ସାଙ୍ଗରେ ଚୁଡା ଗୁଡ ନେଇ କୁବେର ଚାକିରି ଖୋଜି ବାହାରିଲା । ଯାଉ ଯାଉ କିଛଦିନ ପରେ ସେ କୁବେର ଏକ ଗ୍ରାମରେ ପହଁଚିଲା । ଆଉ ସେହି ଗ୍ରାମରେ ଗୌରହରି ସାମନ୍ତରାୟ ନାମରେ ଜଣେ ଜମିଦାର ଥିଲେ । ତାଙ୍କର ତ କାହିଁରେ କ’ଣ ସମ୍ପତ୍ତି । ବାଡି ବଗିଚା ଜମି ସବୁ କାହିଁରେ କ’ଣ? ଗୋ ସମ୍ପଦଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ଭୂ-ସମ୍ପତ୍ତି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସୁନା ରୁପା ଆଦି ସମ୍ପତ୍ତିର କୌଣସି ଅଭାବ ନାହିଁ । କୁବେର ସେହି ଗ୍ରାମରେ ପହଁଚି ଜମିଦାର ଗୌରହରି ସାମନ୍ତରାୟଙ୍କ ନିକଟରେ ନିଜର ଦୁଃଖ କହିଲା । ସେ ଜମିଦାର ଜଣକ ଅତ୍ୟନ୍ତ ହୃଦୟବାନ ବ୍ୟକ୍ତି ହୋଇଥିବାରୁ କୁବେରକୁ ଚାକିରିଟିଏ ଦେଲେ । ହେଲେ ଚାକିରିରେ ଜମିଦାର ମାସକୁ ମାସ ଦରମା ଦିଅନ୍ତି ନାହିଁ । ବର୍ଷକରେ ବାରମାସର ଦରମା ଏକାବେଳେ ଦିଅନ୍ତି ଏବଂ କିଛିଦିନ ମଧ୍ୟ ଛୁଟି ଦିଅନ୍ତି । ଯଦିଓ କୌଣସି କର୍ମଚାରୀଙ୍କର ପଇସାର ଅତ୍ୟନ୍ତ ଆବଶ୍ୟକ ହୁଏ ତେବେ ଜମିଦାରକୁ କହିଲେ ଜମିଦାର ତାକୁ ଦିଅନ୍ତି । ଗୋଟିଏ ବର୍ଷ କୁବେର ମନ ପ୍ରାଣ ଦେଇ ନିଷ୍ଠାର ସହିତ ସେ ଜମିଦାରଙ୍କ କାମ କଲେ । ଗୋଟିଏ ବର୍ଷ ପରେ ମାଆଙ୍କ କଥା ମନେ ପଡିଲା, କୁବେର ଘରକୁ ଯିବାକୁ ବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇ ପଡିଲେ । ବର୍ଷଟିଏ ପୂରିଯିବା ପରେ କୁବେର ସେ ଜମିଦାରଙ୍କୁ କହିଲା ଯେ, ସେ ଘରକୁ ଯିବ । ଘରେ ମାଆ ଖବର ବୁଝିବ, ମାଆକୁ ଦେଖି ବୁଲାବୁଲି କରି କିଛି ଦିନ ପରେ ପୁଣି ଫେରି ଆସିବ । ଏକଥା ଶୁଣି ଜମିଦାର ଗୌରହରି ସାମନ୍ତରାୟ କୁବେରକୁ ଦଶଟି ରୁପା ମୁଦ୍ରା ଦେଲେ । ଆଉ ସାବଧାନତାର ସହିତ ଘରକୁ ଯିବାପାଇଁ ମଧ୍ୟ ପରାମର୍ଶ ଦେଲେ । କୁବେରର ବର୍ଷକର ରୋଜଗାର, ଏକାବେଳେ ଦଶଟି ରୁପା ମୁଦ୍ରା । ଏଣେ ସେ କୁବେରର ଆନନ୍ଦ କହିଲେ ନସରେ ।

                ରୁପା ମୁଦ୍ରା ଦଶଟିକୁ କୁବେର ନିଜ ଗାମୁଛାରେ ଭଲ ଭାବରେ ବାନ୍ଧି ତାକୁ କାନ୍ଧରେ ପକାଇ ନିଜ ଗ୍ରାମକୁ ଆନନ୍ଦରେ ଫେରୁଥାଏ । ରୁପା ମୁଦ୍ରାଗୁଡିକର ଓଜନ ହେତୁ ସେ କୁବେରର କାନ୍ଧ ଭାରି ଲାଗୁଥାଏ, ତେଣୁ ସହଳ ସହଳ ପାଦ ପକାଇ ସେ କୁବେର ଆଦୌ ଚାଲି ପାରୁ ନଥାଏ । ତେଣେ ମନରେ ତା’ର ଅନେକ ଭାବନା, ଅନେକ ଦୃଢଭାବନା । ଚାଲି ଚାଲି କିଛିବାଟ ଆସିବା ପରେ ସେ କୁବେର ଦେଖିଲା ଜଣେ ଅଶ୍ୱାରୋହୀ ତାରି ଆଡକୁ ହିଁ ଆସୁଛନ୍ତି । କୁବେର ମନେ ମନେ ଭାବିଲା ମୋର ଏମିତି ଘୋଡା ଥାଆନ୍ତା କି ଘୋଡା ଚଢି ମୁଁ ଖୁବ୍ ଶୀଘ୍ର ମୋ ମାଆଙ୍କ ନିକଟରେ ପହଁଚି ଥାଆନ୍ତି । କିଛି ସମୟ ପରେ ସେ ଅଶ୍ୱାରୋହୀ ବ୍ୟକ୍ତି ଜଣକ କୁବେର ନିକଟରେ ଆସି ପହଁଚି ଗଲେ । ତହୁଁ କୁବେର ସେ ଘୋଡା ସବାରକୁ ଡାକି କହିଲା ହେ ଭାଇ ଟିକେ ଶୁଣିବେ କି? ଅଶ୍ୱାରୋହୀ ବ୍ୟକ୍ତି ଜଣକ ଘୋଡା ଅଟକାଇ କହିଲେ କ’ଣ କହୁଛ? କୁବେର କହିଲା ଭାଇ ଏ ଘୋଡାର ଦାମ୍ କେତେ? ଏ କଥା ଶୁଣି ସେ ଅଶ୍ୱାରୋହୀ କହିଲା, ଦାମ୍ କେତେ କହିବି? ଘୋଡା କିଣିବାପାଇଁ ତୁମ ପାଖରେ ଅଛି ବା କ’ଣ? ତାଛଡା ତୁମେତ ନିହାତି ଗରିବ ଭଳି ଜଣା ପଡୁଛ । ତୁମ ଭଳି ଲୋକ ଘୋଡା ଚଢିବ, ଏ ବିଶ୍ୱାସ ମୋର ତ କେବେ ନାହିଁ । ତୁମ ପାଖରେ କ’ଣ ଅଛି? ଘୋଡା ସବାର ଏକଥା ଥଟ୍ଟାରେ କହିଲା ।