ଏବେ କୃଷ୍ଣମୂର୍ତ୍ତିଙ୍କ ସାଥିରେ ସେ ଝିଅଟି ଗଲା । ଦୁହେଁ ସୁପର ମାର୍କେଟ୍ରେ ବୁଲୁଥାନ୍ତି । ସେଠାରେ ଗ୍ରହାକଙ୍କ ଚାହିଦା ମୁତାବକ ଜିନିଷ ରଖାଯାଇଥିବା ଥାକରୁ ନେଇ ଶେଷମୁଣ୍ଡରେ ବିଲ୍ କରାଯାଇ ଟଙ୍କା ପଇଠ କରାଯିବା ବ୍ୟବସ୍ଥା ଥିଲା । ହଠାତ୍ କୃଷ୍ଣମୂର୍ତ୍ତିଙ୍କର ଏକ ଆଚାର ବୋତଲ ଉପରେ ନଜର ପଡିଗଲା । ସେ ତାକୁ ନେବା ପାଇଁ ଚାହିଁଲେ । ମାତ୍ର ଥାକରୁ ଉଠାଇ ଆଣିବା ପାଇଁ କୃଷ୍ଣମୂର୍ତ୍ତିଙ୍କର ହାତ ଆଦୌ ପାଇଲା ନାହିଁ । ଏହା ଦେଖି ପାଖରେ ଥିବା ଏକ ଡେଙ୍ଗାଲୋକ ଆଚାର ବୋତଲଟି ଆଣି କୃଷ୍ଣମୂର୍ତ୍ତିଙ୍କ ହାତରେ ଧରାଇ ଦେଲେ । ଏଣୁ କୃଷ୍ଣମୂର୍ତ୍ତି ଟିକିଏ ହସିଦେଇ ତାଙ୍କୁ ଧନ୍ୟବାଦ ଦେଲେ ।
ଏହା ପରେ କୃଷ୍ଣମୂର୍ତ୍ତି ସେଇ ଝିଅଟିକୁ କହିଲେ, “ମୁଁ ବାଙ୍ଗରା ହୋଇଥିବାରୁ ସେଇ ଡେଙ୍ଗା ଭଦ୍ରବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କର ସାହାଯ୍ୟ ମୋ’ ପାଇଁ ଏକାନ୍ତ ଲୋଡା ଥିଲା । ମୁଁ ବାଙ୍ଗରା ଲୋକଟି ସେଇ ଡେଙ୍ଗା ଲୋକଠାରୁ କେବଳ ସେତିକିରେ ହିଁ ଊଣା, ହେଲେ ଅନ୍ୟ କେଉଁଥିରେ ନୁହେଁ । ତେଣୁ ମୁଁ ସେହିଭଳି ଲୋକଠାରୁ ସାହାଯ୍ୟ ପାଇଲେ ମନରେ ଭାବେ ମୋର ଊଣାପଣକୁ ପୂରଣ କରିବା ପାଇଁ ଈଶ୍ୱର ସେମାନଙ୍କୁ ପଠାଇଛନ୍ତି, ମୋତେ ସାହାଯ୍ୟ କରିବା ପାଇଁ ।”
କୃଷ୍ଣମୂର୍ତ୍ତିଙ୍କର ଏଭଳି କଥା ଭିନ୍ନକ୍ଷମ ଝିଅଟିର ମନକୁ ବେଶ୍ ଛୁଇଁଲା । ସେ ଭାବିନେଲା ଯେ, କୌଣସି କାର୍ଯ୍ୟ ସଂପାଦନ ପାଇଁ ଆବଶ୍ୟକ ହେଲେ ଅନ୍ୟର ସାହାଯ୍ୟ ନେବା ନିହାତି ଦରକାର ।
ଏହିଭଳି କେତେକଥା ସେହି ଝିଅଟି ତା’ ମନରେ ଚିନ୍ତା କରୁଥିଲାବେଳେ କୃଷ୍ଣମୂର୍ତ୍ତି ପୁଣି କହିଲେ, “ତୁମେ ବି ସବୁଥିରେ ପାରଙ୍ଗମ । କେବଳ ତୁମେ ଯାହା ଚାଲିପାରୁ ନାହଁ । ସେଥିପାଇଁ ତୁମକୁ ସାହାଯ୍ୟ କରିବା ପାଇଁ କିଛି ଭଲ ଲୋକ ନିଶ୍ଚୟ ଆଗେଇ ଆସିବେ । ତୁମେ ସେଭଳି ଲୋକଙ୍କଠାରୁ ସାହାଯ୍ୟ ଗ୍ରହଣ କଲେ ଅସମ୍ଭବ କାର୍ଯ୍ୟକୁ ବି ସମ୍ଭବ କରିଦେଇପାରିବ । ସେମିତି ଦେଖିଲେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ବ୍ୟକ୍ତି କୌଣସି ନା କୌଣସି ବାଟରେ ଭିନ୍ନକ୍ଷମ । ଏକଥା ଜାଣି ରଖିବାକୁ ହେବ ଯେ, ତୁମେ ମଧ୍ୟ କିଛି ନା କିଛି ବାଟରେ ଅନ୍ୟକୁ ନିଶ୍ଚୟ ସାହାଯ୍ୟ କରିପାରିବ ।”
କୃଷ୍ଣମୂର୍ତ୍ତିଙ୍କର ଏଭଳି କଥାରେ ସେ ଭିନ୍ନକ୍ଷମ ଝିଅଟିର ମନୋଭାବ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ବଦଳିଗଲା । ସେ ମନେ ମନେ ଭାବିଲା ଅନ୍ୟଠାରୁ ଟିକିଏ ସାହାଯ୍ୟ ପାଇଲେ ପଙ୍ଗୁ ମଧ୍ୟ ଦୁର୍ଗମ ଗିରି ଲଙ୍ଘିଯାଇପାରେ ।
ତେଣୁ କଥାରେ ପରା ଅଛି –
“ସାନ ବୋଲି ହୀନ ମଣନା ନିଜକୁ ନ ଥାଉ ପଛକେ ମହତ ଗୁଣ
ଦରକାର ବେଳେ କିଂଚିତ୍ ଗୁଣ ହିଁ ବଡ ବଡ କାର୍ଯ୍ୟ କରେ ସାଧନ ।
ସେଥିପାଇଁ ଜଣେ ଭିନ୍ନକ୍ଷମ ବୋଲି ଭାବିବା ମନରେ ନୁହେଁ ଉଚିତ
ଅପର ସାହାଯ୍ୟ ପାଇଲେ ଯେଭଳି ପଙ୍ଗୁ ଲଙ୍ଘିପାରେ ଉଚ୍ଚ ପର୍ବତ ।”
