ହଠାତ୍ ସୋମୁ ସେସବୁ ଦେଖି ଚମକି ପଡିଲା । ସେହିକ୍ଷଣି ବି ହଠାତ୍ ତା’ର ଏତେ ବଡ ସୁନ୍ଦର ସ୍ୱପ୍ନିଳ ନିଦଟା ଭାଙ୍ଗିଗଲା । ତାପରେ ସେ ତା’ର ମାଆକୁ ଡାକିଦେଲା । ମାଆ ସମସ୍ତ ଘଟଣାଟା ସୋମୁଠାରୁ ଶୁଣି କେବଳ ହସି ହସି ଗଡିଗଲେ । ତାପରେ ମାଆ କହିଲେ ତୁ ତ ସବୁବେଳେ ଆକାଶର ବାଦଲ ଖଣ୍ଡ ଉପରକୁ ଚାହିଁ ଦେଖୁଥିଲୁ । ପରୀ ରାଣୀ ଉଡିଲା ପରି ଦେଖାଯାଉଛି ବୋଲି ତୁ କହୁଥିଲୁ । ପରୀରାଇଜଟା ଦେଖିବାକୁ କେଉଁ ପ୍ରକାର ବୋଲି ମଧ୍ୟ ତୁ ପଚାରୁଥିଲୁ । ତୋର ସେସବୁ ଜାଣିବା ପାଇଁ ବହୁ ଆଗ୍ରହ ଥିଲା । ଖାସ୍ ସେଇଥିପାଇଁ ତୁ ଏହି ସ୍ୱପ୍ନଟି ଦେଖିଲୁ । ଯାହା ଯାହା ଅଧିକ ସ୍ମୃତିପଟରେ ରହିଯାଏ, ବେଳେବେଳେ କେହି କେହି ସେହି କଥାକୁ ସ୍ୱପ୍ନରେ ହିଁ ଦେଖନ୍ତି । ପରୀରାଣୀଙ୍କଠାରୁ ତ ତୁ ବହୁତ କଥା ଶିଖିଲୁ । ଫଳ ନ ଧୋଇ, ହାତ ମୁହଁ ନ ଧୋଇ ତ ତୁ ଖାଇ ଦେଉଥିଲୁ । ଏବେ ଜାଣିଲୁ ତ କେଉଁ କେଉଁ ଅସୁବିଧା ହୁଏ ବୋଲି ।

ବିଦ୍ୟାଳୟକୁ ଠିକ୍ ସମୟରେ ଯିବା ଉଚିତ୍ । ଆଜିକାଲି ଶିକ୍ଷାରେ ଖାଲି ପାଠକୁ ସ୍ଥାନ ଦିଆଯିବା ସହ ପ୍ରତିଭାକୁ ମଧ୍ୟ ସ୍ଥାନ ଦିଆଯାଇଛି । ଖେଳ, ନାଚ, ଗୀତ, ଅଭିନୟ ମାଧ୍ୟମରେ ଶିକ୍ଷାଦାନ ବି ଅତ୍ୟନ୍ତ ସୁନ୍ଦର ହୋଇପାରୁଛି । ପରୀରାଇଜରେ ମଧ୍ୟ ପ୍ରତିଭାକୁ ଅଗ୍ରାଧିକାର ଦିଆଯାଇଛି ।

ସେତେବେଳେ ସୋମୁ ଅତି ଗେହ୍ଲେଇ ହୋଇ ତା ମାଆକୁ କହିଥିଲା – ଆମେ ତ ସେ ପରୀରାଇଜରେ ଯାଇ ରହିଲେ ଭାରି ଭଲ ହୁଅନ୍ତା । ସେଠି ଯାହା ଯାହା ମୁଁ ସ୍ୱପ୍ନରେ ଦେଖିଲି, ତାହା ତ ଏ ବିଶ୍ୱରେ ମୋଟେ ନାହିଁ । କେତେ ସୁନ୍ଦର ପରିବେଶ । କୁନି କୁନି ସୁନ୍ଦରିଆ ପରୀରାଣୀମାନେ ହଲି ହଲି ଯାଉଥାନ୍ତି । ତାଙ୍କ ପକ୍ଷଗୁଡିକ ସବୁ ହୀରା, ନୀଳା, ସୁନା, ରୂପାରେ ଛାଉଣି ହୋଇ ଖାଲି ଝିଲ୍ମିଲ୍ ଦେଖାଯାଉଛି । ସୋମୁ ତାର ମାଆକୁ କହିଲା, ମୁଁ ସେଠିକି ଯାଇ ରହିବି । ବହୁତ ଭଲ ରାଇଜଟିଏ ସେ ପରୀରାଇଜ । ଦୁଃଖ ସୁଖ ଏମିତି ସେଠି କିଛି ବି ନାହିଁ । ଅନ୍ଧାରର କାଳିମା ଲେଶମାତ୍ର ବି ସେଠାରେ ନାହିଁ । ତାହା ଆଲୋକ ମାଳାରେ ଚାରିଆଡେ ଖାଲି ରଙ୍ଗିଲା ରଙ୍ଗିଲା ଦେଖାଯାଉଛି ।

ତହୁଁ ମାଆ ସୋମୁକୁ ବୁଝାଇଦେଲେ, ଆମ ରାଜ୍ୟ ଆମକୁ ଚଳିବା ପାଇଁ ସବୁ ସୁବିଧା ଦେଇଥାଏ । ସ୍ପପ୍ନଟି ଦେଖି ତୁ ଏପରି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଯାଉଛୁ । ସେ ହେଉଛି କଳ୍ପନା ରାଜ୍ୟ । ସ୍ୱପ୍ନରେ ଦେଖି ତୁ ଏକଦମ୍ ବିଭୋର ହୋଇଯାଇଛୁ । ତୁ ବଡ ହେଲେ, ବହୁତ ପାଠ ପଢି ବିଶ୍ୱକୁ ଛାଡି ମହାକାଶ ବିଷୟରେ ଧାରଣା ପାଇବୁ । ଆମ ବୈଜ୍ଞାନିକମାନେ କେଉଁ ଗ୍ରହରେ ପ୍ରାଣୀଜଗତ ଅଛି । ସେକଥା ଜାଣିବା ପାଇଁ ସେମାନେ ବହୁ ପରୀକ୍ଷା ନିରୀକ୍ଷା କରି ଜାଣୁଛନ୍ତି । କେଉଁଠି ପାଣି, ବାୟୁ ଇତ୍ୟାଦି ଅଛି, କେଉଁଠି ରହିହେବ, କେଉଁଠି ରହିହେବ ନାହିଁ । ଚନ୍ଦ୍ର ପୃଷ୍ଠରେ ମଧ୍ୟ ପ୍ରାଣୀଜଗତ ରହିହେବ । ଅମ୍ଳଜାନ ଓ ଜଳ ଇତ୍ୟାଦି ପୃଥିବୀ ପୃଷ୍ଠରୁ ନେଇ ମହାକାଶଚାରୀମାନେ ମାସ ମାସ ଧରି ସେଠାରେ ରହି ଗବେଷଣା ଚଳାଇଛନ୍ତି । ଏସମସ୍ତ କଥା ଶୁଣି ସୋମୁ ତା ମାଆକୁ କହିଥିଲା –