ମୁଁ ମଧ୍ୟ ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖିଥିଲି । ତେଣୁ ତୋ କଥାକୁ ମୁଁ ବିଶ୍ୱାସ କରୁଛି । ମୋତେ ଅତି ସୁନ୍ଦରିଆ ରୂପରେ ଫଣା ଥିବା ରୂପ ସ୍ୱପ୍ନରେ ଦେଖା ହୋଇଥିଲା । ସେ ବିଦ୍ୟାଳୟରେ ସମସ୍ତ କାର୍ଯ୍ୟକୁ ନିରୀକ୍ଷଣ କରୁଛନ୍ତି ବୋଲି ମୋତେ ବି କହୁଥିଲେ । କୌଣସି କାରଣରୁ ଯଦି ସେ କିଛିବି ତ୍ରୁଟି ଦେଖନ୍ତି, ତା ହେଲେ ଯାହାକୁ ହେଲେ ବି ସେ ସ୍ୱପ୍ନାଦେଶ କରୁଛନ୍ତି । ପାହାନ୍ତା ରାତିରେ ରୁଣୁଝୁଣୁ ଶବ୍ଦ ଓ ସୁନ୍ଦର ଗୀତ ମଧ୍ୟ ମୁଁ ଶୁଣିପାରୁଛି । ଦୁହେଁ ବିଦ୍ୟାଳୟର ବାହାର ଚାରିପଟେ ବୁଲୁଛନ୍ତି । କାହାରି କ୍ଷତି ସେମାନେ କେବେବି କରିବେ ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ବହୁ ଉପକାର କରୁଛନ୍ତି । ସତର୍କ ଓ ସଚେତନ ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି । ମର୍ତ୍ତ୍ୟର ସେ ପରୀରାଣୀ ନିଶ୍ଚୟ ନାଗୁଣୀଟି । ସେଦିନ ଶାନ୍ତିପ୍ରିୟା ନନାଙ୍କ ଏପରି କଥା ଶୁଣି ଅତ୍ୟଧିକ ଭାବ ବିହ୍ୱଳ ହୋଇପଡିଥିଲା । ତେଣୁ ସେ କେବଳ ଏତିକି କହିଥିଲା –

“ବିଚିତ୍ର ଦୁନିଆ, ବିଚିତ୍ର କଥା

ସ୍ପପ୍ନ ଦର୍ଶନଟି ନୁହେଁ ଅନ୍ୟଥା ।

ମର୍ତ୍ତ୍ୟର ପରୀରାଣୀ ନାଗୁଣୀ ଗୋଟି

ନଇଁ ଯାଏ ମୋର କୁନି ମଥାଟି ।

ପ୍ରଣାମ ଜଣାଇ ଘରକୁ ବାହାରିଲା ଶାନ୍ତିପ୍ରିୟା ।

ବିଶେଷ ଦ୍ରଷ୍ଟବ୍ୟ:- କେତେକ କାହାଣୀ ମନୋରଂଜନ ଏବଂ ନୀତି ଶିକ୍ଷା ଉବ୍ଦେଶ୍ୟରେ କେବଳ କଳ୍ପନା ଭାବଧାରା ଦ୍ୱାରାହିଁ ପ୍ରତିବେସିତ। ଯଦି କୌଣସି କାହାଣୀରେ ବୈଜ୍ଞାନିକ ଆଧାର ନଥାଏ ତାକୁ ସତ୍ୟ ମାନିବା ଅନୁଚିତ୍। ଅନ୍ୟ କେତେକ କାହାଣୀ ମନୋରଂଜନ ଏବଂ ନୀତି ଶିକ୍ଷା ଉବ୍ଦେଶ୍ୟରେ ଲେଖା ହୋଇଥିଲେ ମଧ୍ୟ ସେଗୁଡିକ ଜାତି, ଅନ୍ଧବିଶ୍ୱାସ, ତର୍କ ହୀନତା, ଧର୍ମ ଓ ବ୍ୟକ୍ତିବିଶେଷ ପ୍ରଚାର ଉଦ୍ଧେଶ୍ୟରେ ଲିଖିତ ଧୁର୍ତ୍ତ ଗପ ତେଣୁ ତାକୁ ସତ୍ୟ  ମାନିବା ଅନୁଚିତ୍ । ଯଦି କୌଣସି ବ୍ୟକ୍ତିର କାଳ୍ପନିକସ୍ତର ବାସ୍ତବିକତା ସହ ମେଳନଖାଏ  ଏଵଂ ଅନ୍ଧବିସ୍ଵାଶର ବଶବର୍ତ୍ତୀ ହୋଇ ଅଜ୍ଞାନତାର ଜନନୀ ହୁଏ ତେବେ ଏହାକୁ ମାନସିକ ବିକୃତତା କୁହାଯାଏ ।