କଥାରେ ଅଛି ଭାଗ୍ୟରେ ଥିଲେ ମଣିଷ ଜୀବନର ଗତିପଥ ବଦଳିଯାଏ । ସେ ଯାହା ଖୋଜୁଥାଏ ତାହା ତାକୁ ମିଳିଯାଏ । ସଂକ୍ଷେପରେ କହିଲେ ଭଗବାନ ଯେତେବେଳେ ଦିଅନ୍ତି ଛପରଫାଡି ଦିଅନ୍ତି । ସବୁପ୍ରକାର ସୁଖସୁବିଧା ଆପେ ଆପେ ହାତରେ ଧରାଦିଏ । ଭାଗ୍ୟରେ ନଥିଲେ ମଣିଷ ଭିକାରୀ ମଧ୍ୟ ହୋଇଯାଏ, ଏକଥାକୁ ଭାଗ୍ୟବାଦୀମାନେ ବିଶ୍ୱାସ କରନ୍ତି । ମାତ୍ର ଯେଉଁମାନେ ପ୍ରକୃତ କର୍ମବୀର ସେମାନେ କର୍ମକୁ ହିଁ ବିଶ୍ୱାସ କରନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ଅଳସୁଆ ଦୁଃଖପାଏ । ନିକମା ହୋଇ ବସିଖାଇଲେ ନଈବାଲି ମଧ୍ୟ ସରିଯାଏ । ଏଣୁ କର୍ମ ହିଁ ଭଗବାନ । କର୍ମ ହିଁ ଜୀବନ । ବେଳେ ବେଳେ ଅଳସୁଆ ବି ପରିସ୍ଥିତିରେ ପଡି କାମ କରିବାକୁ ଆଗେଇ ଆସେ ଏବଂ ଭାଗ୍ୟକୁ ବିଶ୍ୱାସ କରେ ।

                ଜନକପୁର ଗ୍ରାମରେ ଜଣେ ବିଧବା ସ୍ତ୍ରୀଲୋକ ରହୁଥାଏ, ତାର ଗୋଟିଏ ବୋଲି ପୁଅ । ନାଁ ତା’ର ଭଗବାନ । ନୁଆଁଣିଆ ଚାଳଘରଟିଏ । ବାଡିରେ କିଛି ଗଛ ଏବଂ ଟୁବି ଗଡିଆଟିଏ । ଜମିବାଡି ତ ସେମାନଙ୍କର ନାହିଁ । ସ୍ୱାମୀ ମରିଗଲାପରେ ଯାହା ଦି’ପା ଜମିଥିଲା ତାହା ବିକ୍ରି ହୋଇ ଯଇଛି । ସ୍ତ୍ରୀଲୋକଟି ଗାଆଁର ଲୋକମାନଙ୍କ ଘରେ ପାଇଟି କରି ଯାହା ଆଣେସେଇଥିରେ ସେ ଓ ତାର ପୁଅ ଦୁଃଖେକଷ୍ଟେ ଚଳିଯାଆନ୍ତି । ଗୋଟିଏ ବୋଲି ପୁଅ, ତାକୁ ପିଲାଟିବେଳୁ ତା’ ମାଆ ଏତେ ଗେହ୍ଲା କରିଦେଲାଯେ ସେ ଜମାରୁ ପାଠ ପଢିଲା ନାହିଁ । ଚାଟଶାଳୀକୁ ଯାଇ ଅବଧାନଙ୍କ ମାଡ ଡରରେ ଲୁଚିଲା । ଦୁଷ୍ଟପିଲାଙ୍କ ସହିତ ମିଶିଲା । ତା ମାଆ ତାକୁ ଯେତେଥର ବହି, ସିଲଟ ଆଣି ଦେଲେ ସବୁନଷ୍ଟ କରି ପକାଇଲା । ଖାତା ବହି ଚିରି କାଗଜ ଡଙ୍ଗା କଲା, ସିଲଟ ଭାଙ୍ଗିଲା । ତେଣୁ ବିରକ୍ତ ହୋଇ ମାଆ ଆଉ ଭଗବାନକୁ ପାଠ ପଢିବାକୁ ବାଧ୍ୟ କଲାନାହିଁ । ସେ ଭଗବାନକୁ ବି ଏକଥା ଭାରି ସୁହାଇଲା । ତେଣୁ ନିକମା ଭାବରେ ବସି, ଖେଳି ସେ ତାର ସବୁ ସମୟ କାଟିଲା । ମାଆ ତେଣେ ଖଟି ଖଟି ହାଡ ଦି’ଖଣ୍ଡ ଧରିଲାଣି । ଏଥିପ୍ରତି ପୁଅ ଭଗବାନର ବା ଚିନ୍ତା କ’ଣ ।