ମକ୍ରା ମନରେ କରିଥିଲା, କାଳେ ସାଆନ୍ତାଣୀ ତାକୁ ବାଡେଇ ପକେଇବେ । ଏ’ କ’ଣ, ନଗଦ ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ଚାରିଟା ଟଙ୍କା, ପୁଣି ଯୋଡାଏ ଲୁଗା ମିଳିବ । ଏଥର ମନରେ ଆନନ୍ଦଟା ଆଉ ସମ୍ଭାଳି ପାରୁ ନାହିଁ ସେ ମକ୍ରା । ସାଆନ୍ତଙ୍କ ଟଙ୍କା ପୁଞ୍ଜାକ ଅଂଟିରେ ଖୋଷିଥିଲା, ସେସବୁକୁ କାଢି ଏ ଟଙ୍କା ସାଙ୍ଗରେ ମିଳେଇ ଦୁଇଥର ତିନିଥର ଗଣିଲା । ଆଠଟଙ୍କା ଭଲକରି ଅଂଟିରେ ଖୋଷି ରୋଷେଇଘର କଣରେ ଯାଇ ସେ ଲୁଚିଲା । ଆଉ ୟାଡେ ସାଆନ୍ତାଣୀ ଗମ୍ଭୀରି ଭିତରେ ମକ୍ରା ଜାଗାରେ ଧାରଣା ଦେଇ ପଡିରହିଲେ ।
ରାତି ପହରକ ସରିକି ସେ ଚନ୍ଦ୍ରମଣିବାବୁ ତୁନି ତୁନି ଆସି ସେ ଗମ୍ଭୀରି ଦୁଆରେ ପହଁଚିଗଲେ, ପୂରା ନିଶା, ଚାଲିବାବେଳେ ତାଙ୍କ ଗୋଡ ଟଳିଯାଉଛି, କଥା ଖନି ବାଜୁଛି, ତା’ପରେ ଧଡକରି ସେ କବାଟଟା ମେଲେଇ ଦେଲେ । ଦେଖିଲେ ମକ୍ରା ଧାରଣା ଦେଇ ପଡିଛି । ତେଣୁ ସେ ବାବୁ ଭାରି ଖୁସିଟାଏ ହୋଇ ନାଚି ନାଚି ଗୀତ ଆରମ୍ଭ କଲେ
‘ବାବାବା ମଜାଦାର!
ମଦ ଗଞ୍ଜା ଗୁଣ ଯେ ଜାଣେ ସେଇ ତ ସମଜଦାର ।’
“ଉଠ ଭାଇ ମକ୍ରୁ! ସାବାସ୍ ବାବା ମକ୍ରୁ! ମେରି ଦୋସ୍ତ ମକ୍ରାମ୍ । ଶୁଣ ମକ୍ରା, ଉଠ, ଉଠ । ଏଥର କୋଉଁ ଶଳା, ଶାଳୀକୁ ଡରରେ? ମକ୍ରା! ଆଜିକା ମଜା କଥା ମୁଁ ବା ତତେ ଆଉ କ’ଣ କହିବି? ତୋ ସାଆନ୍ତାଣୀ ପୋଇଲୀଟା, ଦି’ମାସ ହେଲା ମୋତେ ଅଟକାଇଛି – ପାଟି ପଡିଯାଇଥିଲା – ଦି’ ମାସର ମଜା ଏକା ଦିନକେ ଫତେ । ଆରେ ସେ କ’ଣ ଆଜିକା କଥା? ତା’ ସାଙ୍ଗରେ ମୋର ପରା ଦୀର୍ଘ ତିନି ବରଷର ଦୋସ୍ତି, ପ୍ରୀତି । ସେଇ ଯେ ଗୋପାଳବାବୁ ଦୁଆରକୁ ନାଚିବାକୁ ଆସିଥିଲା, ସେଇଦିନୁ ତ ତା’ର ମୋର ଦୋସ୍ତି । ସାବାସ୍ । ମଜେଦାର୍! ତା’ ନାମ କ’ଣ ଜାଣୁ? ତୋ ସାଆନ୍ତାଣୀ ନାମଟା ହେଲା, ସୁଲ ଚୂନା । ସୁଲ କ’ଣ ନା, ପୋଖରୀରେ ହୁଏ, ଚୂନା ଚକୁଳି ପିଠା ହୁଏ । ଛି, ଛି, ଛି! କି ଅପରିଛନିଆ ନାମ । ମାତ୍ର ତା’ ନାମ ଉସ୍-ମାନ୍-ତା-ରା! ବାହାବା ମଜେଦାର! ଜିତେ ରହ ମେରି ଉସ୍ମାନ୍ ତାରା । ନାମଟା ଯିମିତିକା, ତା’ର ଗୁଣ ବି ଠିକ୍ ସେଇ ରକମ । ଗୁଣ ତ ଗୁଣ ଉସମାନ ତାରା – କ୍ୟା ମଜେଦାର । ଦେଖ ତ ମକ୍ରାମ୍, ତା’ର କେତେ ବୁଦ୍ଧି, କେତେ ମେହେରବାନି, ପୁରୁଣା ଦୋସ୍ତି ସେ ଭୁଲିପାରି ନାହିଁ । କାଲି ଆସି ଯିମିତି ସେ କଟକରେ ଗୋଡ ଦେଇଛି, ମୋତେ ପରା ସେ ଡାକି ପଠାଇଛି । ମୁଁ ତ ତାକୁ ଦେଖି ନିଧି ପାଇଗଲି, ସେ ତ ଆନନ୍ଦରେ ହସି ହସି ଢଳି ପଡିଲା । ମୁଁ ବିଛଣାରେ ବସିଛି କି ନା ଲାଗିଲା ମାଲର ଧୁମ୍ । ସବୁ ଠିକ୍ ଠାକ୍ ସଜିଲ୍ କରି ସେ ରଖିଛି । ଟିପା ଗଞ୍ଜେଇ – ମଦତ ହୁକା – ମେରୁ, ସବୁ ଠିକ୍ । ଆଗ ଫିଟିଲା ମାଲ ବୋତାଲ । ସେଗୁଡିକ ଆସ୍କା କି ରମ୍ ନୁହେଁ; ଅସଲ ବିଲାତୀ ନମ୍ବର ଉଆନ । ତୁ ଯେବେ ସେଥିରୁ ଗ୍ଲାସେ ଟାଣି ଦିଅନ୍ତୁ ନା, ଦେଖନ୍ତୁ ସେଥିରେ କି ମଜା । ଆମେ ଦି’ଜଣ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ବୋତଲ ଖାଲି କରିଦେଲୁଁ । ଖାଲି – ର – ତୁଚ୍ଛା – ର, ହେଲେ ସେଥିରେ ଟୋପାଏ ବି ପାଣି ନାହିଁ । ତୋ ସାଆନ୍ତାଣୀ ରୋଜ ନିଜେ ତିଆରି କରେ ପୁରି, ସରଭଜା, କ୍ଷୀରୀ । ଆରେ ଛି! ସେଗୁଡାକ ତ ବିରାଡି ଖାଏ । ସେ ଯେ କରି ରଖିଥିଲା ଲୁଣିଆ ବୁଟ-ଭଜା – ଶୁକୁଆପୋଡା, ମାଲ ସାଙ୍ଗକୁ ମଜାଦାର; ତେଣୁ ମୁଁ ସେଠାରେ ପେଟେ ମାରିଦେଲି । ଦେ ମଜାଦାର! ତୋ ସାଆନ୍ତାଣୀକୁ ଚିତାଦେଇ ମୁଁ କିମିତିକା ଦଶଟଙ୍କା ମାରି ନେଇଥିଲି । ସେସବୁ ମଉଜ ଜାଗାକୁ ତୁଚ୍ଛା ହାତରେ କ’ଣ କେହି କେବେ ଯାଏ? ତା’ ଆଗରେ ମୁଁ ଟଙ୍କା ଯେମିତି ଥୋଇଦେଇଛି, ଟିକିଏ ଚାହିଁଦେଇ ସେ ଆଗ ତା ମୁହଁ ମୋଡିଦେଲା । କିନ୍ତୁ ମୁଁ ତ ଖୁବ୍ ହୁସିଆର ମଣିଷ, ତୋ ସାଆନ୍ତଣୀ ପରି କ’ଣ ହେଣ୍ଡା? ତେଣୁ ମୁଁ ଠିକ୍ ବୁଝିପାରିଲି, ତାର ଆଦୌ ପସନ୍ଦ ହେଲା ନାହିଁ । କିମିତି ପସନ୍ଦ ହେବରେ? ଦିନେ ରାତିରେ ମଜୁରା କଲେ ସେ ଶହ ଶହ ପାଏ । ଏଣୁ ମୁଁ ତାକୁ କହିଆସିଛି କାଲି ଶହେ ଟଙ୍କା ଦେବି । ତା’ପରେ ସେ ହସି ହସି କହିଲା, ‘ଟଙ୍କା କ’ଣ ହେବ? ତୁମେ କିନ୍ତୁ ନିଶ୍ଚୟ ଆସିବ ।’ ସତ ସତ, ସେ କ’ଣ ଟଙ୍କା ଚାହେଁ? ଚାହେଁ ଖାଲି ମୌଜ । ସେ ଟଙ୍କା ଚାହେଁ ନାହିଁ, ତା’ର କ’ଣ ଟଙ୍କାର ଅଭାବ? ହେଲେ ମୁଁ କ’ଣ ଅସତ୍ୟା ହେବି? ଜବାବ୍ ଦେଇଛି ତ, ଟଙ୍କା ବି ନିଶ୍ଚୟ ଦେବି । କାହିଁକିନା କଥାରେ ପରା ଅଛି ‘ମରଦ କି ବାତ୍ ହାତୀକା ଦାନ୍ତ ।’ କାଲି ଟଙ୍କା ଶହେ କୋଉଠୁ ଆଣିବି ଜାଣୁ? ହୋ ହୋ । ବଡ ମଜା । ତୋ ସାଆନ୍ତାଣୀ ନାଟବନ୍ଦି ଟଙ୍କା ସେହି ସିନ୍ଦୁକରେ ରଖିଛି । ଗୋଟାଏ ଲୁହାକଂଟାରେ ସିନ୍ଦୁକଟା ଫିଟାଇ ପକାଇ ଆଚ୍ଛାକରି ଚିତା ଦେବି । ଦି’ ତିନିଥର ତ ଟଙ୍କା ନେଲିଣି । ହେଲେ ତୋ ସାଆନ୍ତାଣୀ ବୋପା, କି ତା’ ଗୋସେଇଁବୋପା ବି ଏହି ଚୋରିର ଟେର ସୁଧା ବି ପାଇପାରିବ ନାହିଁ । ସିନ୍ଦୁକରେ ଢେର୍ ଟଙ୍କା ସେ ରଖିଛି, ମୋ’ ହାତରେ ସେତକ ପଡିଗଲେ ନା କଟକର ଫାଙ୍କେ ମଉଜରେ ସେସବୁକୁ ମୁଁ ଭସାଇ ଦିଅନ୍ତି । ତୋ ସାଆନ୍ତାଣୀ ଯଦି ଗିଲାସେ ମଦ ଟାଣି ଦିଅନ୍ତା, ତାହେଲେ ଯାଇ ସେ ବୁଝନ୍ତା କେଡେ ମଉଜ । ହେଲେ ସେ ମଉଜ ଠିକ୍ ବୁଝିଛି ଉସ୍-ମାନ୍-ତାରା । ଏଇଟା ତ କାଠ ମୂର୍ତ୍ତିଟାଏ! ଆଜି ମାଲ ସାଙ୍ଗରେ ପେଟେ ଚାଟ୍ ପକେଇଛି । ତୋ ସାଆନ୍ତାଣୀ ବାପ ଶଳା ବି ତା’ସାତ ଜନ୍ମରେ ଏସବୁ କେବେବି ଦେଖି ନ ଥିବ ।
