ଚନ୍ଦନପୁର ଗ୍ରାମରେ ଏକ ସୁଖୀ ଦମ୍ପତି ରାମଦାସ ଓ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ବାସ କରୁଥିଲେ । ବିବାହର ଦୀର୍ଘ ଦିନ ପରେ ତାଙ୍କର ଏକ କନ୍ୟା ସନ୍ତାନ ଜାତ ହେଲା । ସେହି ଅପୂର୍ବ ସୁନ୍ଦରୀ କନ୍ୟା ସନ୍ତାନର କମନୀୟ ମୁଖଶ୍ରୀରୁ ବେଦବାଣୀ ଝରି ଆସୁଥିବା ପରି ମନେ ହେଉଥିଲା । ତେଣୁ ସେମାନେ ତା’ର ନାମ ବେଦବତୀ ରଖିଲେ ।

                ଦିନେ ସେହି କନ୍ୟା ତା’ର ମା’ଙ୍କ ଠାରୁ ଦୁଗ୍ଧପାନ କରିବା ସମୟରେ ହାତ ମୁଠାରେ ମା’ଙ୍କ ଶାଢୀର ଏକ ଅଂଶ ଧରିଥିଲା । ମା’ ଯେତେ ଚେଷ୍ଟା କଲେ ମଧ୍ୟ, ତା’ର ହାତମୁଠାରୁ ଶାଢୀ ଛଡାଇ ପାରିଲେ ନାହିଁ । ରାମଦାସ ମଧ୍ୟ ସେ କନ୍ୟା ହାତରୁ ଶାଢୀର ଅଂଶଟି ଟାଣି ଆଣିବା ପାଇଁ ଆଦୌ ସକ୍ଷମ ହେଲେ ନାହିଁ । ଶେଷରେ ଶାଢୀଟି ଚିରିଗଲା ପଛକେ ତାହା ସେହି ଛୋଟ ପିଲାର ହାତରୁ ଆଉ ବାହାରି ପାରିଲା ନାହିଁ । ଏକ ମୂଲ୍ୟବାନ ଶାଢୀ ନଷ୍ଟ ହୋଇ ଯିବାରୁ ମା’ ଅତ୍ୟନ୍ତ ମନଦୁଃଖ କଲେ । କିନ୍ତୁ ତିନି ବର୍ଷର ବାଳିକାକୁ ସେ କ’ଣ ବା କହିବେ? ଏହି କଥା ଯିଏ ବି ଜାଣିଲେ, ସେମାନେ କହିଲେ ଏତେ ଛୋଟ ବାଳିକାର ଏପରି କାଣ୍ଡ ଏକ ସାଧାରଣ କଥା ନୁହେଁ ।

                ଆଉ ତିନିମାସ ପରେ ବେଦବତୀ ଗୁରୁଣ୍ଡି ଗୁରୁଣ୍ଡି ଯାଇ ଏକ ମେଜକୁ ଟାଣି ଆଣିଲା । ସେହି ମେଜ ଉପରେ ଏକ ବହୁ ପୁରୁଣା କାଚ ସୁରେଇ ଥିଲା । ତାହା ତଳକୁ ଖସିପଡି ଖଣ୍ଡ ବିଖଣ୍ଡିତ ହୋଇଗଲା । ସେହି ସୁରେଇର ଗଢଣ ଅତି ସୁନ୍ଦର ଥିଲା । ପୂର୍ବ ପୁରୁଷ ଅମଳର ଏହି ସୁରେଇ ଉପରେ ସୂକ୍ଷ୍ମ କାରୁକାର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଥିଲା । ତାହା ନଷ୍ଟ ହୋଇଗଲେ ମଧ୍ୟ, କନ୍ୟା ପ୍ରତି ଆଘାତ ନ ହୋଇ ଥିବାରୁ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଟିକେ ଆଶ୍ୱସ୍ତ ହେଲେ ।

                ବର୍ଷକର ହେବା ବେଳକୁ ବେଦବତୀ ଘରର ଅନେକ ଜିନିଷ ଭାଙ୍ଗି ସାରିଥିଲା । କେତେ ଲୋକ କହିଲେ ଘରେ ଛୋଟ ପିଲା ଥିଲେ, ଏପରି ସବୁ ଭଙ୍ଗାରୁଜା ହେବାଟାତ ସ୍ୱାଭାବିକ । କିନ୍ତୁ ଅନ୍ୟ କେତେଜଣ ମନ୍ତବ୍ୟ ଦେଲେ ବେଦବତୀ ଉପରେ ନିଶ୍ଚୟ କେହି ଦୁଷ୍ଟ ଶକ୍ତି ସବାର ହୋଇଛି । ରାମଦାସ ମଧ୍ୟ ଅନୁଭବ କଲେ ଏଥିରେ ଅବଶ୍ୟ କୌଣସି ରହସ୍ୟ ରହିଛି । ଏତେ ଛୋଟ ବାଳିକା ଠାରେ ପୁଣି ଏତେ ଶକ୍ତି । ତାଙ୍କୁ ଏସବୁ ଅସ୍ୱାଭାବିକ ମନେ ହେଉଥିଲା । ତେଣୁ ସେମାନଙ୍କ କଥାରେ ବିଶ୍ୱାସ କରି ରାମଦାସ ଯାଇ ଏକ ହଠଯୋଗୀକୁ ସାକ୍ଷାତ କଲେ ।

                ଚନ୍ଦନପୁର ଠାରୁ ଦୁଇ କୋଶ ଦୂରରେ ରହୁଥିବା ଏହି ହଠଯୋଗୀ ଅଷ୍ଟସିଦ୍ଧି ସାଧନା କରିଛନ୍ତି । ଲୋକମାନଙ୍କ ମତରେ ଏପରି କୌଣସି ମାୟା ବିଦ୍ୟା ନାହିଁ, ଯାହାକି ତାଙ୍କୁ ଅଜଣା । ରାମଦାସ ତାଙ୍କ ନିକଟରେ ନିଜର ସମସ୍ୟା ପ୍ରକାଶ କଲେ । ତାହା ଶୁଣି ତାଙ୍କର ଆନନ୍ଦର ଆଉ ସୀମା ରହିଲା ନାହିଁ, ନିଜର ଶକ୍ତିର ପରିଚୟ ଦେବାପାଇଁ ଏହାକୁ ସେ ଏକ ସୁଯୋଗ ମନେ କଲେ । ମନ୍ତ୍ରଦଣ୍ଡ ସହିତ ସେ ରାମଦାସଙ୍କ ସହିତ ଚନ୍ଦନପୁର ଅଭିମୁଖେ ବାହାରି ପଡିଲେ ।

                ମନ୍ତ୍ରଦଣ୍ଡ ରଖା ହୋଇଥିବା ମେଜ ନିକଟରେ ବେଦବତୀ ଠୁକୁରୁ ଠୁକୁରୁ ଚାଲିରେ ପାଦ ପକାଇ ଯାଇ ପହଁଚିଲା । ମନ୍ତ୍ରଦଣ୍ଡଟି ହାତରେ ଧରିବା ପାଇଁ ଚେଷ୍ଟା କରିବାରୁ ତାହା ସିଧା ମେଜ ଉପରୁ ଗଡିଆସି ତଳେ ପଡି ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ହୋଇ ଭାଙ୍ଗିଗଲା । ଏହା ଦେଖି ହଠଯୋଗୀ ଚକିତ ହୋଇ ପଡି ଚିତ୍କାର କଲେ, “ଏହି ବାଳିକା ମୋର ମନ୍ତ୍ରଦଣ୍ଡ ତଳେ ପକାଇ ତାକୁ ଭାଙ୍ଗି ପକାଇଲା । ତେଣୁ ୟେ କୌଣସି ସାଧାରଣ ବାଳିକା ନୁହେଁ । ପୁଣି ଏପରି କନ୍ୟାର ନାମ ତୁମେ ବେଦବତୀ ରଖିଛ । ତା’ର ନାମ ଭେଦବତୀ ହେବା ଉଚିତ୍ । ତା’ର ଚିକିତ୍ସା ମୋ ଦ୍ୱାରା ମୋଟେ ସମ୍ଭବ ନୁହେଁ । ମୁଁ ଏଠାରେ ଆଉ ଦଣ୍ଡଟିଏ ବି ରହିବି ନାହିଁ ।” ଏହା କହି ହଠଯୋଗୀ ତାଙ୍କ ମନ୍ତ୍ରଦଣ୍ଡର ଭଗ୍ନାଂଶଗୁଡିକୁ ସଂଗ୍ରହ କରି ସେଠାରୁ ଯଥାଶୀଘ୍ର ସେ ଚାଲିଗଲେ ।