ନୀଳ କହିଲା, “ମିଛ କହୁଛି, ବାରହଜାର ମୋହର ଧରି ସେ ପଳାଇଥା’ନ୍ତା; ମୁଁ ଆସିବାରୁ ସେ ଆଜି ଧରାପଡିଛି ।” ଯୁଗଳ କହିଲା, “ଏପରି ବାଜେ କଥା ନୀଳ କହ ନାହିଁ । ସତମିଛ ଭଗବାନଙ୍କ ହାତରେ ଅଛି । ମୁଁ ତୋର ଗ୍ରାମବାସୀଙ୍କ ଟଙ୍କା ଜମା କରିଛି, ନିଜେ ନେଇ ଦେଇଦେବି । ଯଦି ଚାହଁ ତ ଦୁଇଗୁଣ ମଧ୍ୟ ଦେଇପାରେ । ଏବେ ସବୁ ଠିକ୍ ତ?”
ନୀଳ କହିଲା, “ଠିକ୍ ତ କହୁଛୁ । କିନ୍ତୁ ଏହି ଗ୍ରାମର ବାରହଜାର ମୋହର କେଉଁଠୁ ଶୁଝିବୁ? ପୁଣି ଅନ୍ୟ ଏକ ଗ୍ରାମକୁ ଯାଇ ଶୁଝିବୁ? ଏପରି ଠକାମୀ ଆଉ କେତେଦିନ ଚଳିବ । ମୁଁ ତୋତେ ନେଇ ସିପାହୀମାନଙ୍କ ହାତରେ ଦେଲେ ଯାଇ ମୋର ମନ ଶାନ୍ତ ହେବ ।”
ଗ୍ରାମାଧିକାରୀ କହିଲେ, “ନୀଳ, ଆମ ଗ୍ରାମ ଶସ୍ୟଶ୍ୟାମଳା; ଆମେ ପୁଣ୍ୟ କାର୍ଯ୍ୟରେ ବିଶ୍ୱାସ କରୁ । ଆମର ବିଶ୍ୱାସ ଯେ ଯୁଗଳ ଜଣେ ଭଲ ମଣିଷ । ଆମେ ତାଙ୍କୁ ଧନ ଦେଇଛୁ । ସେଥିପାଇଁ ଆମେ କୌଣସି ପଶ୍ଚାତାପ କରୁ ନାହୁଁ । ତୁମ ଗ୍ରାମବାସୀଙ୍କ କରଜ ସେ ଶୁଝିଦେବେ । ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ ଛାଡିଦିଅ । ନହେଲେ ହୁଏତ ଲଳିତାମ୍ବିକା ଦେବୀଙ୍କର ଦର୍ଶନ କରିବା ପରେ, ତାଙ୍କୁ କଷ୍ଟ ଦେଲେ ଦେବୀ କୁପିତା ହେବେ ଓ ତୁମ ଗ୍ରାମର ଅମଙ୍ଗଳ ହେବ ।” ନୀଳ କହିଲା, “ସେ ଯେ ଅନ୍ୟଗ୍ରାମକୁ ଯାଇ ନ ଠକାଇବ ସେକଥା କିଏ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ କହିବ? ଯଦି ସେ ଦେବୀଙ୍କ କୃପାରୁ ସମସ୍ତିଙ୍କ ଉପକାର କରିପାରିବ ତ ତେବେ ଧନ ପରିଶୋଧ କରିବାର କୌଣସି ବି ଆବଶ୍ୟକତା କାହିଁକି ପଡିବ? କାହିଁକି ବା ସେ ଏତେ ଠକାମୀ କରୁଛି?”
ଗ୍ରାମାଧିକାରୀ ହସି ହସି କହିଲେ, “ଯେତେବେଳେ ସେ ବୀରପୁରରେ ଥିଲେ, ସେମାନେ ଧନ ଫେରାଇ ନଦେଲେ ତାଙ୍କୁ ଛାଡିଲେ ନାହିଁ ବୋଲି ସେ ଚନ୍ଦ୍ରପୁରରେ ପହଁଚି ଧନ କରଜ ନେଇ ସେମାନଙ୍କୁ ଶୁଝିଲେ । ପୁଣି ତମ ଗ୍ରାମବାସୀଙ୍କ ଅବିଶ୍ୱାସ ଯୋଗୁଁ ଆମଠାରୁ ନେଇ ତୁମକୁ ଶୁଝୁଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଆମ ଗ୍ରାମରେ ତାଙ୍କ ସ୍ଥାନ ଭିନ୍ନ । ତାଙ୍କଠାରୁ ଆମେ ଆଦୌ ଧନ ପରିଶୋଧ କରିବାକୁ ଆଶା କରି ନାହୁଁ । ତେଣୁ ସେ ଏବେ ଦେବୀଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଇ ଆମ ଇଚ୍ଛା ସବୁ ପୁରଣ କରିବେ । ଇଚ୍ଛା ଯଦି ପୁରଣ ନହୁଏ ତ ଆମର ସେଥିରେ ଆଦୌ ଦୁଃଖ ନାହିଁ ।”
ଯୁଗଳ ଗ୍ରାମାଧିକାରୀଙ୍କୁ କୃତଜ୍ଞତା ଜଣାଇ ଚନ୍ଦ୍ରପୁର ଯାଇ ସବୁଧନ ଶୁଝିଦେଲା । ସମୟକ୍ରମେ ଦେଖାଗଲା ଯଶଗ୍ରାମର ଗ୍ରାମବାସୀଙ୍କ ସମସ୍ତ ଇଚ୍ଛା ପୁରଣ ହୋଇଛି । ସେଠିକା ଗ୍ରାମାଧିକାରୀଙ୍କର ପୁଅଟିଏ ହେଲା । ଗ୍ରାମର କୁଅମାନଙ୍କରେ ଖାରିପାଣି ବଦଳରେ ମିଠାପାଣି ଝରିଲା । କ୍ରମେ ସେଠିକା ଗ୍ରାମବାସୀଙ୍କର ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ଇଚ୍ଛାସବୁ ମଧ୍ୟ ପୁରଣ ହେଲା । ଗ୍ରାମବାସୀମାନେ ଏଥିରେ ବହୁତ ଖୁସି ହୋଇ ଚାହିଁଲେ ଯୁଗଳକୁ ଡାକି ତା’ର ଭବ୍ୟ ସ୍ୱାଗତ ସତ୍କାର କରିବେ ଓ ତାକୁ ଆହୁରି ଅନେକ ଧନ ଦେବେ । କିନ୍ତୁ କେହି ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ ସେ କେଉଁଠି ଓ କୁଆଡେ ଗଲା । କେବଳ ଏତିକି ଜାଣିଲେ ଯେ ସେ ପ୍ରକୃତରେ ଦେବୀ ଭକ୍ତ ଓ ଦେବୀଙ୍କର ମହିମା ଅପାର । ଯଶପୁର ଗ୍ରାମଲୋକେ ଭଲରେ ରହିଲେ । ବୀରପୁର ଓ ଚନ୍ଦ୍ରପୁରର ଲୋକେ କେବଳ ପଶ୍ଚାତାପ କଲେ ।
