ତା’ପରେ ସେ ସବିତା ଦେବକାନ୍ତ ପଟ୍ଟନାୟକଙ୍କୁ ଖାଇବାକୁ ପିଇବାକୁ ଦେଲେ । ଯଥୋଚିତ ସମ୍ମାନ ବି ଦେଲେ । ସେଦିନ ସବିତା ଘରେ ଦେବକାନ୍ତ ପଟ୍ଟନାୟକ ରହିଲେ । ତା’ପରଦିନ ସକାଳେ ସବିତା ଦେବକାନ୍ତ ପଟ୍ଟନାୟକଙ୍କୁ କହିଲେ, ଦେବକାନ୍ତ, ତୁମର ଯଦି ଆପତ୍ତି ନଥାଏ ତେବେ ମୁଁ ମୋ ପୁଅକୁ କହିବି, ତମେ ମୋ କାରଖାନାରେ ମ୍ୟାନେଜର ରହିବାକୁ । ସବିତା ମୁହଁରୁ ଏ କଥା ପଦକ ଶୁଣି ଦେବକାନ୍ତ ପଟ୍ଟନାୟକଙ୍କ ଆଖିରୁ ଆନନ୍ଦାଶ୍ରୁ ଧାର ଧାର ହୋଇ ବହିଗଲା ।
ତା’ପରେ ସେ ସବିତା ପୁଣି ଦେବକାନ୍ତ ପଟ୍ଟନାୟକଙ୍କୁ କହିଲେ, ଆସନ୍ତା ମାସରେ ଆମ କାରଖାନାରେ କିଛି ନୂତନ ଶ୍ରମିକ ଆଉ କିଛି କିରାଣିର ଆବଶ୍ୟକ ରହିଛି । ଖବର କାଗଜରେ ଚାକିରି ବିଜ୍ଞାପନ ବାହାରିବ । ତମେ ଚାକିରି ଦେବ ଯେଉଁମାନେ କେବଳ ଗରିବ ଯୁବକ । ପ୍ରକୃତରେ ଯେଉଁମାନେ ଗରିବ ମୁଁ ନିଜେ ସେମାନଙ୍କୁ ତଦନ୍ତ କରିବି । ବିନା ଲାଂଚରେ ବିନା ଘୋଷରେ ମୁଁ ଗରିବ ବେକାରୀମାନଙ୍କୁ ହିଁ ଚାକିରି ଦେବି ।
ଦେବକାନ୍ତ ପଟ୍ଟନାୟକ କହିଲେ, ସବିତା ମୋର ତୁମଠାରୁ ଏତିକି ଶିକ୍ଷା ପାଇବାର ଅର୍ଥ ମୋତେ ବୋଧହୁଏ ମୋ କଲାକର୍ମର ଶାସ୍ତି ମିଳିଛି । ତାପରେ ଉଭୟେ ହସି ଉଠିଲେ । ତା’ପରେ ଦେବକାନ୍ତ ପଟ୍ଟନାୟକ କହିଲେ, ସବିତା, ମୁଁ ତୁମଠାରୁ ଅନେକ କିଛି ଶିଖିଲି । ମୋର ତୁମ ମିଲ୍ରେ ମ୍ୟାନେଜର ହୋଇ ରହିବାକୁ କୌଣସି ଆପତ୍ତି ନାହିଁ । ସେହିଦିନଠାରୁ ଦେବକାନ୍ତ ପଟ୍ଟନାୟକ ସେ ଦିଆସିଲି କାରଖାନାର ମ୍ୟାନେଜର ହୋଇ ରହିଲେ । ଶଶୀକାନ୍ତଙ୍କୁ ଦେବକାନ୍ତ କହିଲେ, ମୁଁ ମୋ କୃତକର୍ମର ଫଳ ଭୋଗ କଲି । ତୁମପ୍ରତି ଅତୀତରେ ଯେଉଁ ଅନ୍ୟାୟ କରିଛି ସେଥିପ୍ରତି ଭୀଷଣ ଲଜ୍ଜିତ ଓ ଅନୁତପ୍ତ । କିଛିଦିନ ଚାଲିଗଲା । ଶଶୀକାନ୍ତର ବିବାହ ହେଲା । ସେଥିରେ ଖୁବ୍ ବଡ ଭୋଜିର ଆୟୋଜନ କରାଯାଇଥିଲା । ଦିନ ଦୁଃଖୀ ସମସ୍ତେ ଭୋଜି ଖାଇ ଶଶୀକାନ୍ତକୁ ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ କହିଲେ । ଦେବକାନ୍ତ ପଟ୍ଟନାୟକ ସବିତାକୁ କହିଲେ – ସବିତା, ତମେ ମାନବୀ ନୁହେଁ ଦେବୀ ।
