ଏହା ଦେଖି ପବନ ରାଗି ଯାଇ ବଡ ପାଟିରେ କହିଲେ – “ଭଲ କଥା ହେଲାତ? ମୁଁ ଏଠି କ’ଣ ଝକ୍ ମାରିବି? ମୋତେ ଏମିତି ଶକ୍ତି ଦିଅନ୍ତୁ ଯେମିତିକି ମୁଁ ସେ ମେଘକୁ ବି ଉଡେଇ ଦେବି । ବ୍ରହ୍ମା କହିଲେ ହଉ ବାବା ମୁଁ ତୋତେ ସେହି ବର ଦଉଛି, ତୁ ଏତେ ରାଗ କରନା ତୁ ଯାହା ଚାହୁଁଛୁ ସେଇଆ ହଉ, ତୋ କଥା ରହୁ ।”
ସମସ୍ତେ ଯେଝା ଯେଝା ବର ମାଗିନେଲେ, କିନ୍ତୁ ଧରିତ୍ରୀ ବା ପୃଥିବୀ ଚୁପ୍ଚାପ୍ ଠିଆ ହୋଇ ଥାଆନ୍ତି । ବ୍ରହ୍ମା ପୃଥିବୀକୁ ପଚାରିଲେ ତୁମେ କିଛି ନ ମାଗି ଚୁପ୍ଚାପ୍ ଠିଆ ହୋଇ ରହିଛ କାହିଁକି? କିଛି ହେଲେ ମାଗ? ଧରିତ୍ରୀ ନୀରବ ରହିଲେ । ବ୍ରହ୍ମା କହିଲେ ତୁମେ କିଛି ନକହିଲେ କେମିତି ହବ? ତୋତେ ମୁଁ କ’ଣ ଦେବି? ତଥାପି ଧରିତ୍ରୀ ନିରୁତ୍ତର ରହିଲେ ।
ସେଇଠୁ ବ୍ରହ୍ମା କହିଲେ – ତୋ ଗୁଣ ମତେ ଏମିତି ଖୁସି କରିଛିଯେ, ମୁଁ ତୋ ପାଇଁ ସବୁକିଛି ରଖିଛି । ସୂର୍ଯ୍ୟ, ଚନ୍ଦ୍ର, ଆକାଶ, ମେଘ ଏବଂ ପବନ ସବୁ ମିଶି କେବଳ ତୋରି ସେବାରେ ଲାଗିବେ, ସେମାନେ ତୋତେ ପରିପୁଷ୍ଟ କରିବେ । ସେମାନଙ୍କ ସେବା ପାଇ ତୁ ହେବୁ ଶସ୍ୟ ଶ୍ୟାମଳା ଏବଂ ଜୀବନର ଗଙ୍ଗା ତୋ ଠେଇଁ ବହିବ । ତୁ ସମସ୍ତଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ହେବୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ । ଧରିତ୍ରୀ କାହାକୁ ଈର୍ଷା ନକରି ନୀରବ ରହିବାରୁ ଓ ନମ୍ର ସ୍ୱଭାବ ପ୍ରଦର୍ଶନ କରିଥିବାରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠବର ପାଇଲା ଓ ସବୁଠାରୁ ବଡ ହୋଇ ରହିଲା । ଗଛ, ଲତା, ଫୁଲ, ଫଳ ଓ ଜୀବଜନ୍ତୁଙ୍କୁ ତା’ ବକ୍ଷରେ ଧାରଣ କରି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହେଲା ।
ବିଶେଷ ଦ୍ରଷ୍ଟବ୍ୟ:- କେତେକ କାହାଣୀ ମନୋରଂଜନ ଏବଂ ନୀତି ଶିକ୍ଷା ଉବ୍ଦେଶ୍ୟରେ କେବଳ କଳ୍ପନା ଭାବଧାରା ଦ୍ୱାରାହିଁ ପ୍ରତିବେସିତ। ଯଦି କୌଣସି କାହାଣୀରେ ବୈଜ୍ଞାନିକ ଆଧାର ନଥାଏ ତାକୁ ସତ୍ୟ ମାନିବା ଅନୁଚିତ୍। ଅନ୍ୟ କେତେକ କାହାଣୀ ମନୋରଂଜନ ଏବଂ ନୀତି ଶିକ୍ଷା ଉବ୍ଦେଶ୍ୟରେ ଲେଖା ହୋଇଥିଲେ ମଧ୍ୟ ସେଗୁଡିକ ଜାତି, ଅନ୍ଧବିଶ୍ୱାସ, ତର୍କ ହୀନତା, ଧର୍ମ ଓ ବ୍ୟକ୍ତିବିଶେଷ ପ୍ରଚାର ଉଦ୍ଧେଶ୍ୟରେ ଲିଖିତ ଧୁର୍ତ୍ତ ଗପ ତେଣୁ ତାକୁ ସତ୍ୟ ମାନିବା ଅନୁଚିତ୍ । ଯଦି କୌଣସି ବ୍ୟକ୍ତିର କାଳ୍ପନିକସ୍ତର ବାସ୍ତବିକତା ସହ ମେଳନଖାଏ ଏଵଂ ଅନ୍ଧବିସ୍ଵାଶର ବଶବର୍ତ୍ତୀ ହୋଇ ଅଜ୍ଞାନତାର ଜନନୀ ହୁଏ ତେବେ ଏହାକୁ ମାନସିକ ବିକୃତତା କୁହାଯାଏ ।
