ଭୋଳାନାଥ ସେ ବୁଢା ସେବକଙ୍କୁ ସାନ୍ତ୍ୱନା ଦେବାକୁ ଯାଇ କହିଲେ, “ଏଥିରେ ତୁମର କିଛି ବି ଦୋଷ ନାହିଁ । ଏସବୁ ମୋର ଭାଗ୍ୟର ଲେଖା । ରାଜା ମୋତେ ଆକାଶର ତାରା ଗଣି କାଲି ସକାଳୁ କହିବା ପାଇଁ କହିଛନ୍ତି । ନଚେତ୍ ମୋର ମୁଣ୍ଡକାଟ ହେବ । ତେଣୁ ଆଜି ରାତିକ ପାହିଲେ ମୋର ମୃତ୍ୟୁ ସୁନିଶ୍ଚିତ ।”
ଏତିକି କହି ସେ ମହନ୍ତ ଜଣକ ଅତି ଦୁଃଖରେ ଖାଲି କାନ୍ଦିବାକୁ ଲାଗିଲେ । ତହୁଁ ସେ ବୃଦ୍ଧ ସେବକ ଭୋଳାନାଥଙ୍କୁ ବୁଝାଇ କହିଲେ, “ଆପଣ ଦୟାକରି ଭୋଜନ ଓ ବିଶ୍ରାମ କରନ୍ତୁ । କାଲି ସକାଳୁ ଆପଣଙ୍କ ସମସ୍ୟାର ସମାଧାନ ମୁଁ ନିଶ୍ଚୟ କରିଦେବି । ଆପଣ ମୋ ଉପରେ ଏତିକି ଟିକେ ବିଶ୍ୱାସ ରଖନ୍ତୁ । ଆଗରୁ ମୋତେ ଏ ବିଷୟରେ କହିଥିଲେ ଆପଣ ଆଉ ଏତେ ଦୁଃଖ କଦାପି ମଧ୍ୟ ପାଇ ନଥାନ୍ତେ ।”
ଏଥିରେ ସେ ମହନ୍ତ ମହାରାଜଙ୍କ ମନ ତ ଆଦୌ ବୁଝିଲା ନାହିଁ; ତଥାପି ବୃଦ୍ଧ ସେବକଙ୍କ କଥା ମାନି ମହନ୍ତ ମହାରାଜ ବିଶ୍ରାମ କରିବାକୁ ଗଲେ ।
ସକାଳ ହେଲା । ମହନ୍ତ ଭୋଳାନାଥ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହେଉଥାଆନ୍ତି ରାଜାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯିବା ପାଇଁ । ତାଙ୍କ ମନରେ ନାନା ଆଶଙ୍କା । ସତରେ କ’ଣ ସେ ବୃଦ୍ଧ ସେବକ ତାଙ୍କୁ ସାହାଯ୍ୟ କରିପାରିବେ?
ଠିକ୍ ଏତିକିବେଳେ ଗୋଟିଏ ବଡ ମୃଗଛାଲ ଧରି ସେ ବୃଦ୍ଧ ସେବକ ଯାଇ ଭୋଳାନାଥଙ୍କ ପାଖରେ ପହଁଚିଲେ । ସେ ଛାଲଟିର ମୁଣ୍ଡ ଅଂଶ କଟାଯାଇଥିଲା ।
ସେହି ଛାଲକୁ ଦେଖି ମହନ୍ତ ପଚାରିଲେ, “ଏଇଟି କ’ଣ ହେବ?” ବୃଦ୍ଧ କହିଲେ, “ଏଇ ଛାଲଟି ହିଁ ହେଉଛି ରାଜାଙ୍କର ପ୍ରଶ୍ନର ସଠିକ୍ ଉତ୍ତର । ଆକାଶର ତାରା କ’ଣ କେହି କେବେ ଗଣିପାରିଛି? ସେ ଯାହାବି ହେଉ ରାଜାଙ୍କର ଖିଆଲି ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ଦେବାକୁ ତ ହେବ । ଏହି ଛାଲରେ ଯେତେ ଲୋମ ଅଛି, ଆକାଶରେ ମଧ୍ୟ ସେତିକି ତାରା ଅଛନ୍ତି । ଛାଲରେ ଥିବା ଅଧିକା ଲୋମତକ ମୁଣ୍ଡଆଡୁ କାଟି ଦିଆଯାଇଛି । ରାଜାଙ୍କର ସନ୍ଦେହ ହେଲେ ସେ ଅନ୍ୟଦ୍ୱାରା ତାରାମାନଙ୍କୁ ଗଣିସାରି ଛାଲର ଲୋମତକ ମିଳାଇ ଦେଇ ପାରନ୍ତି ।”
ଦୀର୍ଘ ତିନିଦିନ ପରେ ସେ ମହନ୍ତ ଭୋଳାନାଥଙ୍କ ମନରେ ପ୍ରଥମ ଥର ପାଇଁ ଟିକେ ହସ ଉକୁଟି ଉଠିଲା । ତାଙ୍କର ବୃଦ୍ଧ ସେବକ ଯେ ଏତେ ସହଜରେ ଏଡେ ବଡ ସମସ୍ୟାର ସମାଧାନ କରିଦେଇଥିବାରୁ ମହନ୍ତ ତାଙ୍କ ସେବକଙ୍କୁ ଅଶେଷ ଧନ୍ୟବାଦ ଜଣାଇଲେ ।
ଘୋଡାଗାଡିରେ ବସି ମହନ୍ତ ଭୋଳାନାଥ ରାଜାଙ୍କର ବଙ୍ଗଳା ଦୁଆରେ ଯାଇ ପହଁଚିଲେ । ରାଜା ବି ସେ ମହନ୍ତଙ୍କୁ ଅପେକ୍ଷା କରିଥାଆନ୍ତି । ଯେଉଁମାନେ ଭୋଳାନାଥଙ୍କ ବିରୋଧରେ ରାଜାଙ୍କ ଆଗରେ ଚୁଗୁଲି କରିଥିଲେ, ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ସେଠାରେ ଭୋଳାନାଥ ଓ ଫଳାଫଳକୁ ଅପେକ୍ଷା କରିଥାନ୍ତି । ମହନ୍ତ ଭୋଳାନାଥର ଯେ ଆଜି ହିଁ ମୁଣ୍ଡକାଟ ହେବ, ଏହି ବିଷୟରେ ଆଉ କାହାରି ମନରେ କିଛି ବି ସନ୍ଦେହ ନ ଥାଏ ।
ରାଜାଙ୍କୁ ଯଥୋଚିତ ସମ୍ମାନ ଜଣାଇ ମହନ୍ତ ଭୋଳାନାଥ ଯାଇ ତାଙ୍କ ଆସନ ଗ୍ରହଣ କଲେ । ରାଜା ତାଙ୍କୁ ପଚାରିଲେ, “ମୋର ପ୍ରଶ୍ନର ସଠିକ୍ ଉତ୍ତର ପାଇଲ ତ?”
