ତା’ପରେ ମା ଖଣ୍ଡିଏ କାଠିରେ ଭାତ ପୁଡିଆଟିକୁ ବାନ୍ଧିଲା । ବେଙ୍ଗପିଲା ନିଜ କାନ୍ଧରେ କାଠିଟି ରଖି ଚାଲିଚାଲି ତା’ ବାପା ପାଖରେ ପହଁଚିଲା । ସେହିଦିନଠାରୁ ସବୁଦିନେ ସେ ବେଙ୍ଗ ପିଲା ସେହିପରି ଭାତ ପୁଡିଆ ଧରି ତା’ ବାପା ପାଖରେ ଯାଇ ପହଁଚେ ।
ଦିନେ ସେ ବେଙ୍ଗ ତା’ ବାପାକୁ କହିଲା, ‘ବାପା, ଆମେ କେତୋଟି ଗାଈ ମଇଁଷି ରଖିଲେ ଭଲ ହୁଅନ୍ତାନି?’
ଏ ପ୍ରକାର କଥା ଶୁଣି ବାପା କହିଲା – ‘ଗାଈ ମଇଁଷି କିଣିବାକୁ ଆମର ଟଙ୍କା କାହିଁ?’
ବେଙ୍ଗ କହିଲା – ‘ତୁମେ ରାଜାଙ୍କୁ ଏ କଥା କହୁ ନାହଁ କାହିଁକି?’
ପୁଅର ଏଭଳି ପ୍ରଶ୍ନ ଶୁଣି ବାପା ଉତ୍ତର ଦେଲା – ‘ରାଜାଙ୍କୁ ଏ କଥା କହିବାକୁ ମୋର ଆଦୌ ସାହସ ନାହିଁ’ ।
ତହୁଁ ସେ ବେଙ୍ଗ କହିଲା – ‘ତା’ ହେଲେ ମୁଁ ନିଜେ କହିବି’ । ଏତିକି କହି ସେ ବେଙ୍ଗ ଖପ୍ ଖପ୍ ଡେଇଁ ରାଜାଙ୍କ ନିକଟରେ ଯାଇ ପହଁଚିଲା । ରାଜାଙ୍କୁ ଦଣ୍ଡବତ କରି ସେ ବେଙ୍ଗ କହିଲା, ‘ମହାରାଜ, ମୋ ବାପା ଜଣେ ଗରୀବ କୃଷକ । ଆପଣ ଆମକୁ କେତୋଟି ଗାଈ ମଇଁଷି ଦିଅନ୍ତୁ ।’
ଏକଥା ଶୁଣି ସେ ରାଜା ଓ ତାଙ୍କ ଚାରିପାଖେ ବସିଥିବା ସମସ୍ତେ ଖାଲି ବେଙ୍ଗ କଥାରେ ହୋ ହୋ ହୋଇ ହସି ଉଠିଲେ । ତା’ପରେ ସେ ରାଜା ବି ହାତ ଛିଂଚାଡି ବେଙ୍ଗକୁ ସେଠାରୁ ପଳାଇଯିବାକୁ କହିଲେ । ତା’ପରଦିନ ସକାଳେ ସେ ରାଜାଙ୍କର କୌଣସି ଗାଈ କି ମଇଁଷି ମୋଟେ କ୍ଷୀର ଦେଲେ ନାହିଁ । କଥା କ’ଣ? ଏସବୁ ଘଟଣାର କାରଣ ଜାଣିବା ପାଇଁ ସେ ରାଜା ତାଙ୍କ ରାଜ୍ୟର ସବୁଠାରୁ ବଡ ଜ୍ୟୋତିଷଙ୍କୁ ଡକାଇଲେ । ଜ୍ୟୋତିଷ ବହୁ ଗଣନା କରି କହିଲେ, ‘କେହି ଜଣେ ନିଶ୍ଚୟ ଏପରି କରିଛି । ସେ ଆପଣଙ୍କ ନିକଟକୁ ଆସିଥିଲା ଓ ସେ ଯାହା ବି ମାଗିଥିଲା, ଆପଣ ତାକୁ ତାହା ନ ଦେବାରୁ ସେ ଅସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୋଇଛି ।’
ଗତକାଲି ବେଙ୍ଗଟିଏ ତାଙ୍କ ନିକଟକୁ ଆସିଥିବା କଥା ହଠାତ୍ ସେ ରାଜାଙ୍କ ମନେପଡିଲା । ତେଣୁ ସେ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଉକ୍ତ କୃଷକ ନିକଟକୁ କେତୋଟି ଗାଈ ଓ ମଇଁଷି ପଠାଇ ଦେଲେ । ଏହାପରେ ସେ ରାଜାଙ୍କ ଗାଈ ଓ ମଇଁଷିମାନେ ଠିକ୍ ଆଗଭଳି କ୍ଷୀର ଦେଲେ । ତା’ପରଦିନ ସେ ବେଙ୍ଗ କହିଲା, ‘ବାପା, ତୁମେ ଆଜି ରାଜାଙ୍କ ଉଆସକୁ ଯାଅ । ରାଜାଙ୍କ ଝିଅକୁ ମୋତେ ବାହା କରିବାକୁ କୁହ ।’ ହଠାତ୍ ଏପରି କଥା ଶୁଣି ସେ କୃଷକ କହିଲା, ‘ଏ ତ ନିହାତି ଅସମ୍ଭବ କଥା ।’
