କୃଷ୍ଣ ସୁନ୍ଦର କହିଲା – ଦେଖନ୍ତୁ ବାବା ଆପଣ ମୋତେ ଖାଇବାକୁ ଦେଇ ମୋର ଜୀବନ ବଂଚେଇଲେ । ପୁଣି ମୋତେ ଗୋଟିଏ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ମୋହର ଦେବେ ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି । ଏଥର କୁହନ୍ତୁ ମୋତେ ଆପଣଙ୍କ ଲାଗି କେଉଁ କାମ କରିବାକୁ ପଡିବ । ହଁ, ମୋର ଆଉ ଗୋଟିଏ କଥା – ଆପଣଙ୍କ କାର୍ଯ୍ୟ ସାରି ମୁଁ ସକାଳୁ ସକାଳୁ ଏ ସ୍ଥାନ ଛାଡି ସେହି ଗ୍ରାମକୁ ଯିବି । ସେହିପରି ଯଦି ବ୍ୟବସ୍ଥା ଦେବେ ତାହା ହେଲେ ମୁଁ ଆପଣଙ୍କ କାର୍ଯ୍ୟ କରିଦେବା ପାଇଁ ଆଦୌ ଆକୁଣ୍ଠିତ ହେବି ନାହିଁ ।
ବରର ପିତା କହିଲେ ତୁ ତାହା ହେଲେ ସତ କହୁଛୁନା – ମଝିରେ କଥା ବଦଳାଇ ଅସତ୍ୟ ହେବୁ ନାହିଁ ତ!
କୃଷ୍ଣ ସୁନ୍ଦର କହିଲେ – ଗୁରୁ ମୋତେ ଶିଖାଇଛନ୍ତି ଯେ ତୁମେ କାହାକୁ କିଛି କରି ଦେବାର ଯଦି ପ୍ରତିଶୃତି ଦେବ, ତାହା ହେଲେ ପ୍ରାଣ ବରଂ ଚାଲିଯିବ ହେଲେ ଦେଇଥିବା ବଚନ କେବେ ଖଣ୍ଡନ କରିବ ନାହିଁ । ମୁଁ ଯେତେବେଳେ ଆପଣଙ୍କୁ ବଚନ ଦେଉଛି ତାହା ହେଲେ ବଚନ ଖଣ୍ଡନ କରିବାର ପ୍ରଶ୍ନ ଉଠିବ ନାହିଁ ।
କୃଷ୍ଣ ସୁନ୍ଦରଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ବରର ପିତା ଖୁବ୍ ଆନନ୍ଦ ହୋଇଯାଇ କହିଲେ ତୁ ପୁଅ ମୋତେ ଆଜି ଗୋଟାଏ ବଡ ବିପଦରୁ ବଂଚାଇ ଦେଲୁ । ବିପଦଟା ଏପରି ଯେ ମୋର ପୁଅ କଣା, ସେଥି ଲାଗି ଝିଅଟିଏ ଦେବାକୁ ଯିଏ ଆସୁଥିଲା ସେତିକି ଦେଖି ମୁଖ ଆମ୍ବିଳା କରି ଫେରି ଯାଉଥିଲା । ଏବେ ମୋ ପୁଅର ବାହାଘର । କନ୍ୟାର ପିତା ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ ଯେ ସେ ଯାହାକୁ ଜୋଇଁ କରିବାକୁ ଯାଉଛନ୍ତି ସେ ଗୋଟାଏ କଣା, ଗୋଟାଏ ଆଖିକୁ ଦିଶୁଛି ତ ଅନ୍ୟ ଆଖିକୁ ଦିଶୁ ନାହିଁ । ଏତିକି ଅସୁବିଧା ବ୍ୟତୀତ ମୋର କ’ଣ ନାହିଁ । ଗୋଟାଏ ରାଜାର ଯାହା ନଥିବ ତା’ର ଦୁଇ ଗୁଣ ଧନ ମୋର ଅଛି । ଗୋଟାଏ ବୋଲି ପୁଅ ମୋର । ଘରକୁ ପୁଅ ବିଭାକରି ବୋହୁ ଗୋଟିଏ ଆଣିବା ଲାଗି ସ୍ତ୍ରୀ ମୋର କି ବିକଳ ହେଉଛି । ଯାହା ହେଉ ବାପ ତୁ ବି ମୋର ଗୋଟାଏ ପୁଅ । ଆଜି ଏହି ବିପଦରୁ ତୁ ମୋତେ ବଂଚାଇ ଦେଲୁ ।
