ଗୋପାଳ ଭାଣ୍ଡ ପଣରେ ଯେପରି ଅଦ୍ୱିତୀୟ, ପେଟୁ ପଣରେ ମଧ୍ୟ ଠିକ୍ ସେହି ପରି । ସେଦିନ ଦ୍ୱିପ୍ରହର ବେଳେ ଗୋପାଳ ତାର ବନ୍ଧୁ ଘରୁ ନିଜ ଘରକୁ ଫେରୁ ଫେରୁ ଗୋଟିଏ ଗୁଡିଆ ଦୋକାନ ଉପରେ ନଜର ପଡିଲା । ଦେଖିଲା ଯେ, ବଡ ଥାଳିରେ ଥାଳି ଥାଳି ସନ୍ଦେଶ, ଜଲବି, ମିଠାଇ ପ୍ରଭୁତି ସାଜସଜ୍ଜା ହୋଇ ଥୁଆ ହୋଇଛି । ଦୋକାନରେ ସାତ ଆଠ ବରଷର ଛୁଆଟିଏ ଛଡା ଆଉ କେହି ନାହାଁନ୍ତି ।
ସନ୍ଦେଶ ଥାଳି ଦେଖି ଗୋପାଳ ପାଟିରୁ ଲାଳ ବୋହିଲା । ସେ କାଳ ବିଳମ୍ବ ନକରି ଦୋକାନ ପାଖକୁ ଯାଇ ପିଲାଟିକି ପଚାରିଲା, ତୋର ବାପା କାହିଁକିରେ? ପିଲାଟି କହିଲା ଘର ଭିତରେ ଭାତ ଖାଉଛନ୍ତି । ପୁଣି ଗୋପାଳ ପଚାରିଲା – କେତେ ବେଳୁ ତୋ ବାପା ଖାଇବାକୁ ଗଲେଣି । ପିଲାଟି କହିଲା – ଏହି କ୍ଷଣି ଗଲେ । ହୁଏତ ଗୁଣ୍ଡେ ଦି’ ଗୁଣ୍ଡା ଖାଇଥିବେ । ଗୋପାଳ କହିଲା – ବେଶ୍ ତ, ବାପ ତୋର ଭାତ ଖାଉଛନ୍ତି, ମୁଁ ସନ୍ଦେଶ ଖାଉଛି ।
ଗୋପାଳ ଏହା କହୁ କହୁ ଦୁଇଟା ସନ୍ଦେଶ ଆଣି ପାଟିରେ ପକାଇଲା । ପିଲାଟି ଚମକି ଉଠି ରାଗରେ କହିଲା – ତୁ କିଏବେ, ପଇସା ନଦେଇ ସନ୍ଦେଶ ଖାଉଛୁ । ଏଇନେ ମୋ ବାପା ଆସିଲେ ମତେ ମାରିବେ । ପିଲାଟିର କଥା ଶୁଣି ଗୋପାଳ କହିଲା ନାଁରେ ତୋ ବାପା ତୋତେ ମାରିବେନି । ସେ ମୋତେ ଚିହ୍ନନ୍ତି । ମୁଁ ପରା ନିତି ଆସି ଏଇ ସନ୍ଦେଶ ଖାଇ ଯାଏ । ମୋ ନାଆଁ ପରା ମାଛି । ଗୋପାଳର କଥା ଶୁଣି ପିଲାଟି କହିଲା – ଆଚ୍ଛା, ତୁ ଏଇଠି ଥା । ମୁଁ ଯାଉଛି ବାପାକୁ ପଚାରି ଆସେ । ଗୋପାଳ କହିଲା – ମୁଁ ଖାଉ ଥାଏ ତୁ ଏଇଠି ଥାଇ ଡାକି ପଚାରୁନୁ ।
