ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ଏ ଚିଲ ଏ ପୋଖରୀରୁ ସବୁ ମାଛ ଖାଇବାରେ ଲାଗିଛି । ଆଉ କେତେ ଦିନ ପରେ ରୋହିବଂଶ ଶେଷ କରିଦେବ ସେ ଚିଲ । ସେ ଦୁଷ୍ଟ ଚିଲ ତା କାର୍ଯ୍ୟରେ ସଫଳ ହେବା ପୂର୍ବରୁ ତାକୁ ଉଚିତ୍ ଶିକ୍ଷା ଦେବାକୁ ହିଁ ପଡିବ । ତହୁଁ ସବୁ ଜଳଚର ପ୍ରାଣୀ କହିଲେ କ’ଣ କରିବାକୁ ହେବ ଆମ୍ଭମାନଙ୍କୁ ଖାଲି କୁହନ୍ତୁ ଆମ୍ଭେମାନେ ତାହା ହିଁ କରିବୁ । ଏକଥା ଶୁଣି ସେ କଙ୍କଡା କହିଲା – “କୌଣସି ମାଛ ଆଉ ପୋଖରୀ କୂଳକୁ ମୋଟେ ବି ଯିବେ ନାହିଁ ।” ଫଳରେ ସେ ବଗ ଆଉ କେବେବି ମାଛ ଖାଇପାରିବ ନାହିଁ । ଭୋକରେ ଆଉଟୁ ପାଉଟୁ ହେଲେ ଖାଇବା ପାଇଁ ବଗ ଶେଷରେ ଚିଲ ଉପରେ ହିଁ ନିର୍ଭର କରିବ । ତା’ପରେ ଦେଖିବା ମଜା ।
ତା’ପର ଦିନ ସକାଳୁ ବଗ ସେ ପୋଖରୀ କୂଳେ କୂଳେ ଜଗି ବସିଲା । ହେଲେ ଗୋଟିଏ ହେଲେ ବି ମାଛ ଖାଇବାକୁ ପାଇଲା ନାହିଁ ସେ ବଗ । ବଗ ଯେମିତି ସେ ପୋଖରୀ ଭିତରକୁ ପଶିଛି ସବୁ ମାଛ ପଦ୍ମ ପତ୍ର ତଳେ ଲୁଚିଗଲେ । ଏହି ମଉକାରେ କଙ୍କଡା ବଗର ବେକକୁ କାମୁଡି ଧରିଲା । ତାପରେ କଙ୍କଡା ସେ ବଗକୁ ପାଣି ଭିତରକୁ ଟାଣି ନେଇ ତା ଗୋଡରେ ବଗର ବେକକୁ ଚିପି ଧରିଲା । ଫଳସ୍ୱରୂପ କିଛି ସମୟପରେ ବଗର ମୃତ୍ୟୁ ହୋଇଗଲା । ଏହିପରି ସେ ବଗ ତା’ କଲା କର୍ମର ଫଳ ପାଇଲା । ଏହା ପରେ ଆସିଲା ଚିଲର ପାଳି ।
