ଧର୍ମଦେବତାଙ୍କ ଠାରୁ ଏକଥା ଶୁଣିବା ପରେ ତନ୍ତୀଟି ପଚାରିଲା – ହେ ମୋର ଭାଗ୍ୟଦେବତା! ମୋ ଭାଗ୍ୟରେ ସିନା ସୁଖ ଭୋଗ କରିବାର ନାହିଁ, ହେଲେ ବର୍ତ୍ତମାନ ଖାଲି ହସ୍ତରେ ଗ୍ରାମକୁ ଫେରିବି କିପରି? ବିଦେଶ ଯାଉଛି! ବିଦେଶରେ ବହୁତ ରୋଜଗାର କରିବି । ସ୍ତ୍ରୀକୁ ଯେଉଁ ଦମ୍ଭର କଥା କହିଯାଇଥିଲି ବର୍ତ୍ତମାନ ସେ ମୋର ଶୂନ୍ୟହସ୍ତ ଦେଖିଲେ ସେ ମୋତେ କହିବ କ’ଣ?
ତନ୍ତୀର ଏପରି ବାଣୀ ଶୁଣି ସାରିବା ପରେ ଧର୍ମଦେବତା ଟିକିଏ ହସିଦେଇ କହିଲେ – ତୋର ଧନ ଦରକାର ତ? ତାହାହେଲେ ତୁ ଆଉ ଟିକେ ଆଗକୁ ଯାଇ ଦେଖିବୁ ସେଠାରେ ଗୋଟିଏ ମନ୍ଦିର ଅଛି । ସେଠାରେ ଦୁଇଜଣ ଦେବତାଙ୍କୁ ଦେଖିବୁ । ସେମାନଙ୍କୁ ଭକ୍ତିର ସହିତ କହିବୁ । ତୋ ଭାଗ୍ୟରେ ଧନ ନାହିଁ, ସେ ତୋ ଭାଗ୍ୟରେ ଧନ ଲେଖିଦେବେ । ସେ ଲେଖିଦେବା ପରେ ତୋର ଆଉ ଧନର ଅଭାବ ରହିବ ନାହିଁ । ଏହାକହି ସେ ଦୁଇଜଣ ସେହି ସ୍ଥାନରୁ ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ ହୋଇଗଲେ । ଧର୍ମଦେବତାଙ୍କ କଥାରେ ତନ୍ତୀଟି ତରଳିଗଲା । ଆଜି ନିଶ୍ଚୟ ତା’ ପାଇଁ ଏହା ସୁବର୍ଣ୍ଣ ସୁଯୋଗ ଭାବି ତତ୍କ୍ଷଣାତ୍ ତନ୍ତୀ ଚାଲି ଚାଲି ଯାଇ ସେହି ମନ୍ଦିରଠାରେ ପହଞ୍ଚି ଦେଖିଲା ସତକୁ ସତ ମନ୍ଦିରରେ ଦୁଇଜଣ ଦେବତା ଅଛନ୍ତି । ତାହାଙ୍କୁ ଦେଖବବା ମାତ୍ରେ ମନ ତା’ର କୁଣ୍ଢେ ମୋଟ ହୋଇଗଲା । ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଦୁଇ ଦେବତାଙ୍କୁ ଭକ୍ତିରେ ପ୍ରଣାମ କରି କହିଲା ପ୍ରଭୁ! ମୁଁ ବହୁତ ଗରୀବ ଲୋକ । ମୋ ଭାଗ୍ୟରେ ଧନୀ ହେବାର ସୁଯୋଗ ନାହିଁ । ଆପଣ ଦୟାକରି ମୋ ଭାଗ୍ୟରେ ଧନୀ ହେବାକୁ ଲେଖି ଦିଅନ୍ତୁ ।
ତନ୍ତୀଠାରୁ ଦୁଇ ଦେବତା ଏକଥା ଶୁଣିବା ମାତ୍ରେ ଖାଲି ପରିହାସ ଛଳରେ ହସିବାକୁ ଲାଗିଲେ ତା’ ପରେ କହିଲେ – ଆରେ ମୂର୍ଖ ତନ୍ତୀ! ତୁମେ ଜଣେ ଧନ ଲୋଭୀ । କେବଳ ଧନ ସଞ୍ଚୟ କରିବାକୁ ଚାହୁଁଛ । ଜାଣିପାରୁନା ଯେ ଏଇଟା ତୁମର ମୁର୍ଖ ତାର ପରିଚୟ ବୋଲି । ଦେଖ ବାବୁ! ତୁମେ ତ ତୁମର ଭାଗ୍ୟକୁ ଏହି ଧନ ମୋହରେ ବିଶ୍ୱାସ କରୁ ନାହଁ । ତୁମେ ଭାବୁଛ ଅଧିକ ସଞ୍ଚୟ କରିବ, କିନ୍ତୁ ବାସ୍ତବରେ ତୁମେ ଜାଣି ଜାଣି ଏପରି ଭୁଲ କରୁଛ । ସତରେ ତୁମେ କେବଳ ଧନର ମୋହରେ ଅନ୍ଧ ହୋଇ ଯାଇଛ । ସେଥିପାଇଁ ତୁମେ ଦୁଃଖ ଭୋଗ କରୁଛ ।
ଏଥର ତନ୍ତୀ ଦେବତାମାନଙ୍କର କଥାର ପ୍ରକୃତ ମୂଲ୍ୟ ବୁଝିଗଲା – ସେ କହିଲା – ହେ ପ୍ରଭୁ! ଆପଣମାନେ ମୋ ପାଇଁ ଏତିକି କୃପା କର ଯେ – ମୁଁ ଏତିକି ଧନପାଇବି ଯେ ଯେଉଁଥିରେ କି ମୋତେ ଦୁଇଓଳି ପେଟଭରି ଖାଇବାକୁ ଆଉ ପିନ୍ଧିବାକୁ ମିଳୁଥିବ । ଏହାଠାରୁ ଆଜିଠାରୁ ମୁଁ ଅଧିକା କିଛି ମାଗିବି ନାହିଁ । ତନ୍ତୀର ଆତୁର ଯାହା ଚାହୁଁଛ ତାହାହିଁ ହେଉ । ତା’ପରେ ତନ୍ତୀ ଫେରିଯାଇ ତା’ର ସ୍ତ୍ରୀ ଆଗରେ ଘଟିଯାଇଥିବା ସମସ୍ତ କଥା କହି ନିଜ କାମରେ ଲାଗିଗଲା ଆଉ ମଧ୍ୟ ଆଉ ଅଧିକ ଧନପାଇଁ କେବେବି ଆଶା ରଖିଲା ନାହିଁ ।
