ଦିନେ ମୁର୍ଶୀଦାବାଦ୍ ନବାବ୍ କୃଷ୍ଣ ନଗରରେ ଉପସ୍ଥିତ ହୋଇ କିଛି ଦିନ ବାସ କରିଥିଲେ । ଦିନେ ରାଜା କୃଷ୍ଣ ଚନ୍ଦ୍ର ରାୟଙ୍କର ପିତୃ ଶ୍ରାଦ୍ଧ ବୃଷୋତ୍ସର୍ଗ ବୃଷଟି ନବାବ୍ ସାହେବଙ୍କ ଆଗରେ ଯାଉ ଥିଲା । ବୃଷଟିକୁ ନବାବ୍ ଦେଖି ତାଙ୍କର ଉଜିର୍କୁ ଡାକି କହିଲେ –

                 “ଉଜିର୍, ଏତ ବହୁତ ଆଚ୍ଛା ବୟେଲ ହଏ?” ଏହା ଶୁଣି ଉଜିର୍ କହିଲେ –

                 “ହଁ ହଜରତ୍ ଏ ବୟେଲ୍ ଖୁବ୍ ଆଚ୍ଛା” ତହୁଁ ନବାବ୍ ହୁକୁମ୍ କରିଲେ “ଯଲ୍ଦି ଇସ୍କୋ ପକଡକେ ରଖୋ । ଇସ୍ସେ ବହୋତ୍ ବତିର ଖାନା ହୋଗା ।” ଏକଥା ଶୁଣି ନବାବଙ୍କର ଲୋକ ଷଣ୍ଢଟିଏ ବାନ୍ଧି ରଖିଲେ । କିଛି କ୍ଷଣ ପରେ ଷଣ୍ଢ ବନ୍ଧା ହେବା କଥା ରାଜା କୃଷ୍ଣ ଚନ୍ଦ୍ର ଶୁଣି ବଡ ଚିନ୍ତିତ ହେଲେ । କାହାରି ସହିତ କଥା ଭାଷା ନହୋଇ ମନରେ ଗୋଟିଏ ବଡ ଭାବନା କରି ବସିଲେ “ହାୟ ହାୟ ଦୂରାଚାର ଯବନର ଅଧିନରେ ରହି ହିନ୍ଦୁ ଜାତିର ଧର୍ମ କର୍ମ କି ଏକ ପ୍ରକାର ଲୋପ ପାଇବ? ହାୟ କି ବିଷୟ ମର୍ମାନ୍ତିକ ଯାତନା । ପିତୃ ଶ୍ରାଦ୍ଧର ବୃଷଟି କ’ଣ ନବାବର ଖାନାରେ ନଷ୍ଟ ହେବ? ଏ ବିପଦର କଥା ଆଉ କାହା ଆଗେ ବା କହିବି । ଯିଏତ ରକ୍ଷକ ସିଏତ ଭକ୍ଷକ । ତା’ ହେଲେ ଆଉ କାହା ଦ୍ୱାରା କ’ଣ ହେବ? କୃଷ୍ଣ ଚନ୍ଦ୍ର ଏହି ପରି ଭାବନାରେ ବିମର୍ଷ ବଦନରେ ବସି ଛନ୍ତି । ଏହି ସମୟରେ ଗୋପାଳ ଉପସ୍ଥିତ ହୋଇ କହିଲେ –