ବଣିଆ ପୁଅ ତା’ ଶ୍ୱଶୁର ଘରକୁ ଗଲା । ଆମେ ବୁଲା ବୁଲି କରି ସେହି ଡାକ ଘର ଗଳିରେ ଥିବା ଘରଟିଏ ଭଡା କରି ରହିଲୁ । ରାଜା ପୁଅ ଆଉ ମୁଁ ଯେଉଁଠାରେ ଘରଟିଏ ଭଡା ନେଇ ରହିଲୁ, ସେହି ଘରର ଆଉ ଗୋଟିଏ କକ୍ଷରେ ଜଣେ ସୁନ୍ଦରୀ ବେଶ୍ୟା ରହୁଥିଲେ, ସେ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କ ଧନ୍ଦା କରୁଥିଲେ । ଆମ ରାଜା ପୁଅ ବେଶ୍ୟା ବୋଲି ନଜାଣି ତାଙ୍କ ସହ ମଜ୍ଜା କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲେ । ସେତ ବେଶ୍ୟା ସେ ମଧ୍ୟ ସହଜରେ ରାଜା ପୁଅକୁ ନିଜ ଆଡକୁ ଆକର୍ଷିତ କରିନେଲା । ଏହା ପରେ ରାଜା ପୁଅ ଗଲା ବେଶ୍ୟା ପାଖକୁ ।
ଏହା ପରେ ମୁଁ ଆମ ରହୁଥିବା ଘରର ପଡିଶା ଘରର ପିଣ୍ଢା ଉପରେ ବସିଥିବା ଜଣେ ବୁଢୀ ନିକଟକୁ ଯାଇ ପଚାରିଲି । ଆଲୋ ମାଆ ସତ କହିବୁ । ଆମେ ଯେତେବେଳେ ଏଠାରେ ଘର ଭଡା ବୁଝି ରହିଲୁ, ସେତେ ବେଳେ ତୁ କାନ୍ଦିଲୁ କାହିଁକି? ବୁଢୀଟି ମୋ ଠାରୁ ଏକଥା ଶୁଣି ଭୋ ଭୋ ହୋଇ କାନ୍ଦି ପକାଇ କହିଲା – ପୁଅରେ ମୁଁ ଏଇଠି ଥାଇ ସବୁ ଦେଖୁଛି । ଏଠାରେ ଯେଉଁ ବେଶ୍ୟା ଅଛି ସେ ଭାରି ସୁନ୍ଦର । ସେ ସହଜରେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ନିଜ ଆଡକୁ ଟାଣି ନେଇ ପାରେ । ଯେଉଁ ପୁରୁଷ ଜଣଙ୍କ ରାତିରେ ତା’ ପାଖକୁ ଯାଆନ୍ତି, ସକାଳ ହେଲେ ସେହି ଘରୁ ସେ ପୁରୁଷର ମୁର୍ଦ୍ଧାର ବାହାରକୁ ଆସେ । ତମେ ଦୁଇଟା ଆଜି ତମ ଦୁଇ ଜଣଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ଜଣଙ୍କ ଅବସ୍ଥା ତ ସେୟା ହେବ । ମୁଁ ପରା ମାଆ, ଏକଥା ଜାଣିବା ପରେ ଦୁଃଖରେ ମୋ ଆଖିରୁ ଲୁହ ଗଡିଗଲା । ମୁଁ ପଚାରିଲି କାହିଁକି? ବେଶ୍ୟା ଘରକୁ ଯେଉଁ ପୁରୁଷ ଯାଏ ସେମାନେ ମରନ୍ତି କାହିଁକି?
ବୁଢୀ କହିଲା ସେ ବେଶ୍ୟାର ପେଟ ମଧ୍ୟରେ ଗୋଟାଏ ବିଷ ଧର ସାପ ରହିଛି । ଯେଉଁ ପୁରୁଷ ମାନେ ବେଶ୍ୟା ପାଖକୁ ଯାଆନ୍ତି ତାଙ୍କର ମଜ୍ଜା ମଉଜ ଆରମ୍ଭ ହେବା ମାତ୍ରେ ବେଶ୍ୟାର ପେଟ ଭିତରୁ ସେ ସାପଟା ବାହାରି ଆସେ । ଏକଥା ରାଜା ପୁଅକୁ ଅଜଣା । ମୁଁ ଦେଖିଲି ବୁଢୀର କହିବା କଥା ସତ୍ୟ ହେଲା । ବୁଢୀର କଥାରେ ଯେବେ ବେଶ୍ୟାର ପେଟ ମଧ୍ୟରୁ ସାପଟା ବାହାରିଲା ସେ ସାପଟା କାହିଁକି ବା ରାଜା ପୁଅକୁ ନମାରିବ । ସେଥିଲାଗି ମୁଁ ମୋ ତରବାରୀରେ ସେହି ସାପଟାକୁ ଦୁଇ ଖଣ୍ଡ କରି ଦେଲି । ତା’ପରେ ସାପର ଗଣ୍ଡି ମୁଣ୍ଡକୁ ମୁଁ ମୋର ଜାଲରେ ଘୋଡାଇ ଚାଲି ଆସିଲି । ଏଥିରେ ରାଜା ପୁଅଙ୍କ କି ଦୋଷ ହେଲା ।
