ସେଦିନ ନୀଳକଣ୍ଠ ବସାକୁ ଫେରିଲେ ସିନା, ହେଲେ ତାଙ୍କ ମନରେ ଆଦୌ ସୁଖ ନଥାଏ । ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ ରାତିରେ ଖାଇବାକୁ ରୁଚିଲା ନାହିଁ କି ଭଲ ନିଦ ବି ହେଲା ନାହିଁ । ଖାଲି ସବୁବେଳେ ସେଇ ଛାତ୍ରଟି କଥା ତାଙ୍କର ମନକୁ ଆସିଲା । ତା’ପରେ ସେ ନିଜକୁ ନିଜେ ପ୍ରଶ୍ନ କଲେ, କାହିଁକି ପିଲାଟି ତାଙ୍କ ଶିକ୍ଷାଦାନକୁ ବୁଝିପାରୁ ନାହିଁ? କାହିଁକି ସେ ତାଙ୍କର ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ନ ଦେଇ ନିରବରେ ବସି ରହୁଥିଲା? ଏମିତି କେତେକଥା ଭାବି ଭାବି କେତେବେଳୁ ଯେ ରାତି ପାହି ଗଲାଣି ସେ ମୋଟେ ଜାଣିପାରି ନାହାଁନ୍ତି ।
ପରଦିନ ସକାଳୁ ସକାଳୁ ନୀଳକଣ୍ଠ ସ୍କୁଲ୍ ଲାଇବ୍ରେରୀକୁ ଯାଇ କେତେଖଣ୍ଡ ଭୂଗୋଳ ବହି ସଂଗ୍ରହ କରି ନିଜେ ବସି ଭଲଭାବରେ ପଢିଲେ । ପୁଣି ସେହି ପାଠକୁ ଶ୍ରେଣୀରେ ଅତି ପ୍ରାଞ୍ଜଳ ଭାବରେ କଳାପଟାରେ ଛବି ଆଙ୍କି ପଢାଇଲେ । ତା’ପରେ ସେ ପୂର୍ବରୁ ପଚାରିଥିବା ପିଲାଟିକୁ ଠିକ୍ ସେହି ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରିବାରୁ ସେ ତୁରନ୍ତ କହିଦେଲା ।
ତହୁଁ ନୀଳକଣ୍ଠ ନିଜର କାନମୋଡି ଦୁଇଗାଲକୁ ଚାପୁଡା ମାରି ଶ୍ରେଣୀରେ ପିଲାଙ୍କ ଆଗରେ କହିଉଠିଲେ, “ବୋକା ତୁମେ ନୁହେଁ, ବୋକା ମୁଁ ।”
ପ୍ରକୃତରେ ନୀଳକଣ୍ଠ କାହିଁକି, ସତ୍ୟବାଦୀ ବନ ବିଦ୍ୟାଳୟର ସେତେବେଳର ସମସ୍ତ ଶିକ୍ଷକ ଥିଲେ ଜଣେ ଜଣେ ପରିଶ୍ରମୀ ଶିକ୍ଷକ, ଯାହା କି ଆଜିର ମାନବ ସମାଜରେ ଦେଖିବାକୁ ବିରଳ । ଜଣେ ପ୍ରକୃତ ଶିକ୍ଷକ ହେଉଛନ୍ତି ସିଏ ଯିଏ କି ସବୁବେଳେ ଛାତ୍ରଟିଏ ଭଳି ବହିପଢି ଜ୍ଞାନ ସଂଗ୍ରହ କରିଥାନ୍ତି । ଜଣେ ଜ୍ଞାନୀଲୋକ ବୋଲି ତାଙ୍କ ମନରେ ମୋଟେ ଗର୍ବ ନ ଥାଏ ।
