ସେତେ ବେଳେ କାଶୀର ରମାନନ୍ଦ ପାଠଶାଳାରେ ମଧ୍ୟ ଅନେକ ବ୍ରାହ୍ମଣ ପିଲା ଥିଲେ । ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ମୋହର ଦାନ ପାଇବା ଆଶାରେ ସେହି ଧନୀକ ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କ ଗୃହକୁ ଯିବାକୁ ବାହାରି ପଡିଲେ ।
ସେଥି ଲାଗି ଶୁଭ ଦିନ ସ୍ଥିର କରା ଗଲା । ଏହା ପରେ ପିଲା ମାନେ ଯାତ୍ରା ଆରମ୍ଭ କଲେ । ସେହି ପାଠଶାଳାରେ କୃଷ୍ଣ ସୁନ୍ଦର ନାମରେ ମଧ୍ୟ ପିଲାଟିଏ ପାଠ ପଢୁଥିଲେ ସେ ମଧ୍ୟ ସମସ୍ତ ପିଲାଙ୍କ ସହିତ ଦାନ ନେବାକୁ ବାହାରି ପଡିଲା ।
ରମାନନ୍ଦ ପାଠଶାଳାରେ ଜଣେ ବୟୋଜ୍ୟେଷ୍ଠ ଗୁରୁ ଥିଲେ । ସେ ବେଦ ବେଦାନ୍ତ ଶିକ୍ଷାରେ ପୂର୍ଣ୍ଣତା ଲାଭ କରିଥିଲେ । ସେ ଯେତେ ବେଳେ ଜାଣିଲେ ପାଠଶାଳାର ଅନେକ ପିଲା ସୁବର୍ଣ୍ଣ ମୋହର ଦାନ ପାଇବା ଆଶାରେ ବାହାରିଛନ୍ତି ସେହେତୁ ପିଲାଙ୍କୁ କହିଦେଲେ – ଦେଖ ପିଲାମାନେ ତୁମେ ଯଦି ପଥ ମଧ୍ୟରେ ନୀଳ ଚଢେଇକୁ ଦେଖିବ ତୁମେ ସେତେ ବେଳେ ତା’ର ବାମ ପାଶ୍ୱର୍ରେ ନବୁଲି ଦକ୍ଷିଣ ପାର୍ସ୍ବରେ ବୁଲିଯିବ । ଏହା କରିବା ଦ୍ୱାରା ତୁମ୍ଭ ମାନଙ୍କର କାର୍ଯ୍ୟ ଶୁଭ ହେବ ।
ଗୁରୁଙ୍କ କହିବା କଥାକୁ ମନେ ରଖି ସବୁ ପିଲା ଯାତ୍ରା ଆରମ୍ଭ କରି ଦେଲେ ।
ସେମାନେ ଯାତ୍ରା ମାର୍ଗରେ ଅଳ୍ପ କିଛି ଦୂର ଯାଇଛନ୍ତି ଗୁରୁଙ୍କର କଥା ମନେ ପଡିବା ବେଳକୁ ଆଖି ଆଗକୁ ବୃକ୍ଷ ଉପରେ ବସିଥିବା ଏକ ନୀଳ ଚଢେଇକୁ ଦେଖିଲେ । ପିଲାମାନେ ଗୁରୁଙ୍କର କହିବା କଥାନୁଯାୟୀ ଯେତେ ବେଳେ ନୀଳ ଚଢେଇର ଦକ୍ଷିଣ ପାର୍ସ୍ବ ଦେଇ ବୁଲିକରି ଯିବା ବେଳକୁ ସେ ପୁଣି ଫଡ୍କରି ଉଡି ଯାଏ ଆର ଡାଳକୁ ।
