ଏହିପରି ଭାବରେ କଇଁଛକୁ ଧରି ହଂସମାନେ ଆକାଶରେ ଉଡ଼ି ଉଡ଼ି ଯାଉଥାଆନ୍ତି, ଏମିତି କିଛି ପଥ ଯିବା ପରେ ଯିବା ରାସ୍ତାରେ ଗୋଟିଏ ଗାଁ ପଡ଼ିଲା । ଏମାନେ ମଧ୍ୟ ଗାଁ ପାରି ହେବାକୁ ଗାଁ ଉପରେ ଉଡ଼ିଯାଉ ଥାଆନ୍ତି । ସେତିକିବେଳେ ଗାଁ ଦାଣ୍ଡରେ କେତେଗୁଡ଼ିଏ ପିଲା ଖେଳୁଥିଲେ । ସେହି ପିଲାଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ଗୋଟିଏ ପିଲା ଆକାଶରେ ଭାସମାନ କଇଁଛକୁ ଏପରି ଭାବରେ ବୋହି ବୋହି ନେଉଥିବା ଦେଖି ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଡାକି କହିଲା – ଦେଖରେ ଭାଇ ୟେ କଇଁଛଟା କିପରି ଝୁଲୁଛି ।
ପିଲାଙ୍କର ଏପରି କଥା ଶୁଣି କଇଁଛର ଖୁବ୍ ରାଗ ହୋଇଗଲା । ସେ ସେଙ୍ଗ ସେଙ୍ଗ ଗୋଟିଏ ରଡ଼ି ଛାଡ଼ି ଦିଅନ୍ତେ ବାଡ଼ିକୁ ଛାଡ଼ି ଦେଲା । ଆଉ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ତଳେ ପଡ଼ିଗଲା ।
କଇଁଛ ସେଦିନ ନୀରବ ରହିଯାଇଥିଲେ ପ୍ରାଣଟା ତାହାର ବଞ୍ଚି ଯାଇଥାଆନ୍ତା । କଇଁଛର ବୋକାମି କାରଣରୁ ତାର ମୃତ୍ୟୁ ହେଲା । ଭଲରେ ଭଲରେ ଯାଇ ଗନ୍ତବ୍ୟ ସ୍ଥାନରେ ପହଞ୍ଚି ଯାଇଥାଆନ୍ତା । ତାହା ତ ହୋଇ ପାରିଲା ନାହିଁ । ବରଂ ନିଜର କ୍ରୋଧ ଗୁଣ ଓ ବୋକାମି କାରଣରୁ ଜାଣି ଜାଣି କଇଁଛ ନିଜର ଜୀବନ ହରାଇଲା ।
