ରାଜ କୁମାର ଏପରି ବ୍ୟାକୁଳ ପ୍ରାୟ ରାଜ କୁମାରୀଙ୍କୁ କହନ୍ତେ ରାଜ କୁମାରୀ ଛଇଳା କହିଲା – ହଁ ରାଜ କୁମାର, ମୁଁ ତୁମର ସମସ୍ତ ଦୁଃଖକୁ ଅନୁଭବ କରୁଛି ହେଲେ କ’ଣ କରିବି । ମୁଁ ଏବେ ଅସହାୟ ନାଚାର । କାରଣ ଯିଏ ମୋତେ ବଂଚାଇ ରଖିଲେ ମୁଁ ତାଙ୍କର ଦୁଃଖକୁ ସହ୍ୟ କରି ପାରିଲି ନାହିଁ । ଅନେକ ଚିନ୍ତା କଲା ପରେ ଭାବିଲି ଯେ – ମୋର ଜୀବନକୁ ଯିଏ ବଂଚାଇ ରଖିଲା ତାଙ୍କୁ ହିଁ ମୋର ପ୍ରାଣକୁ ସମର୍ପିତ କରିବି । ସେଥି ଲାଗି ଏ ଦେଶର ରାଜା ଚାହିଁବାରୁ ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ବିବାହ କଲି । ମୁଁ ଏବେ ଏ ଦେଶର ରାଣୀ । ମୁଁ ଆଉ ତୁମର ସ୍ତ୍ରୀ ହୋଇ ରହି ନାହିଁ ।
ରାଜ କୁମାର କହିଲେ – ତୁମେ ମୋର ପ୍ରାଣ ପ୍ରିୟା, ତୁମ ବିନା ମୁଁ ଯେ ଗୋଟିଏ ମୁହୂର୍ତ ବଂଚି ପାରିବି ନାହିଁ । ତୁମକୁ ଯେମିତି ହେଉ ମୋ ସାଥିରେ ଯିବାକୁ ହେବ ।
ରାଜ କୁମାରର ଏ କଥା ଶୁଣି ରାଜ କୁମାରୀ ଛଇଳା କହିଲା – ତୁମେ କ’ଣ ପାଗଳ ହୋଇ ଯାଇଛ । ତୁମକୁ ସାବଧାନ କରି ଦେଉଛି ମୋରି ଉଦ୍ୟାନ ମଧ୍ୟରେ ଥାଇ ମୋ ପାଖରେ ଆଉ ସେ ପାଗଳାମୀ କର ନାହିଁ । ଆରେ ତୁମ ପରି ବୋକା ମନୁଷ୍ୟ ମୁଁ କେବେ କେଉଁ ଠାରେ ଦେଖି ନଥିଲି । ତୁମେ କ’ଣ ଜାଣି ପାରିଲ ନାହିଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ମୁଁ ଏହି ରାଜ୍ୟର ରାଣୀ । ତୁମ ପରି ଭିକାରୀ ପରି ଘୁରି ବୁଲୁ ଥିବା ପୁରୁଷର ସ୍ତ୍ରୀ ହେବା ମୋ ପକ୍ଷେ ଅସମ୍ଭବ ।
ତୁମେ ପରା ପୁରୁଷ । ତୁମେ ଏହି ସାଧାରଣ ସ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ପାଇଁ ପାଗଳ ପରି ହେଉଛ । ତୁମର ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଧାରଣର ଶକ୍ତି ନାହିଁ । ତୁମେ ପୁଣି ରାଜ କୁମାରଙ୍କର ପରିଚୟ ଦେଉଛ । ଶୁଣ ! ମୋର ସାନକୁହା କଥା ମାନ । ଆଉ ଭାବ ଯେ ତୁମ ଜୀବନକୁ ମୋ ପରି ଜଣେ ରାଜ ଜେମା ସ୍ତ୍ରୀ ଭାବରେ କେବେ ଆସି ନଥିଲେ କି ଆସିବେ ନାହିଁ । ସେଥି ଲାଗି କହୁଛି ଯେତେ ଶୀଘ୍ର ପାର ତୁମେ ଏହି ଉଦ୍ୟାନ ଛାଡି ଚାଲି ଯାଅ ।
ରାଜ କୁମାର ରାଜ କୁମାରୀ ଛଇଳାଙ୍କ ଠାରୁ ଏପରି କଥା ଶୁଣି ଭୋ ଭୋ ହୋଇ କାନ୍ଦିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କରି ଦେଲାରୁ ରାଜ କନ୍ୟା ଆଉ ନିଜର କ୍ରୋଧ ସମ୍ଭାଳି ନପାରି କହିଲେ ଆରେ କିଏ ଅଛ ଖୁବ୍ ଶୀଘ୍ର ମୋର ଉଆସରୁ ତରବାରୀ ଧରି ଆସିଲ । ମୁଁ ଏହି ପାପିଷ୍ଠ ଅମଣିଷଟାକୁ ହତ୍ୟା କରି ନିଷ୍କଂଟକ ହୋଇ ଯାଏ ।
ରାଜ କୁମାର ରାଜ କୁମାରୀଙ୍କର ମୁଖରେ ଏପରି ଘାତକିନୀର କଥା ଶୁଣି ନିଜର ଆତ୍ମରକ୍ଷା କରିବାକୁ ଯାଇ ନିଜ ଦେଶକୁ ଫେରି ଗଲା । ଏଥର ଶୁଣିଲୁତ ଶାରୀ ତମ ମାଇପି ଜାତିଙ୍କର ନିଷ୍ଠୁର ପଣ କିପରି ।
