ରାଜା ଝିଅ କହିଲା – ହଁ ସେ କଥା ସତ, ମୋର ପିତା ମର୍କତ ସିଂହଙ୍କୁ ଆଖ ପାଖ ଦଶ ଦଶଟା ରାଜ୍ୟର ରାଜା ଡରନ୍ତି । ପିତା ମୋର ବି ହାଣ କାଟ ମୁଣ୍ଡ, ପ୍ରଥମେ ଯାହା ମୁଣ୍ଡରେ ପଶିଲା ସେହି କଥାକୁ ସେ ନିଶ୍ଚୟ ପାଳନ କରିବେ ।
ଜଗୁଆଳି ପୁଅ କହିଲା – ତମେ ତ ସବୁ ବୁଝି ପାରୁଛ । ତୁମର ପିତାଙ୍କର ଗୁଣ ତ କହୁଛ । ଏଭଳି ଅବସ୍ଥାରେ ତୁମ ରାଜ ଉଆସ ଯାଏଁ ଯିବାଟା ମୋର ଆଦୌ ଉଚିତ୍ ହେବ ନାହିଁ । ସେଥି ଲାଗି ମୁଁ ତୁମକୁ ଅଧା ରାସ୍ତାରେ ଛାଡି ଦେଇ ଆସିଲେ ତେଣିକି ତୁମେ ତ ଚାଲି ଯିବ ।
ରାଜା ଝିଅ କହିଲା, ଜନମ କାଳରୁ ତ ମୁଁ ରାଜ ଉଆସରେ, ବାହାରର ସୂର୍ଯ୍ୟ ତ ମୁଁ ଦେଖିଲି ନାହିଁ । ପୁଣି ଅନ୍ଧାର ରାତି, ଏତେ ରାତିରେ ଏକା ଏକା ମୁଁ ଝିଅ ପିଲାଟି ଯିବି କିପରି କହୁନା । ଏତେ ବଡ ବିପଦରୁ ତମେ ମୋତେ ବଂଚାଇ ଲାଭ କ’ଣ? ଏକା ଗଲେ ଯଦି ମୁଁ ଆଉ ଥରେ ବିପଦରେ ପଡିବି । ତାହା ହେଲେ ସେଠାରେ ପୁଣି ମୋତେ ବଂଚାଇବ କିଏ? ସେଥିପାଇଁ କହୁଛି ତୁମେ ମୋତେ ନଅରରେ ନେଇ ଛାଡି ଦେଇ ଆସ ।
ରାଜା ଝିଅର କଥାରେ ଜଗୁଆଳି ପୁଅ ରାଜି ହେଲା । ରାଜା ଝିଅକୁ ନେଇ ନଅର ପାଖରେ ପହଁଚାଇ ଦେଇ କହିଲା, ଏବେ ଯାଅ ।
ରାଜା ଝିଅ କହିଲା – ତମେ ତ ମୋତେ ନଅର ପଛରେ ଛାଡୁଛ ନିଶୁଣି ଦେଇ ମୋତେ ମୋ ଉଆସକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ହେଲେ ମୋତେ ତ ନିଶୁଣି ଚଢି ଆସିବ ନାହିଁ । ନିଶୁଣି ପରେ ନିଶୁଣି ଚଢୁ ଚଢୁ ଯଦି ମୋ ଦେହ ଥରିଲା । ମୁଁ ହାତ ଛାଡି ଦେଇ ତଳେ ପଡି ମରିଯିବି, ଏତେ ବାଟ ଆସିଲ । ହେଲେ ମୋତେ ଉଆସରେ କିପରି ପହଁଚିବି ତା’ର ବ୍ୟବସ୍ଥା କରିଦିଅ ।
ଏଥର ରାଜା ଝିଅ କଥା ଶୁଣି ଜଗୁଆଳି ପୁଅ ନାଚାର ହୋଇପଡିଲା ତାକୁ ପୁଣି ଉଆସରେ ଛାଡିବାକୁ ହେବ । ହଣା ମୁହଁରୁ ଉଦ୍ଧାର କଲି । ତେବେ ଶେଷ କଥାତକ ଦେଖିବା କରିଦେବା ।
ଏହା ପରେ ରାଜା ଝିଅକୁ ଜଗୁଆଳି ପୁଅ କହିଲା, ତୁମେ ମୋ କାନ୍ଧରେ ବସ । ମୁଁ ନିଶୁଣି ଚଢି ତୁମକୁ ତୁମ ଉଆସରେ ଛାଡି ଦେବି ।
