ମନେ ମନେ ଓଡ଼ଶ ଉପରେ ବହୁତ କ୍ରୋଧ କଲା । ସହ୍ୟ କରିପାରିଲା ନାହିଁ । ଯେତେବେଳେ ଓଡ଼ଶ ପଲଙ୍କ ଉପରକୁ ଚଢ଼ିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କଲା । ତାକୁ ଦେଖି ଉକୁଣି ଆକଟ କରିବା ଢ଼ଙ୍ଗରେ କହିଲା – ତୋର କେଡ଼େ ସାହସରେ! ମୁଁ ରାଜାଙ୍କ ପାଖରେ କେଜାଣି କେଉଁ କାଳରୁ ରହିଆସିଲିଣି, ତୋ ପରି ସଂସାରରେ କେତେ ତ ଜୀବ ଅଛନ୍ତି । କିରେ ୟେ ପରା ରାଜାଘର କଥା । ଭୟରେ କେହି ତ ଏଠାରୁ ଏପରି ଅକୁହା ଅପୋଛା ଚାଲି ଆସନ୍ତି ନାହିଁ । ତୋର ପୁଣି କିପରି ସାହସ ହେଲାଯେ, ସିଧାସିଧା ରାଜାଙ୍କର ପଲଙ୍କ ଉପରକୁ ଚାଲିଆସିଲୁ । ଆଚ୍ଛା ହେଉ । ରାଜା ଆସନ୍ତୁ ତୋର ବିଚାର ପଡ଼ିବ ।
ଉକୁଣୀ ଠାରୁ ଯେମିତି ଏକଥା ଶୁଣିଛି, ଓଡ଼ଶ ହାତଯୋଡ଼ି ପକାଇ କହିଲା -ଦେଖ ଭାଇ ଘରକୁ ଆସିଥିବା ଶତ୍ରୁଟି ଅତିଥି ପାଲଟି ଯାଆନ୍ତି । ହେଲେ ମୁଁ ତ ପଥଭୁଲି ଚାଲିଆସିଲି । ସେଥିଲାଗି ମୋର ଉପରେ ରାଗ ନକରି ବରଂ ମୋତେ ଅତିଥି ଭାବିବା ଉଚିତ୍ । କାରଣ ଶତ୍ରୁ ହେଲେ ବି ଏପରି ବ୍ୟବହାର କରିବା ଅନୁଚିତ୍ କଥା, ତୁମ୍ଭର ପାପ ହେବ । ବରଂ ତୁମ୍ଭର ଅତିଥି ସତ୍କାର କରିବା ଦରକାର । ଏହାନକରି ଆସିଥିବା ଅତିଥିଟିକୁ ଘରୁ ତଡ଼ି ଦେବା ଅଧର୍ମ ହେବ ।
ତୁମେ ତ ମୋର ସାନ ଭାଇ ସମାନ ଲାଗିବ । ତୁମକୁ ସତ କହିବା ଅବଶ୍ୟ ଭଲ । ସେଥିଲାଗି ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ସତ କହୁଛି; କାରଣ ଅସଲ ସତ୍ୟଟା ଜାଣି ପାରିଲେ ତୁମ ହୃଦୟରେ ନିଶ୍ଚୟ ମୋ ପ୍ରତି ଦୟା ଆସିବ ।
ଉକୁଣୀ କହିଲା – କହୁନା କ’ଣ କହିବାର ଅଛି?
