ନାଗର କଥା ଶୁଣି ବେଙ୍ଗ ସଂଗେ ସଂଗେ ପାଣି ଭିତରକୁ ଯାଇ ଅନ୍ୟ ବେଙ୍ଗମାନଙ୍କୁ ଏହି କଥା ଜଣାଇ ଦେଲା । ବେଙ୍ଗମାନଙ୍କର ରାଜା ଏହି କଥା ମଧ୍ୟ ଶୁଣିଲେ । ସେ ପ୍ରଥମେ ଏହି କଥା ଶୁଣି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟାନ୍ୱିତ ହୋଇପଡିଲେ ଏବଂ ତାଙ୍କର ପାରିଷଦ ବର୍ଗଙ୍କୁ ଧରି ସାପ ପାଖରେ ଆସି ପହଁଚିଲେ । ନାଗ ପ୍ରଥମେ ବିଶ୍ୱାସ ଜନ୍ମାଇବା ପାଇଁ ବେଙ୍ଗମାନଙ୍କୁ ନିଜ ପିଠି ଉପରେ ଚଢି ବସିବାପାଇଁ ଅନୁରୋଧ କଲା । ପ୍ରଥମେ ବେଙ୍ଗରାଜା ଯାଇ କଳା ନାଗର ପିଠି ଉପରେ ବସିପଡିଲେ । ଏହାପରେ ଅନ୍ୟ ବେଙ୍ଗମାନେ ସାନ ବଡ କ୍ରମରେ ଆସି ସାପ ପିଠି ଉପରେ ବସିପଡିଲେ । ଯେଉଁମାନେ ସାପ ପିଠି ଉପରେ ବସିବାପାଇଁ ପ୍ରଥମେ ସ୍ଥାନ ପାଇଲେ ନାହିଁ, ସେମାନେ ପରବର୍ତୀ ସମୟରେ ବସିବାକୁ ଅପେକ୍ଷା କଲେ । ବେଙ୍ଗମାନଙ୍କୁ ଖୁସି କରିବା ପାଇଁ, ସାପ ସେମାନଙ୍କୁ ବିଭିନ୍ନ ଭଙ୍ଗୀରେ ବିଭିନ୍ନ ଆଡେ ବୁଲାଇବାକୁ ଲାଗିଲା ।
ଏହା ଦେଖି ବେଙ୍ଗ ରାଜା ପ୍ରଥମେ ବହୁତ ଖୁସି ହୋଇଗଲେ ଏବଂ କହିଲେ, ଏହି ନାଗ ସାପର ପିଠି ଉପରେ ବସିବା ଫଳରେ ଯେଉଁ ମଜା ଲାଗିଲା ତାହା ଏକ ହାତୀ, ଏକ ଘୋଡା, ଏକରଥ କିମ୍ବା ମନୁଷ୍ୟ ପିଠିରେ ବସିଲେ ମଧ୍ୟ ଏପରି ଲାଗେ ନାହିଁ । ତହିଁ ଆରଦିନ ସାପଟି ଜାଣିଶୁଣି ଧୀରେ ଧୀରେ ଚାଲିଲା । ଏହା ଦେଖି ବେଙ୍ଗ ରାଜା କହିଲା, “ବନ୍ଧୁ! ତୁମେ ସବୁଦିନପରି କାହିଁକି ଆଜି ଚାଲୁ ନାହଁ ତ? ତୁମର କ’ଣ ହୋଇଛି? ସାପଟି କହିଲା, “ମୋର ଖାଇବାକୁ କିଛି ନାହିଁ ।”ତେଣୁ ମୁଁ ବହୁତ ଦୁର୍ବଳ ଅନୁଭବ କରୁଛି । ବନ୍ଧୁଙ୍କର ଏହି ଅବସ୍ଥା ଦେଖି ବେଙ୍ଗରାଜା ସଂଗେ ସଂଗେ କହିଲେ, ତା’ହେଲେ ଠିକ୍ ଅଛି । ତୁମେ ଛୋଟ ଛୋଟ ବେଙ୍ଗମାନଙ୍କୁ ଖାଇଦେଉନ ।
ସାପ ଯେତେବେଳେ ଏହି କଥା ଶୁଣିଲା, ସେ ମନେ ମନେ ବହୁତ ଖୁସି ହୋଇଗଲା । ବେଙ୍ଗରାଜାଙ୍କୁ କହିଲା, ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କର ଅଭିସାପ ସତ୍ୟ ହିଁ ହେଉଛି । ସେହି ଦିନଠାରୁ ସାପ ବେଙ୍ଗ ମାନଙ୍କୁ ଖାଇବା ଆରମ୍ଭ କରିଦେଲା । କିଛି ଦିନପରେ ସାପଟି ଖୁବ୍ ମୋଟା ଓ ବଳବାନ୍ ହୋଇଗଲା । ଦିନେ ସାପଟି ଚିନ୍ତାକଲା, ମୁଁ ଯଦି ଏପରି ଦିନକୁ ଦିନ ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ ବେଙ୍ଗ ମାରି ଖାଇବି, ତା’ହେଲେ ଦିନେ ନା ଦିନେ ପୋଖରୀଟି ବେଙ୍ଗଶୂନ୍ୟ ହୋଇଯିବ । ବେଙ୍ଗ ରାଜା କିନ୍ତୁ ସାପଟିର ପ୍ରକୃତ ଉଦ୍ଧେଶ୍ୟ କ’ଣ ଜାଣିପାରୁ ନଥାନ୍ତି । କିଛିଦିନପରେ ସେହି ପୋଖରୀକୁ ଆଉ ଏକ ବଡ କଳାସାପଟିଏ ଆସିଲା । ସେ ବେଙ୍ଗମାନଙ୍କୁ ପିଠି ଉପରେ ବସାଇ ବୁଲାଉଥିବା କଥା ଦେଖି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟାନ୍ୱିତ ହୋଇଗଲା । ସଂଗେ ସଂଗେ ମନ୍ଦଭିଷ୍ୟଙ୍କୁ ପଚାରିଲା, ବେଙ୍ଗମାନେ ତ’ ଆମର ଖାଦ୍ୟ । ତୁମେ ସେମାନଙ୍କୁ ନଖାଇ ପିଠିରେ ବସାଇ ବୁଲୁଛ? ସାପଟିର କଥା ଶୁଣି ମନ୍ଦଭିଷ୍ୟ କହିଲେ, ମୁଁ ତୁମ ସହିତ ଏକମତ କିନ୍ତୁ ମୁଁ ଏହି ବେଙ୍ଗମାନଙ୍କୁ ଖାଇବା ପାଇଁ ଏକ ଫନ୍ଦି କରିଛି । ଏହିପରି ଭାବେ ମନ୍ଦଭିଷ୍ୟ ପୋଖରୀ ମଧ୍ୟରୁ ସମସ୍ତ ବେଙ୍ଗ ଖାଇ ଶେଷ କରିଦେଲା ।
କାହାଣୀଟି କହିସାରି ସ୍ଥିରଜୀବି କହିଲେ, ‘ହେ ରାଜା ମେଘବର୍ଣ୍ଣ! ମନ୍ଦଭିଷ୍ୟ ଯେପରି ବେଙ୍ଗ ବଂଶ ନିପାତ କଲେ, ମୁଁ ସେହିପରି ପେଚା ବଂଶ ନିପାତ କଲି’ । ଜଙ୍ଗଲରେ ନିଆଁ ଲାଗିଲେ ବୃକ୍ଷ ଗୁଡିକ ପୋଡିଗଲେ ମଧ୍ୟ ମାଟିତଳେ ମୂଳ ରହିଥାଏ । କିନ୍ତୁ ପବନ ହେଲେ ସେହି ମୂଳ ଗୁଡିକୁ ଉତ୍ପଟନ କରିଥାଏ । ମେଘବର୍ଣ୍ଣ କହିଲେ, ‘ଆପଣ ହେଉଛନ୍ତି ଜଣେ ମହାପୁରୁଷ । ମହାପୁରୁଷମାନେ ଯେପରି କୌଣସି କାର୍ଯ୍ୟ ଆରମ୍ଭ କଲେ, ତାହା ଶେଷ ନକରି ଛାଡନ୍ତି ନାହିଁ । ଆପଣ ଠିକ୍ ତାହାହିଁ କରିଛନ୍ତି । ତେଣୁ ମହାପୁରୁଷମାନେ କହିଛନ୍ତି, “ଯେଉଁମାନେ ଅଧମ ଲୋକ ସେମାନେ କୌଣସି କାର୍ଯ୍ୟ ଆରମ୍ଭ କରନ୍ତି ନାହିଁ । ଯେଉଁମାନେ ମଧ୍ୟମ ଲୋକ ସେମାନେ କାର୍ଯ୍ୟ ଆରମ୍ଭ କଲେ ମଧ୍ୟ ବିପଦର ସମ୍ଭାବନା ଦେଖି ଆଗକୁ ଯାଆନ୍ତି ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ଯେଉଁମାନେ ଉତ୍ତମ ଗୁଣସଂପନ୍ନ ବ୍ୟକ୍ତି ସେମାନେ ଯେତେ ବିପଦ ଦେଖାଦେଲେ ମଧ୍ୟ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଧରି ନିଜ କାର୍ଯ୍ୟରେ ଅଗ୍ରସର ହୋଇଥାଆନ୍ତି ।
ରାଜାଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ସ୍ଥିରଜୀବି କହିଲେ, ‘ମହାରାଜ! ଶତ୍ରୁକୁ ଜୟ କରିବାକୁ ହେଲେ ବୁଦ୍ଧିର ବଳ ହିଁ ଏକାନ୍ତ ଆବଶ୍ୟକ । ଆମର ବିଜୟ ବୁଦ୍ଧି ଦ୍ୱାରା ହିଁ ସମ୍ଭବ ହୋଇପାରିଛି ବୋଲି ଧରିବାକୁ ହେବ । ଶେଷରେ ସ୍ଥିରଜୀବି ରାଜାଙ୍କୁ କହିଲେ, “କାଳର କରାଳ କବଳରେ କେହି ଚିରସ୍ଥାୟୀ ହୋଇ ରହି ନାହାନ୍ତି । ତେଣୁ ଆପଣ ସଦା ସର୍ବଦା ନ୍ୟାୟବାନ୍, ସତ୍ୟନିଷ୍ଠ ହୋଇ ରାଜ୍ୟ ଶାସନ କରିବା ଉଚିତ୍ । ତା’ହେଲେ ରାଜ୍ୟରେ ସର୍ବଦା ସୁଖ, ଶାନ୍ତି ବିରାଜମାନ କରିବ ।
