ପ୍ରଥମ ଜଣଙ୍କର ଏହିକଥା ଶୁଣିବା ପରେ ତନ୍ତୀ ପୁଣି ଶୁଣିଲା, ଦ୍ୱିତୀୟ ଜଣକ କହୁଛି – ଆହେ କର୍ମ! ଯେଉଁ ଲୋକ ପରିଶ୍ରମ କରୁଛି ତାକୁ ତ ତା’ର ପାରିଶ୍ରମିକ ଦେବା ହେଉଛି ମୋର କର୍ମ । ତେବେ ମୁଁ ଧନ ଦେଲେ କ’ଣ ହେବ । ତା’ର ସମସ୍ତ ଫଳାଫଳ ତ ତୁମରି ହସ୍ତରେ ।
ଏ ସମସ୍ତ କଥା ଶୁଣିବା ପରେ ତନ୍ତୀ ଭାବିଲା – ଠାକୁରଙ୍କର ଇଚ୍ଛା ନାହିଁ, ଧନ ରୋଜଗାର କରି ସୁଖରେ ରହିବା ତ ଆମ ଭାଗ୍ୟରେ ନାହିଁ । ଏଇମିତି ଖଟି ଖଟି ବଞ୍ଚିବାଠାରୁ ମରିଯିବାଟା ମୋ ପକ୍ଷେ ଶ୍ରେୟସ୍କର । ଏହା ଭାବି ତନ୍ତୀ ଯେଉଁ ଗଛମୂଳେ ବସିଥିଲା ସେ ଗଛକୁ ଆତ୍ମହତ୍ୟା କରିବା ନିମନ୍ତେ ଚଢ଼ିଲା ।
ତନ୍ତୀର ଏପରି ଅବସ୍ଥା ଦେଖି ଜଣେ କହିଲା – ତୁ ଟା ସତରେ ମୂର୍ଖ ଲୋକଟାଏ । ଆରେ ତୁ ଆତ୍ମହତ୍ୟା କରିବାକୁ ଯାଉଛୁ କାହିଁକି?
ତା’ କଥା ଶୁଣି ତନ୍ତୀ କାନ୍ଦି ପକାଇ କହିଲା – କହୁନା, ଏପରି ଜୀବନକୁ ନେଇ ବଞ୍ଚି କି ଲାଭ ହେବ? ଦେଖ ଭାଇ ଯେତେ ଥର ତ ଏତେ ପରିଶ୍ରମ କଲି ଯେତେ ଧନ ରୋଜଗାର କଲି ତାହାତ ରହିଲା ନାହିଁ । ଗଣ୍ଠିଲିରୁ ଶୂନ୍ୟ ହୋଇଗଲା ।
ତନ୍ତୀଠାରୁ ଏପରି କଥା ଶୁଣି ସେହି ପୁରୁଷ ଲୋକଟି ଖାଲି ଠୋ ଠୋ ହୋଇ ହସିବାକୁ ଲାଗିଲା ଆଉ ତନ୍ତୀକୁ କହିଲା – ତୁ ଜାଣିରଖ ଯେ ମୁଁ କେହି ନୁହଁ ମୁଁ ହେଉଛି ଭାଗ୍ୟ । ତୋର ସ୍ତ୍ରୀ ଯାହା ଯାହା ତୋତେ ବୁଝାଇଥିଲା ତାହାହିଁ ତ ଠିକ୍ । ତୋ ଭାଗ୍ୟରେ ଲେଖାଅଛି କେବଳ ଖାଇବା ପିଇବାକୁ ବାଦଦେଲେ ଅଧିକ ସୁଖ ଭୋଗ କରିବା ତୋ ଭାଗ୍ୟରେ ନାହିଁ । ସେଥିପାଇଁ କହୁଛି ଏପରି ଆତ୍ମହତ୍ୟା କଲେ ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତରେ କେବଳ ପାପ ନର୍କ ଭୋଗ କରିବୁ ସିନା ହେଲେ ସୁଖରେ ମୁକ୍ତି ପାଇ ପାରିବୁ ନାହିଁ । ତେଣୁ ଏହି ମନ୍ଦଚିନ୍ତାକୁ ମନ ମଧ୍ୟରୁ ପରିହାର କରି ଘରକୁ ଫେରିଯାଆ! ଆଗପରି ପରିଶ୍ରମ କରି ସୁଖେ ରହ ।
