ଥରେ ଗୋଟିଏ ଗଞ୍ଜା ଖୁବ୍ ସକାଳୁ ସକାଳୁ ଗଛ ଉପରେ ବସି ବୋବାଉଥିଲା । ସେହି ଗଛ ମୂଳରେ ପୂର୍ବରାତିରୁ ଗୋଟିଏ ବିଲୁଆ ଶୋଇଥିଲା । କୁକୁଡାର ଏପରି ରାବ ଶୁଣି ବିଲୁଆର ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଗଲା ଓ କିଏ ଏପରି ରାବୁଛି ଜାଣିବା ପାଇଁ ଗଛ ଉପରକୁ ଚାହିଁଲା । ନାଲି ଟହଟହ ପୃଥଳକାୟ ଗଞ୍ଜାଟାକୁ ଦେଖି ବିଲୁଆ ପାଟିରୁ ଲାଳ ବୋହିଲା ଏବଂ ମନେ ମନେ ଏହାକୁ ଖାଇବ ବୋଲି ଚିନ୍ତା କଲା । କିଛି ସମୟ ପରେ ଭାବିଚିନ୍ତି ପଚାରିଲା ହେ ପ୍ରଭୁ, ଆପଣଙ୍କ ସଙ୍ଗୀତ ଖୁବ୍ ସୁମଧୁର । ଏପରି ମନମୁଗ୍ଧକର ସଙ୍ଗୀତ ମୋ କାନରେ କେବେ ବାଜି ନଥିଲା । ଜୀବନରେ ଅନେକ ପଶୁ ପକ୍ଷୀଙ୍କର ସଂସ୍ପର୍ଶରେ ଆସିଛି, ହେଲେ ଆପଣଙ୍କ ତୁଲ୍ୟ କେହି ନୁହେଁ । ମୁଁ ଏହି ବୃକ୍ଷତଳେ ସଦାସର୍ବଦା ଶୟନ କରେ । ଆପଣ କେତେବେଳେ ଏ ବୃକ୍ଷ ଉପରକୁ ଗଲେ ମୁଁ ମୋଟେ ଜାଣିପାରିନି । ଦୟାକରି ଆପଣ ତଳକୁ ଆସି ଆପଣଙ୍କ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପରିଚୟ ମୋତେ ଦେବେ କି?
ବିଲୁଆର କଥା ଶୁଣି ଗଞ୍ଜା ହସି ହସି କହିଲା – ବିଲୁଆ ! ତୁମେ ମତେ ଏତେ ବୋକା ଭାବନାହିଁ । ମୁଁ ତୁମକୁ ଭଲଭାବେ ଚିହ୍ନେ ଏବଂ ତୁମେ ମଧ୍ୟ ମୋତେ ଭଲଭାବରେ ଜାଣ, ଏଣୁ ଆମ୍ଭ ଦୁହିଁଙ୍କ ଭିତରେ ଅପରିଚିତ କେହି ନୁହଁନ୍ତି । ତୁମେ ମାଂସାସୀ । ମୋର କୋମଳ ମାଂସ ଖାଇବା ପାଇଁ ତୁମେ ମନ ବଳାଇଛ । ଏଣୁ ମୁଁ ଆଉ ତଳକୁ ଯାଇ ପାରିବି ନାହିଁ ।
ବିଲୁଆ ଏହା ଶୁଣି କହିଲା – ହେ ପ୍ରଭୁ ! ଆପଣ ତ ଦେବତା, ବୃକ୍ଷ ଉପରେ ବସି ସଙ୍ଗୀତ ଗାନ କରୁଛନ୍ତି । ମୁଁ କିପରି ଆପଣଙ୍କ ମାଂସ ଖାଇବା ପାଇଁ ଚିନ୍ତା କରିବି? ମୋ ପ୍ରତି ଆପଣଙ୍କ ଭୁଲ୍ ଧାରଣା ଅଛି । ମୁଁ ମାଂସ ଖାଏନି । ମୋର ପୂର୍ବପୁରୁଷମାନେ କିମ୍ବା ମୋର ପୁଅଝିଅମାନେ ମାଂସ ଖାଉଥିବେ । ମୁଁ ନୁହେଁ । ମୁଁ ନିରାମିଷାସି, ସାଧୁ, ବୈଷ୍ଣବ, ଦେବତାମାନଙ୍କୁ ପ୍ରାର୍ଥନା କରିବା ମୋର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ । ମୋର ସାଧୁ ଓ ସଚ୍ଚୋଟ ଚରିତ୍ରକୁ ଥରେ ମାତ୍ର ପରୀକ୍ଷା କରିବା ପାଇଁ ତଳକୁ ଆସନ୍ତୁ ଏବଂ ଦେଖନ୍ତୁ ମୁଁ ଆପଣଙ୍କ ମାଂସ ଖାଉଛି କି ଆପଣଙ୍କ ସେବା କରୁଛି ।
