ହେଲେ କୃଷ୍ଣ ସୁନ୍ଦର ଖୁବ୍ ଜିଦ୍ଖୋର । ଗରୁଙ୍କର ବାକ୍ୟକୁ ସେ ପାଳନ କରିବେ । ସେ ଭଲ ଭାବରେ ଜାଣିଥିଲା ଯେ ଗୁରୁ ଯେତେବେଳେ ଯାହା କରିଥାଆନ୍ତି ସେଥିରେ ଶିଷ୍ୟର ନିଶ୍ଚୟ ମଙ୍ଗଳ ହୋଇଥାଏ । ତା’ ସାଥିରେ ଆସିଥିବା ଅନ୍ୟ ପିଲାମାନେ ରାସ୍ତା ଭାଙ୍ଗି ଚାଲି ଗଲେଣି ସିନା ହେଲେ ସେମାନେ ଗୁରୁଙ୍କ କଥାକୁ ଅମାନ୍ୟ କରି ଚାଲିଗଲେ । ହେଲେ ସେମାନଙ୍କର ଅମଙ୍ଗଳ ହେଉ ଅବା ନହେଉ ମଙ୍ଗଳରେ କେବେ ସେମାନଙ୍କ କାର୍ଯ୍ୟ ସାଧନ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ ।
ସଞ୍ଜ ହେଲାରୁ ନୀଳ ଚଢେଇଟି ଗୋଟିଏ ଡାଳରେ ସ୍ଥିର ହୋଇ ବସି ଯିବାରୁ କୃଷ୍ଣ ସୁନ୍ଦର ଗୁରୁଙ୍କର ବାକ୍ୟ ଅନୁସାରେ ନୀଳ ଚଢେଇର ଦକ୍ଷିଣ ପାଶ୍ୱର୍ରେ ବୁଲି ନିଜର ଗନ୍ତବ୍ୟ ସ୍ଥଳରେ ପହଁଚିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲା ।
ଯାହା ହେଉ ସଞ୍ଜ ହୋଇଗଲା ସିନା ହେଲେ କୃଷ୍ଣ ସୁନ୍ଦର ଗୁରୁଙ୍କର କଥାକୁ ପାଳନ କରି ପାରିଲା । ସେଥିଲାଗି ମନରେ ତା’ର ଆନନ୍ଦ ଯେପରି ସେପରି ତୃପ୍ତି ବି ଲାଗିଲା ।
ଏଥର ସେ ନୀଳ ଚଢେଇକୁ ଛାଡି ଆଗକୁ ଚାଲିଲା । ନୀଳ ଚଢେଇକୁ ଛାଡିବା ସମୟକୁ ତ ରାତ୍ରି ହୋଇ ଯାଇ ଥିଲା । କିନ୍ତୁ ସେହି ଗ୍ରାମରେ ପହଁଚିବା ବେଳକୁ ଅନ୍ଧାରବି ଘୋଟି ଗଲା । ଗାଁ ଗଣ୍ଡା ସବୁ ନିଃଶୁନ୍ ହେବା ପରି ଲାଗୁଥାଏ । କାହାରି ଜଣ କର ପାଟି ଶବ୍ଦ କୃଷ୍ଣ ସୁନ୍ଦର ଶୁଣି ପାରିଲେ ନାହିଁ ।
ଏମିତି ଏମିତି ଦିନ ଯାଇ ରାତ୍ରି ହେଲା । ଦିନ ସାରାର ପଥ ଚଲା କଷ୍ଟ ମଧ୍ୟ ତାକୁ ହୋଇଛି । କ୍ଷୁଧାରେ ଆଉଟୁ ପାଉଟୁ ହୋଇ ଯାଉଥାଏ । ବିକଳରେ ଲୋକମାନଙ୍କୁ ଖୋଜୁ ଥାଏ । ସେ ଭାବୁ ଥାଏ କାହାର ଜଣେ ହେଲେ ଦେଖା ଯଦି ପାଇ ଯାଆନ୍ତା ତାହା ହେଲେ ତାହାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା କିଛି ଖାଇବା ପଦାର୍ଥ ଯୋଗାଡ କରନ୍ତା ।
