ଭାଗ୍ୟପୁରୀ ନାମକ ଏକ ରାଜ୍ୟ ଥିଲା । ସେହି ରାଜ୍ୟରେ ସୋମିଳକ ନାମରେ ଜଣେ ତନ୍ତ୍ରୀ ବାସ କରୁଥିଲେ । ବିଚରା ଖୁବ୍ ଦରିଦ୍ର ଥିଲା । ପ୍ରତିଦିନ ହାଡ଼ଭଙ୍ଗା ପରିଶ୍ରମ କରି ସେ ଲୁଗା ବୁଣେ । ଏଥିରୁ ଯାହା ପାରିଶ୍ରମିକ ପାଏ ସେହିଥିରେ ହିଁ ସୁଖ ଦୁଃଖରେ ପରିବାର ପ୍ରତିପୋଷଣ କରେ । କିନ୍ତୁ ସେ ଯେତିକି ପରିଶ୍ରମ କରେ ସେତିକି ପରିଶ୍ରମେରେ ତାର ସାଙ୍ଗମାନେ ଅଧିକ ପରିମାଣରେ ରୋଜଗାର କରିବା ଦେଖି ଦିନେ ତା’ ସ୍ତ୍ରୀ କହିଲା – ଏହି ରୋଜଗାରରେ ଆମ ପରିବାର ଆଉ ସୁଖରେ ରହିବାର ଯୋଗ ଦେଖାଯାଉ ନାହିଁ । କାରଣ ତୁମେ ତ ଦେଖୁଛ ଆମର ଯେତିକି ରୋଜଗାର ସେଥିରେ ଆମେ ଯାଇତାଇ ଚଳିବା । ଅଧିକା ପଇସାଟିଏ ବଳୁନାହିଁ ଯେ ମୋ ଛୁଆପିଲା ଟିକେ ଆନନ୍ଦରେ କ’ଣ କିଛି କରନ୍ତେ । ସେଥିଲାଗି କହୁଥିଲି ଏ କାମକୁ ବନ୍ଦ କରିଦେଇ ମୁଁ ବିଦେଶ ଯାଆନ୍ତି । ବିଦେଶ ଗଲେ ସେଠାରେ ଦୁଇ ପଇସା ଭଲ ରୋଜଗାର ହୁଅନ୍ତା । ଘର ଖର୍ଚ୍ଚ ଯାଇ ପଇସା ତ ବଳନ୍ତା । ମୋ ଛୁଆ ଖୁସିରେ ଚଳନ୍ତେ ।
ସ୍ୱାମୀଙ୍କର ଏକଥା ଶୁଣି ସ୍ତ୍ରୀ ବୁଝାଇ କହିଲେ – ଯାହା ଯେତେବେଳେ ଆମ ଭାଗ୍ୟରେ ଥିବ ଆମକୁ ତାହା ହିଁ ତ ଭୋଗ ହେବ । ଏଥିରେ ଅଧିକା ଆଶା କରି କି ଲାଭ ହେବ । ଯେତେବେଳେ ବିଧାତାଙ୍କର ଇଚ୍ଛା ହୋଇନାହିଁ ସେତେବେଳେ ଆମେ ଯେତେ ଚେଷ୍ଟା କଲେ ମଧ୍ୟ ଭାଗ୍ୟ ବଦଳିବ ନାହିଁ । ଈଶ୍ୱର ଆମକୁ ଯେଉଁ କର୍ମ ଦେଇଛନ୍ତି ତାହା ହିଁ ହେଉଛି ଆମ ଭାଗ୍ୟର ଫଳ । ସେଥିରେ ତ ଆମ ପେଟ ପୁରୁନି । ପୁଣି ଏକର୍ମ ଛାଡ଼ି ବିଦେଶ ଗଲେ ଆଉ ଅଧିକ କି ରୋଜଗାର କରିବ । ମୋ କଥାମାନ, ଯେଉଁ କାମ ପାଇଁ ଆମକୁ ଈଶ୍ୱର ପଠାଇଛନ୍ତି ସେହି କାମ କର ।
