କର୍ମଚାରୀଠାରୁ ଏ ସମ୍ବାଦ ଶୁଣିବା ପରେ ବିରବଲ ତାଙ୍କ ସାଥିରେ ରାଜଦରବାରକୁ ଚାଲିଲେ । ସେତେବେଳକୁ ବାଦ୍ଶାହା ଚାତକପ୍ରାୟ ବୈଦ୍ୟଙ୍କୁ ଚାହିଁ ରହିଥାନ୍ତି ।
ବୈଦ୍ୟବେଶୀ ବିରବଲ ଯାଇ ପହଁଚିଗଲେ ରାଜଦରବାରରେ । ବାଦ୍ଶାହା ତାହାଙ୍କୁ ଦେଖି ଖୁବ୍ ଆଦର କଲେ । ବୈଦ୍ୟଙ୍କ ନିମନ୍ତେ ଚା’ ଜଳପାନର ବ୍ୟବସ୍ଥା କରି ଦେଲେ । ବୈଦ୍ୟଙ୍କର ରହିବା ନିମନ୍ତେ ଗୃହର ବ୍ୟବସ୍ଥା କଲେ । ତା’ପରେ ପଚାରିଲେ, ବୈଦ୍ୟରାଜ, ଦେଖନ୍ତୁ ଯୁଦ୍ଧବେଳେ ଯୁଦ୍ଧ କରିବା ସମୟରେ ଅସ୍ତ୍ରଦ୍ୱାରା ମୋର ଏହି ଆଙ୍ଗୁଳିଟି କଟି ଯାଇଥିଲା । ମୋ ରାଜ୍ୟରେ ବୈଦ୍ୟମାନଙ୍କର ଚିକିତ୍ସାରେ ଆଙ୍ଗୁଳିଟିର ମାଂସସିନା ପୂରଣ ହୋଇଗଲା ହେଲେ ନଖ ଉଠିଲା ନାହିଁ । ବହୁ ରାଜ୍ୟରୁ ବହୁ ବୈଦ୍ୟ ଆସି ଚିକିତ୍ସା କରିବାର ପ୍ରତିଶୃତି ଦେଇ ଶେଷରେ ଚିକିତ୍ସାରେ ବିଫଳ ହୋଇ ହଜାର ହଜାର ବୈଦ୍ୟ ମୋର କାରାଗାର ମଧ୍ୟରେ ବନ୍ଦୀ ହୋଇ ରହିଛନ୍ତି ।
ବିରବଲ ଏକଥା ଶୁଣି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଭାବରେ ବାଦ୍ଶାହାଙ୍କୁ ଚାହିଁ କହିଲେ, ଏଇ ଛାର କଥାଟାପାଇଁ ଜାହାଁପନା ବୈଦ୍ୟମାନଙ୍କୁ କାରାଗାରରେ ରଖିଛନ୍ତି, ଏହାଦ୍ୱାରା କ’ଣ ଜାହାଁପନାଙ୍କର ନଖ ଉଠିଯାଇଛି । ଅଯଥାରେ ବୈଦ୍ୟମାନଙ୍କ ପିଛା ରାଜକୋଷରୁ ଧନ ଖର୍ଚ୍ଚ ହେଉଛି ସିନା, ତା’ଛଡା ସମସ୍ତେ କ’ଣ ସବୁ ରୋଗର ସଫଳ ଚିକିତ୍ସା କରିପାରନ୍ତି ଜାହାଁପନା । ମୁଁ ପ୍ରତିଶୃତି ଦେଉଛି, ମାତ୍ର ଦୁଇ ପାନ ଔଷଧରେ ଆପଣଙ୍କ ନଖ କଅଁଳିବ ।
ବାଦ୍ଶାହା କହିଲେ – ତାହାହେଲେ ମୁଁ ତୁମ୍ଭପାଇଁ ଲକ୍ଷେ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣମୁଦ୍ରା ପୁରସ୍କାର ଦେବି । ଚାଷ କରିବା ନିମନ୍ତେ ଚାଷ ଜମି ଯୋଗାଇ ଦେବି । ରହିବା ଲାଗି ମହଲ ନିର୍ମାଣ କରିଦେବି ।
ବିରବଲ ଏକଥା ଶୁଣି ସାରି କହିଲେ, ଜାହାଁପନା, ମୋର ଧର୍ମ ଆପଣଙ୍କର ନଖ ଉଠାଇବା, ତେଣିକି ଆପଣଙ୍କ ଧର୍ମ ପ୍ରଜାମାନଙ୍କର ହିତସାଧନ କରିବା ।
ବାଦ୍ଶାହା କହିଲେ, ଉତ୍ତମ, ଉତ୍ତମ ତୁମର ବିଚାର । ତୁମ୍ଭେ ଠିକ୍ କଥା କହୁଅଛ ।
ବିରବଲ କହିଲେ, ମୋର ଧାରଣା ନଥିଲା ଯେ ଏହି ଛୋଟ ଛୋଟ ରୋଗର ଚିକିତ୍ସା ଏତେଗୁଡିଏ ବୈଦ୍ୟ ନ ଜାଣିଲେ କିପରି? ମୁଁ କଥା ଦେଉଛି ଚିକିତ୍ସା କରି ଆପଣଙ୍କର ନୂଆ ନଖ ଗଜୁରାଇ ଦେବି ।
ବାଦ୍ଶାହା କହିଲେ – ଠିକ୍ ଅଛି, ଏବେ ତୁମ୍ଭେ କୁହ ଯେ ମୋତେ କ’ଣ କରିବାକୁ ପଡିବ ।
ବିରବଲ କହିଲେ, ମୁଁ ଦୁଇ ପାନ ଔଷଧରେ ନଖ କଅଁଳେଇ ଦେବି । ମୋର ଦୁଇ ଗୋଟି ସର୍ତ୍ତକୁ ଲିଖିତ ଆକାରରେ ଜାହାଁପନାଙ୍କୁ ପୂରଣ କରିବାକୁ ହେବ ।
