ସେତେବେଳେ ପଣ୍ଡିତ ବିଷ୍ଣୁଶର୍ମା ରାଜାଙ୍କୁ ବିନମ୍ରତାର ସହିତ ଉତ୍ତର ଦେଇଥିଲେ – ଦେବ! ଶ୍ରୁୟତାଂ ମେ ତଥ୍ୟ ବଚନମ୍ ।
ନାହଂ ବିଦ୍ୟା ବିକ୍ରୟଂ ଶାସନ ତେନାଽପି କରୋମି ।
ପୁନରେତାନ୍ ତବ ପୁତ୍ରାନ୍ ମା ସଷ୍ଟ୍କେନ
ଯଦି ନୀତିଶାସ୍ତ୍ରଜ୍ଞାନ୍ ନ କରୋମି
ତତଃ ସ୍ୱନାମ ତ୍ୟାଗଂ କରୋମି କିଂ ବହୁନା ।
ଶ୍ରୁୟତାଂ ମମୈଷ ସିଂହନାଦଃ
ନାହମର୍ଥ ଲିପ୍ସୁର୍ବ୍ରବୀମି ।
ମମା ଶୀତି ବର୍ଷସ୍ୟ ବ୍ୟାବୃତ୍ତ ସର୍ବେନ୍ଦ୍ରିନ୍ୟାର୍ଥସ୍ୟ କିଞ୍ଚିର୍ଦ୍ଥେନ ପ୍ରୟୋଜନମ୍ ।
କିଂତୁ ତ୍ୱତ୍ ପା୍ରର୍ଥନା ସିଦ୍ଧ୍ୟର୍ଥଂ ସରସ୍ୱତୀ ବିନୋଦଂ କରିଷ୍ୟାମି ।
ତଲିଖିତାମ୍ ଅଦ୍ୟ ତନୋ ଦିବସଃ
ଯଦ୍ୟହଂ ଷଡ଼ମାସାଭ୍ୟନ୍ତରେ ତବପୁତ୍ରାନ୍ନୟ ଶାସ୍ତ୍ରଂ ପ୍ରତି
ଅନନ୍ୟ ସଦୃଶାନ୍ ନକରିଷ୍ୟାମି, ତନୋନାର୍ହତି ଦେବୋ
ଦେବ ମାର୍ଗଂ ସନ୍ଦର୍ଶୟିତୁମ୍ ।
ବାସ୍ତବରେ ପ୍ରାଚୀନ ସମୟରେ ବେଦବିତ୍ ପଣ୍ଡିତମାନେ ନିଜର ନୀତିକୁ କିପରି ସତ୍ୟ ଓ ବିଚାର ମଧ୍ୟରେ ରଖିପାରୁଥିଲେ ତାହାର ଉଦାହରଣ ହୋଇ ରହିଯାଇଛନ୍ତି ପଣ୍ଡିତ ବିଷ୍ଣୁଶର୍ମା ।
