କୃଷ୍ଣ ସୁନ୍ଦର – ଆରେ ବାଃ ତୋର କେଡେ ସୁନ୍ଦର ନାମ । ଆଚ୍ଛା, ବାପା ତୁ ପରା ଖାଇବାକୁ କହୁଥିଲୁ ।
କୃଷ୍ଣ ସୁନ୍ଦର କହିଲା – ହଁ ।
ବରର ପିତା କହିଲେ – ତୋତେ ତ ଖୁବ୍ ଜୋର୍ରେ ଭୋକ ହେଉଛି ଆଗ ଗଣ୍ଡେ ଖାଇଦେ’ ।
ଏହା ପରେ ବର ପିତା କିଛି ମିଠା ଫଳ ଆଣି କୃଷ୍ଣ ସୁନ୍ଦରକୁ ଖାଇବାକୁ ଦେଲା ।
ସହଜେତ କୃଷ୍ଣ ସୁନ୍ଦରକୁ ଭୋକ ହେଉଥିଲା ଏଥର ପେଟ ପୁରା ଖାଇସାରି ଶାନ୍ତିରେ ଗୋଟାଏ ନିଃଶ୍ୱାସ ମାରିଲା ।
ବରର ପିତା କହିଲେ – ଏବେ ଶାନ୍ତି ତ ପୁଅ !
କୃଷ୍ଣ ସୁନ୍ଦର କହିଲା – ଆପଣ ମୋତେ ଖାଇବାକୁ ଦେଇ ମୋର ପିତା ମାତାଙ୍କ କାମ କରି ମୋତେ ଋଣୀ କରାଇ ଦେଲେ । ଭଗବାନ ସେପରି ସୁବିଧା କେବେ ଦେଲେ ମୁଁ ଆପଣଙ୍କର ଏହି ଋଣ ନିଶ୍ଚୟ ଶୁଝି ଦେବି ।
ବର ପିତା କହିଲା ହେଲା ହେଲା, ତୁ ଯଦି ମୋର ଋଣ ଶୁଝି ଦେବାକୁ କହୁଛୁ ତାହା ହେଲେ ମୋର ଗୋଟିଏ କାର୍ଯ୍ୟ ଅଛି । ତୁ ଯଦି ସେତକ କରି ଦିଅନ୍ତୁ ତାହା ହେଲେ ମୋତେ ବିପଦରୁ ରକ୍ଷା କରି ତୋର ଋଣ ଶୁଝନ୍ତୁ । ଆଉ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ମୋହର ଗୋଟିଏ ନେଇ ଘରକୁ ଯାଇ ବେଶ୍ ଆନନ୍ଦରେ ରହନ୍ତୁ । ଏହା ଛଡା ମୋର ତୁ ଯେଉଁ କାର୍ଯ୍ୟଟି ତୁଲାଇ ଦେବୁ ତାହା ଆଜି ରାତିରେ କରିବୁ । ସକାଳ ହେଲେ ମୁଁ ତୋତେ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ମୋହର ଦେଇ ବିଦା କରି ଦେବି । ପରେ ତୁ ପୁଣି ଯେଉଁଠିକୁ ଯିବାକୁ ଆସିଛୁ ସେହି ସ୍ଥାନକୁ ଚାଲି ଯିବୁ । ସେଠାରୁ ମଧ୍ୟ ଆଉ ଏକ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ମୋହର ପାଇ ଘରକୁ ଯିବୁ । କହିଲୁ ପୁଅ ତୁ ମୋର ଏହି ସାଧାରଣ ଛୋଟିଆ ଉପକାରଟି କରିବୁ । ହଁ, ମୁଁ ଜାଣେ ତୁ କୌଣସି ସଂସ୍କାର ମାର୍ଜିତ ପିତା ମାତାଙ୍କର ପୁଅ । ମୁଖରେ ତୁ ଯେଉଁ କଥା ଲାଗି ହଁ କହିଛୁ ସେ କଥା ନିଶ୍ଚୟ କରିବୁ । ମୁଁ ଠିକ୍ କହିଲି ନା ପୁଅ ।
