ସ୍ତ୍ରୀ ଏତେକଥା ବୁଝାଇଲେ ସିନା ହେଲେ ସ୍ୱାମୀ ସେ କଥାକୁ ଶୁଣିଲେ ନାହିଁ । ଯାହା ସେ ସ୍ଥିର କରିଥିଲେ ତାହାହିଁ କଲେ । ତନ୍ତ ବୁଣା କାମ ଛାଡ଼ି ସେ ବିଦେଶକୁ ଗଲେ ଅଧିକା ଧନ ରୋଜଗାର କରିବା ପାଇଁ ।
ସତକୁ ସତ ବିଦେଶ ଯାଇ ବିଚରା ବହୁତ ଧନ ରୋଜଗାର କଲା । ଏତେ ଅଧିକ ରୋଜଗାର ହେଲା ଯେ ଅଳ୍ପ କେଇଟା ଦିନରେ ସମସ୍ତ ରୋଜଗାର ଧନକୁ ଧରି ଗ୍ରାମକୁ ଫେରିଲା । ଚଲା ରାସ୍ତା, ଚାଲି ଚାଲି ଆସିବା ମଧ୍ୟରେ ରାସ୍ତାରେ ରାତ୍ରି ହୋଇଗଲା । ଚାଲି ଚାଲି ବିଚରା ତନ୍ତୀ ଥକି ପଡିଥାଏ । ଥକ୍କା ମେଣ୍ଟାଇବା ଲାଗି ସେ ସେହି ରାସ୍ତାରେ ଏକ ଗଛ ଥିଲା ସେହି ଗଛ ମୂଳେ ଟିକେ ଶୋଇ ପଡ଼ିଲା । ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଯିବାରୁ ଉଠି ଘରକୁ ଆସିବାକୁ ବାହାରି ପଡ଼ନ୍ତେ ସେ ତାର ଗଣ୍ଠିଲି ଖୋଲି ଦେଖନ୍ତି ଯେ ଗଣ୍ଠିଲିରେ ଆଉ ଟଙ୍କା ନାହିଁ । ସବୁ ଶୂନ୍ୟ ହୋଇଯାଇଛି ।
ଏକଥା ଦେଖି ତନ୍ତି ମନରେ ଖୁବ୍ ଦୁଃଖ ହେଲା । ଖାଲି ହାତରେ ସେ ବା କିପରି ଘରକୁ ଫେରିବ? ସେଇଠୁ ସେ ଆଉ ଘରକୁ ନଫେରି ପୁଣି ବିଦେଶ ଫେରିଗଲା । ଏଥର ବିଦେଶ ଯାଇ ଆଗଠାରୁ ଆହୁରି ଅନେକ ଅଧିକ ଧନ ରୋଜଗାର କରି ତାହାକୁ ଗଣ୍ଠିଲି ମଧ୍ୟରେ ଭଲ ଭାବରେ ବାନ୍ଧିବୁନ୍ଧି ରଖିଲା । ତା’ପରେ ଘରକୁ ଚାଲିଲା । ସେହିପରି ଚାଲି ଚାଲି ଆସୁଥାଏ ଗାଁକୁ । ରାସ୍ତାରେ ରାତ୍ରି ହେବାରୁ ସେ ପୁଣି ଗୋଟିଏ ଗଛମୂଳେ ବସି ଥକ୍କା ମାରିଲା । ବସୁ ବସୁ ଆଖିକୁ ନିଦ ଆସିବାରୁ ସେଠାରେ ଶୋଇ ପଡ଼ିଲା ।
ତା’ପରେ ନିଦ ଭାଙ୍ଗିବାରୁ ସେ ଉଠିଲା ଏଥର ଯେତେ ଶୀଘ୍ର ଯାଇ ଗାଁରେ ପହଞ୍ଚିବ । ସେଥିଲାଗି ଗଣ୍ଠିଲିକୁ ଭଲ ଭାବରେ ବନ୍ଧାବନ୍ଧି କରି ଦେଖିବା ବେଳକୁ ଗଣ୍ଠିଲିରେ ଆଉ ଗୋଟିଏ ହେଲେ ପଇସା ନାହିଁ । ଏଥର ତନ୍ତୀ ମୁଣ୍ଡିରେ ହାତଦେଇ ବସି କାନ୍ଦ କାନ୍ଦ ହୋଇଗଲା । ଏତିକିବେଳେ ଅତି ନିକଟରେ ଦୁଇଜଣ ତାରି ବିଷୟରେ କଥା ହେଉଥିବାର ଶୁଣିଲା । ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ଜଣେ କହୁଛନ୍ତି – ହେ ପ୍ରଭୁ! ତୁମେ ତ ଜାଣିଛ ବିଚରା ତନ୍ତୀ ଯେତେ ଯାହା ଖଟିଲେ ମଧ୍ୟ ତା’ ଭାଗ୍ୟରେ ମୁଠାଏ ଭାତ ନ ଦେଲେ ଖଣ୍ଡିଏ ରୁଟି ମିଳିଥାଏ । ତେବେ ଏପରି ଲୋକକୁ ତୁମେ ଏତେ ଧନ ଦେଲ କାହିଁକି?
