ମହନ୍ତ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ରାଜାଙ୍କ ହାତକୁ ମୃଗ ଛାଲଟି ବଢାଇଦେଲେ । ଏଥିରେ ସେ ରାଜା କିଛି ବି ବୁଝି ପାରିଲେ ନାହିଁ । ସେ ଛାଲଯାକ ଲୋମ ଭର୍ତ୍ତି ହୋଇଛି । ଛାଲର ମୁଣ୍ଡପାଖଟି ନାହିଁ । “ଏ ଛାଲ କାହିଁକି?” – ରାଜାଙ୍କର ଏହି ପ୍ରଶ୍ନ ଥିଲା ମହନ୍ତ ଭୋଳାନାଥଙ୍କୁ ।
ତହୁଁ ସେ ମହନ୍ତ ଭୋଳାନାଥ କହିଲେ, “ମଣିମା, ଗତ ତିନିରାତି ହେଲା ମୁଁ ଖାଲି ତାରା ଗଣିବା କାମରେ ହିଁ ଲାଗିଛି । ମୁହୂର୍ତକ ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ମୋ ଆଖିରେ ପଲକ ମୋଟେ ପଡିନାହିଁ । ଦେଖିଲି, ତାରାମାନଙ୍କୁ ଗଣିକରି ସଂଖ୍ୟାରେ ଲେଖି ରଖିବା ଅତ୍ୟନ୍ତ ଅସମ୍ଭବ ବ୍ୟାପାର । ତେଣୁ ଏହି ମୃଗଛାଲର ଲୋମ ସହିତ ତାରାମାନଙ୍କର ସଂଖ୍ୟା ମିଳାଇ ରଖିଲି । ଗୋଟିଏ ତାରା ଗଣେ, ତାକୁ ଗୋଟିଏ ଲୋମ ସହିତ ମିଳାଇ ମୁଁ ରଖେ । ଏମିତି କରୁ କରୁ ତାରା ଗଣିବା କାମ ସରିଗଲା । ମୃଗଛାଲରୁ ଯେତିକି ଲୋମ ବଳିଗଲା, ସେତକ କାଟି ମୁଁ ଅଲଗା କରିଦେଲି । ଆପଣଙ୍କର ଯଦି ମୋ ଉପରେ ସନ୍ଦେହ ହେଉଛି, ତେବେ କାହାଦ୍ୱାରା ଗଣାଇ ତାକୁ ଏ ଲୋମ ସହିତ ମିଳାଇ ନିଅନ୍ତୁ ।”
ରାଜା ଥିଲେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ବୁଦ୍ଧିମାନ ଓ ବିବେକୀ । ତୋଷାମୋଦିଆଙ୍କ କଥାରେ ସେ ବିଭ୍ରାନ୍ତ ହୋଇଥିଲେ । ଏଣୁ ମନେ ମନେ ସେ ହସିଲେ, ଏପରି ଏକ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ଖୋଜୁଥିଲେ ବୋଲି । ସେ ଅନୁଭବ କଲେ ଯେ, କିଛି ଲୋକ ଈର୍ଷାପରାୟଣ ହୋଇ ଭୋଳାନାଥ ମହନ୍ତଙ୍କ ବିରୋଧରେ ଅଭିଯୋଗ କରିଛନ୍ତି । ରାଜା ଏଥର ସେ ମହନ୍ତ ଭୋଳାନାଥଙ୍କୁ ଭଲପାଇ ବସିଲେ । ସେହିଦିନୁ ରାଜା ଓ ଭୋଳାନାଥ ପରସ୍ପରର ବନ୍ଧୁ ହେଲେ । ରାଜା ବହୁତ ଉପହାର ଦେଇ ଭୋଳାନାଥଙ୍କୁ ସେଦିନ ବିଦାୟ ଦେଲେ ।
ବୃଦ୍ଧ ସେବକ ତାଙ୍କର ଜୀବନ ରକ୍ଷା କରିଥିବାରୁ ଭୋଳାନାଥ ମହନ୍ତ ତାଙ୍କୁ ବି ବହୁତ ପ୍ରଶଂସା କଲେ ଓ ଉପହାର ମଧ୍ୟ ଦେଲେ । ଭୋଳାନାଥ ମଧ୍ୟ ଅନୁଭବ କଲେ ଯେ, ସେ ମହନ୍ତ ଆସନରେ ବସି ଏତେଟା ବିଳାସୀ ହେବା ଆଦୌ ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ଏଣିକି ତାଙ୍କର ସମସ୍ତ ସମୟ ବିତିଲା ଠାକୁର ପୂଜା, ବିଭିନ୍ନ ବିଦ୍ୟା ଅଧ୍ୟୟନ ଏବଂ ଦରିଦ୍ରମାନଙ୍କର ସେବାରେ ।
