ବାପାଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ବେଙ୍ଗ କହିଲା, ‘ତା’ ହେଲେ ମୁଁ ନିଜେ ଯିବି ।’ ଏହାପରେ ସେ ବେଙ୍ଗ ଖପ୍ ଖପ୍ ଡେଇଁ ରାଜାଙ୍କ ନିକଟରେ ଯାଇ ପହଁଚିଲା । ରାଜାଙ୍କୁ ଦଣ୍ଡବତ କରି ସେ ବେଙ୍ଗ କହିଲା, ‘ମହାରାଜ, ଆପଣଙ୍କ ବଡ ଝିଅକୁ ମୋ ସଙ୍ଗେ ବାହା କରିଦିଅନ୍ତୁ ।’
ଏକଥା ଶୁଣି ସେ ରାଜା ଏଥର ଆଉ ଆଗ ପରି ହସିଲେ ନାହିଁ । ବରଂ ସେ ରାଗରେ ନିଆଁ ହୋଇଗଲେ । ସେ ରାଜାଙ୍କ ଚାରିପାଖେ ବସିଥିବା ସମସ୍ତେ ବେଙ୍ଗକୁ ସେଠାରୁ ବାହାର କରିଦେଲେ ।
ଠିକ୍ ତା’ ପରଦିନ ରାଜା ଦେଖିଲେ ଯେ, ତାଙ୍କ ଉଆସ ସାମ୍ନାରେ ଥିବା ବିରାଟ ପୋଖରୀଟି ପୁରାପୁରି ଶୁଖିଯାଇଛି । ଏପରିକି ସେ ପୋଖରୀରେ ଟୋପାଏ ବି ପାଣି ନାହିଁ । ଏସବୁ ଦେଖି ସେ ରାଜାଙ୍କ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର ସୀମା ଆଉ ରହିଲା ନାହିଁ । ତେଣୁ ରାଜା ପୁଣି ଥରେ ସେହି ଜ୍ୟୋତିଷଙ୍କୁ ଡକାଇଲେ । ତହୁଁ ଜ୍ୟୋତିଷ ପୁଣି କହିଲେ, ‘କେହି ଜଣେ ନିଶ୍ଚୟ ଏପରି କରିଛି । ସେ ଆପଣଙ୍କ ନିକଟକୁ ଆସି କ’ଣ ମାଗିଥିଲା । ଆପଣ ତାହା ନଦେବାରୁ ସେ ଅସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୋଇ ଫେରିଯାଇଛି ।’
ଜ୍ୟୋତିଷଙ୍କ ଏକଥା ଶୁଣି ରାଜା କହିଲେ, ‘ସେଇ ବେଙ୍ଗ ତ ଆସିଥିଲା । ତେଣୁ ତାକୁ ଡାକି ଆଣ ।’
ବେଙ୍ଗ ଆସିବାରୁ ରାଜା ତାକୁ କହିଲେ, ‘ପୋଖରୀରେ ପାଣି ଭର୍ତ୍ତି କରିଦିଅ ।’
ତହୁଁ ସେ ବେଙ୍ଗ କହିଲା, ‘ଆପଣଙ୍କ ଝିଅ ପାଇଁ ଏହା ମୁଁ କରିଦେବି ।’
ତା’ପରେ ରାଜା ବେଙ୍ଗକୁ ତାଙ୍କ ବଡ ଝିଅକୁ ବାହା ଦେଲେ ।
ରାଜା ଝିଅ ସହିତ ସେ ବେଙ୍ଗର ବାହାଘର ଖୁବ୍ ଧୁମ୍ଧାମ୍ରେ ହେଲା । କିନ୍ତୁ ସେ ରାଜାଝିଅ ଖାଲି ମନ କଷ୍ଟ କରି କାନ୍ଦୁଥାଏ । ରାଜା କଥା ଦେଇଛନ୍ତି ଯେତେବେଳେ, ଝିଅ ହୋଇ ସେ ତାକୁ ଭାଙ୍ଗିବେ ବା କେମିତି? ତେଣୁ ସେ ରାଜାଝିଅ ବୋହୂ ହୋଇ ବେଙ୍ଗ ଘରକୁ ଆସିଲା । କୃଷକ ଓ ତା’ ସ୍ତ୍ରୀ ବୋହୂକୁ ପାଇ ଖୁବ୍ ଖୁସିହେଲେ । ହେଲେ ସେ ରାଜାଝିଅ ଖାଲି କାନ୍ଦୁଥାଏ ।
ବାହାଘର ଭୋଜିଭାତ ପରେ ରାଜାଝିଅ ଓ ସେ ବେଙ୍ଗ ଗୋଟିଏ ଘରେ ରହିଲେ । ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର କଥା, ବେଙ୍ଗ ତା’ର ଚମଡା ଓହ୍ଲାଇଦେଲା ଓ ସେ ଚମଡା ଭିତରୁ ବାହାରି ଆସିଲା ଗୋଟିଏ ଅତି ସୁନ୍ଦର ତରୁଣ । ରାଜାଝିଅକୁ ବେଙ୍ଗ କହିଲା, ‘ମୁଁ ପ୍ରକୃତରେ ହେଉଛି ଗୋଟେ ଦେବ ପୁରୁଷ । କିନ୍ତୁ ଏକଥା ତୁ କାହାରିକୁ କହିବୁ ନାହିଁ ।’
କେତେଦିନ ପରେ ରାଜାଝିଅ ତା’ ବାପାଙ୍କ ଉଆସକୁ ଆସିଲା । ଅନ୍ୟ ଭଉଣୀମାନେ ତାକୁ ବହୁତ ଅପମାନ ଦେଲେ । କହିଲେ, ‘ତୁ ଗୋଟାଏ ବେଙ୍ଗକୁ ବାହା ହୋଇଛୁ ।’ ଏହି କଥାରେ ସେ ରାଜାଝିଅ ମନ କଷ୍ଟ କରି ବେଙ୍ଗ ପାଖକୁ ଫେରିଗଲା ।
ଦିନେ ସେ ବେଙ୍ଗ ତା’ ଚମଡା ଖୋଲି ଦେଇଛି, ଏହି ସମୟରେ ରାଜା ଝିଅ କ’ଣ କଲା ନା ଚମଡାଟାକୁ ନିଆଁରେ ପୋଡି ଦେଲା ।
ଚମଡା ପୋଡିଯିବା ପରେ ସେ ବେଙ୍ଗ ଅତ୍ୟନ୍ତ ବିଚଳିତ ହୋଇ ପଡିଲା । କହିଲା, ‘ଚମଡା ନଥିଲେ ମୁଁ ଆଉ ଏ ପୃଥିବୀରେ ରହିପାରିବି ନାହିଁ ।’
ଏହା କହି ଦେବ ପୁରୁଷ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ ହୋଇଗଲେ । ଏଣେ ସେ ବିଚାରୀ ରାଜାଝିଅ କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ଦୁଃଖରେ ରହିଲା ।
