ଏତେ ଦିନ ପରେ ବଣିଜ ସାରି ଘରକୁ ଫେରି ଥିଲେ ସୌଦାଗର ଅନଙ୍ଗ ଉଦୟ ନିଜ ଘରକୁ ଆସି ଥିବାରୁ ମନରେ ଥିଲା କେତେ ଖୁସି, କିନ୍ତୁ ସ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ଠାରୁ ଏପରି କଥା ଶୁଣି ସୌଦାଗର ତଟସ୍ଥ ହୋଇ ଗଲେ । କେଶରୀଙ୍କୁ ବୁଝାଇବାକୁ ଯାଇ ତାଙ୍କୁ କହିଲେ, ତୁମର ଏବେ କଣ ହୋଇଛି, ତାହାତ କହୁ ନହଁ । କଥାଟା ନକହି ଏପରି ପାଗଳିନୀଙ୍କ ପରି ହେଉଛ କାହିଁକି । ତମକୁ ମୋ ରାଣ, କ’ଣ ହୋଇଛି ସେହି ସତ କଥାକୁ ମୋତେ ଖୋଲି କରି କୁହ, ମୁଁ ତାହାର ପ୍ରତିକାର ତ କରିବି ।
ସୌଦାଗରଙ୍କ ଠାରୁ ଏ କଥା ଶୁଣିବା ପରେ କେଶରୀ ଭାବିଲା ସବୁ ପୁରୁଷ ସହଜରେ ନାରୀ ମାନଙ୍କ ପାଖରେ ମୋହିତ ହୋଇ ଯାଆନ୍ତି । ମୋର ଏହି ମିଛ ଅଭିନୟରେ ସୌଦାଗରଙ୍କ ମନର ଅବସ୍ଥା ମଧ୍ୟ ସେୟା ହୋଇଛି । ଏପରି ସୁଯୋଗ ଆଉ ଛାଡିବାର ଅଛି । ତହୁଁ କେଶରୀ ଛଳନା କରି କହିଲା – ହେ ମୋର ପ୍ରିୟତମ, ସେ କଥା ତୁମକୁ କିପରି କହିବି । କହିବା ଆଗରୁ ମୋର ମରିଯିବାର ଥିଲା । ସତ କହୁଛି ତୁମେ ମୋର ସ୍ୱାମୀ, ଏତେ କଥା ପରେ ତୁମକୁ ଆଉ ମୁହଁ ଦେଖାଇବାର ନଥାଆନ୍ତା । ଈଶ୍ୱରଙ୍କର ସିନା ଦୟା ଥିବାରୁ ଏତେ ବଡ ବିପଦରୁ ମୁଁ ଖସି ଆସିଲି, ତାହା ହୋଇ ନଥିଲେ ପୂଜାରୀ ମଦନ ସୁନ୍ଦର ମୋର ସବୁ ସାରି ଦେଇ ଥିଲା ।
ସୌଦାଗର ଏ କଥା ଶୁଣି ବିସ୍ମିତ ହୋଇ ଗଲେ – ସେ ପୁଣି କହିଲେ – କ’ଣ ହୋଇଛି ସତ କଥା ଖୋଲି ନକହିଲେ ମୁଁ ପୁଣି ବୁଝିବି କିପରି? ମଦନ ସୁନ୍ଦର କ’ଣ କରିଛି ସେ କଥା ମୋତେ କହୁ ନାହଁ କାହିଁକି?
କେଶରୀ କହିଲା, ତାକୁ ତୁମେ ଘରେ ରୋଷେଇ କରିବାକୁ ରଖି ଦେଇ ଯାଇ ଥିଲ – ହେଲେ ଦିନେ ରାତିରେ ମୋର ଶୋଇବା ସମୟରେ ମୋ ଛାତି ଉପରେ ଶୋଇ ଯାଇ ମୋତେ ମାଡି ବସିଲା । ସେଦିନ ସେ ମୋର ନାରୀତ୍ୱର ସର୍ବନାଶ କରି ଦେବାକୁ ବସି ଥିଲା । ମୁଁ ଖୁବ୍ ଭୟରେ ଚିତ୍କାର କରିବାରୁ ସେ ମୋତେ ଛାଡି ପଳାଇ ଗଲା । ମୋ ପାଟି ଶୁଣି ପଡିଶା ଘର ଲୋକ ମାନେ ସିନା ମୋ ପାଖ ଯାଏଁ ଆସିଲେ ନାହିଁ କେହି କିଛି ପଚାରିଲେ ନାହିଁ । ମୋର ଏହା ଇଜ୍ଜତ କଥା, ମିଥ୍ୟା ହୋଇଥିଲେ ତାହାକୁ ପଡିଶାର ଲୋକେ ସତ ଭାବି ଥାଆନ୍ତେ । ସେଥି ଲାଗି ମୁଁ ମୁହଁ ଖୋଲି ଏ କଥାକୁ ପ୍ରଘଟ ନକରି ଚୁପ୍ ରହିଲି । ସେହି ଦିନ ଠାରୁ ମୁଁ ଖୁବ୍ ସାବଧାନରେ ଚଳୁଛି । କଥାରେ ଅଛି ଆପଣା ମହତ ଆପେ ରଖି, ତାହା ହୋଇ ନଥିଲେ ମୋର ଇଜ୍ଜତ ଯାଇ ଥିଲା ।
ନିଜର ସ୍ତ୍ରୀ ତାର କହିବା କଥାକୁ ସେ କାହିଁକି ବା ଅବିଶ୍ୱାସ କରନ୍ତେ, କେଶରୀ ଠାରୁ ଏକଥା ଶୁଣିବା ମାତ୍ରେ ସୌଦାଗରଙ୍କ କଲିଜାରେ ତ ନିଆଁ ଲାଗି ଗଲା । ସେ ରାଗରେ ପାଚି ଉଠିଲେ, ଠିକ୍ ଅଛି ତମେ ଆସ । ସେଥି ପାଇଁ ମନ ମଧ୍ୟରେ କାହିଁକି ଦୁଃଖ କରୁଛ, ତମେ ଯାହା କରିଛ ଠିକ୍ କରିଛ । ତୁମେ ଚୁପ୍ ହୋଇ ରୁହ । ସମୟ ଦେଖି ମୁଁ ତା’ର ପ୍ରତିଶୋଧ କିପରି ନେବି ତାହା ତମେ ବଳେ ଦେଖିବ ।
