ଆଜିକୁ ପ୍ରାୟ ଦୁଇଶହ ବର୍ଷ ତଳର କଥା । ସେ ସମୟରେ ଆଉ ଆଜିକାଲି ଭଳି ଟ୍ରକ୍, ମଟର, ବସ୍ ଆଦି ଯାନବାହନ ନଥିଲା । ତେଣୁ ଲୋକେ ଗୋଟିଏ ଜାଗାରୁ ଆଉ ଗୋଟିଏ ଜାଗାକୁ ଶଗଡ ବଳଦ ଗାଡିରେ ଯାଉଥିଲେ । ଯେଉଁଠି ରାତି ହେଉଥିଲା ସେଇଠି ହିଁ ବିଶ୍ରାମ ନେଉଥିଲେ । ଶଗଡ ଚାଳକକୁ ତ ଶଗଡିଆ କହନ୍ତି । ହରିସାମନ୍ତପୁର ନାମକ ଏକ ଗାଆଁରେ ଅଧିକାଂଶ ଲୋକଙ୍କର ଶଗଡ ଖଣ୍ଡେ ଲେଖାଏଁ ଅଛି । ସେମାନେ ସକାଳେ ଗାଧୋଇ ପାଧୋଇ ଖାଇ ନିଜ ନିଜର ଶଗଡରେ ବଳଦ ଯୋଚି ବାହାରି ପଡନ୍ତି । ଲୋକମାନଙ୍କୁ ଶଗଡରେ ବସାଇ ଆଉ ଗୋଟିଏ ଜାଗାରେ ପହଁଚାଇ ଦିଅନ୍ତି ଓ ଲୋକେ ଭଡା ବାବଦକୁ ଯେଉଁ ପଇସା ଦିଅନ୍ତି ସେହି ଭଡା ପଇସାରେ ଶଗଡିଆମାନେ ନିଜର ପରିବାର ପ୍ରତିପୋଷଣ କରନ୍ତି । ସେ ଶଗଡିଆମାନଙ୍କର ତ ମେଳକ ଥାଏ । ସମସ୍ତେ ହରିସାମନ୍ତପୁର ଛକରେ ଶଗଡ ବଳଦ ଧରି ଅପେକ୍ଷା କରନ୍ତି, ଲୋକେ ବସିଲେ ଶଗଡ ନେଇ ଦୂର ଯାଗାକୁ ଯାଆନ୍ତି ।
ଦିନକର ଘଟଣା, ହରିସାମନ୍ତପୁର ଛକରୁ କିଛି ଲୋକ ମଧୁପୁରରେ ଏକ ଯାତ ଦେଖିବାକୁ ବାହାରିଥା’ନ୍ତି । ଏକାବେଳେ ପଚିଶି ଜଣ ଲୋକ । ସମସ୍ତେ ପାଂଚ ଛ’ଟି ଶଗଡରେ ବସିଲେ । ଛଅ’ଟି ଶଗଡ ଏକାବେଳେ ହରିପୁର ଛକରୁ ବାହାରିଲା ମଧୁପୁରକୁ । ଛଅ ଜଣ ଶଗଡିଆ ଧାଡି ବାନ୍ଧି ସାଥି ହୋଇ ଲୋକଙ୍କୁ ବସାଇ ଚାଲିଲେ । ସଂନ୍ଧ୍ୟା ହେବା ପୂର୍ବରୁ ସେ ଶଗଡିଆମାନେ ଲୋକମାନଙ୍କୁ ମଧୁପୁର ଯାତ ନିକଟରେ ପହଁଚାଇ ଦେଲେ । ତା’ପରେ ଘରକୁ ଫେରୁଥା’ନ୍ତି ସାଥି ହୋଇ । ସଂଧ୍ୟ୍ୟା ହୋଇଗଲା, ଆଉ ରାସ୍ତା ଘାଟ କିଛି ବି ଦେଖାଗଲା ନାହିଁ । ସେ ଶଗଡିଆମାନେ ଏକ ଛୋଟ ଗାଆଁରେ ଯାଇ ପହଁଚିଲେ । ଗାଆଁ ଶେଷ ମୁଣ୍ଡରେ ଗୋଟିଏ ବରଗଛ । ଆଉ ସେ ବରଗଛ ନିକଟରେ ଜଣେ ବାବାଜୀଙ୍କ ଆଶ୍ରମ, ସେଇଠି ରାତି କଟାଇବାକୁ ସ୍ଥିର କଲେ । ଶଗଡରୁ ବଳଦମାନଙ୍କୁ ଫିଟାଇ ବାନ୍ଧି ଦେଲେ ।
