ଦିନେ ବର୍ଷାଋତୁ ସମୟରେ ମୁଁ ଜଣେ ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କୁ ଅନୁରୋଧ କଲି, ତାଙ୍କ ସହିତ କିଛି ଦିନ ରହିବାପାଇଁ । କାରଣ ତାଙ୍କ ସହିତ ରହିଲେ ମୋର ଭଗବାନଙ୍କୁ ଧ୍ୟାନ କରିବାରେ କୌଣସି ଅସୁବିଧା ହେବ ନାହିଁ । ସେ ସଂଗେ ସଂଗେ ମୋ କଥାରେ ରାଜି ହୋଇ ମୋତେ ତାଙ୍କ ସହିତ ତାଙ୍କ ଘରକୁ ନେଇଗଲେ । ଦିନେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଜଣକ ମୋତେ କିଛି ତତ୍ୱବାଣୀ ଶୁଣାଉଥିବା ସମୟରେ ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କ ପତ୍ନୀ ସେଠାରେ ଆସି ପହଁଚିଲେ । ବ୍ରାହ୍ମଣ ପତ୍ନୀଙ୍କୁ ସେଠାରେ ଉପସ୍ଥିତ ହେବାର ଦେଖି କହିଲେ, ‘ଆସନ୍ତାକାଲି ଏକ ମେଳା ଗ୍ରାମରେ ଅନୁଷ୍ଠିତ ହେବାକୁ ଯାଉଛି । ତେଣୁ ଭିକ୍ଷା ସଂଗ୍ରହ କରିବା ପାଇଁ ଏହା ଏକ ଉପଯୁକ୍ତ ସମୟ । ତେଣୁ ମୁଁ ଆସନ୍ତାକାଲି ସୂର୍ଯ୍ୟଦୋୟପରେ ଗ୍ରାମ ଅଭିମୁଖେ ବାହାରିଯିବି । ଯେଉଁ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ଏଠାକୁ ଆସିବେ, ତୁମେ ତାଙ୍କୁ କିଛି ଖାଦ୍ୟ ଦେଇ ସସମ୍ମାନେ ବିଦାୟ ଦେବ ।
ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କର ପତ୍ନୀ ଏହା ଶୁଣି ସାରିବା ପରେ କହିଲେ, ‘ଆମ୍ଭେମାନେ ତ’ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଦୟନୀୟ ଭାବେ କାଳାତିପାତ କରୁଛୁ । ମୁଁ କ’ଣ ଆଣି ସେମାନଙ୍କୁ ଆପ୍ୟାୟିତ କରିବି । ମୁଁ ତୁମର ହାତ ଧରିଛି ସତ, ହେଲେ ମୋ ଭାଗ୍ୟରେ ସୁଖ ନାହିଁ । ମୋପାଖରେ ଭଲ ଖାଇବାକୁ ନାହିଁ । ପିନ୍ଧିବାକୁ ଭଲ ଲୁଗାଟିଏ ମଧ୍ୟ ନାହିଁ । ଭଲ ଗହଣାଟିଏ ମଧ୍ୟ ନାହିଁ ବାହାରକୁ ପିନ୍ଧି ଯିବାକୁ । ବ୍ରାହ୍ମଣ ପତ୍ନୀଙ୍କର ଏହି କଥା ଶୁଣି ମନେ ମନେ ଦୁଃଖ ପ୍ରକାଶ କଲେ । ବ୍ରାହ୍ମଣ ଦୁଃଖ କରିବା ଦେଖି ପତ୍ନୀ କହିଲେ, ‘ମୋ ପାଖରେ କିଛି ଖସା ମଂଜି ଅଛି । ମୁଁ ସେହି ଖସା ମଂଜିରୁ ଚୋପାଛଡେଇ ସୁସ୍ୱାଦୁ ଖାଦ୍ୟ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରି ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କୁ ଭୋଜନ ଦେବି’ ।
