ସୁନାମୀ ନାମକ ଗୋଟିଏ ସହର ଥିଲା । ସେହି ସହରରେ ଗରୀବ ନାମରେ ଜଣେ ଧନୀ ଲୋକ ବାସ କରୁଥିଲା । ତାର ଏଭଳି ଏକ ସମୟ ଆସିଲା ଯେ ସତକୁ ସତ ତା’ର ନାମକରଣ ସମ ସେ ମଧ୍ୟ ଗରୀବ ହୋଇଗଲା । ସେଥିଲାଗି ତାକୁ ପୁଣି ବହୁତ କଷ୍ଟରେ ସମୟ ଅତିବାହିତ କରିବାକୁ ପଡ଼ିଲା । ଏପରି ଦୁଃଖ ଭୋଗ ହେବାରୁ ସେଦିନେ ଚିନ୍ତା କରିଲା ଯେ ତାହାର ଏପରି ଦରିଦ୍ରତାର ଜୀବନ ରଖି ଲାଭ କ’ଣ? ବରଂ ଏପରି ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ସହ୍ୟ କରି ବଞ୍ଚିବା ଅପେକ୍ଷା ମରିଯିବା ଶ୍ରେୟସ୍କର ହେବ ।
ପ୍ରତିଦିନ ଗରୀବ ଏହିକଥା ଭାବନ୍ତି । ଦିନେ ରାତ୍ରରେ ଶୋଇଥିବା ଅବସ୍ଥାରେ ସେ ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖିଲା ଯେ ଜଣେ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ତାକୁ ପାଖରେ ବସାଇ ବୁଝାଇ କହୁଛନ୍ତି – ଆରେ ବାବୁ! ଯେଉଁ ମରିବା ବା ଆତ୍ମହତ୍ୟା କରିବା ନିମନ୍ତେ ତୁମେ ଚିନ୍ତା କରୁଅଛୁ, ସେପରି କରିବା କିନ୍ତୁ ମହାପାପ, ତୁମେ ମରିବ ନାହିଁ ତ ବରଂ ଆତ୍ମହତ୍ୟା କରି ଯେଉଁ ମହାପାପ ଅର୍ଜନ କରିବ ସେହି ପାପର ଫଳ ପୁଣି ତୁମକୁ ପରଜନ୍ମରେ ଭୋଗ କରିବାକୁ ହେବ । ସେଥିପାଇଁ କହୁଛି ତୁମ ମନ ମଧ୍ୟରୁ ସେହି ମରଣ କଥା ଯଥାଶୀଘ୍ର ଦୂର କର । ମୁଁ କିନ୍ତୁ ତୁମର ଦୁଃଖ ତଥା ଦାରିଦ୍ର୍ୟତାର ଉଦ୍ଧାର ପାଇବର ଉପାୟ ବତାଇବା ନିମନ୍ତେ ଆସନ୍ତାକାଲି ତୁମ ନିକଟକୁ ଯିବି । ଆଉ ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଭଲଭାବରେ ମନେ ରଖିବ ଯେ ମୁଁ ଯେତେବେଳେ ତୁମ ନିକଟରେ ପହଞ୍ଚିବି ସେତେବେଳେ ତୁମେ ଆଗରୁ ଏକ ଠେଙ୍ଗା ଧରି ଆସିଥିବି । ସେହି ଠେଙ୍ଗାରେ ମୋ ମୁଣ୍ଡକୁ ଏକ ପ୍ରହାର ଦେବ ଯେ ମୁଁ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଗୋଟିଏ ସୁବର୍ଣ୍ଣର ଗଦା ହୋଇଯିବି ।
ସେଦିନ ଗରୀବର ଏହି ସ୍ୱପ୍ନଟି ଦେଖିବା ପରେ ରାତ୍ରଟି ପାହିଗଲା । ସେହି ଗରୀବ ନାମକ ବ୍ୟକ୍ତିଟି ସକାଳ ହେବାରୁ ସନ୍ନ୍ୟାସୀଙ୍କ ଆସିବା ପଥକୁ ଚାହିଁ ରହିଲେ । ସତକୁ ସତ ଗରୀବର ରାତ୍ରରେ ଦେଖିଥିବା ସ୍ୱପ୍ନ ବାସ୍ତବରେ ପରିଣତ ହେଲା । ସଠିକ୍ ସମୟରେ ସ୍ୱପ୍ନରେ ଦେଖିଥିବା ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ଗରୀବ ଗୋଟିଏ ଠେଙ୍ଗାକୁ ଆଗରୁ ସଜିଲ କରି ରଖିଗଲା । ସନ୍ନ୍ୟାସୀଙ୍କର ଆସିବା ମାତ୍ରେ ଠେଙ୍ଗାରେ ସନ୍ନ୍ୟାସୀଙ୍କ ମୁଣ୍ଡକୁ ପ୍ରହାରଟିଏ ଦେବାରୁ ସନ୍ୟାସୀ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ସୁବର୍ଣ୍ଣର ଗଦା ଗୋଟିଏ ହୋଇଗଲେ । ଏହାପରେ ଗରୀବ ସେହି ଧନକୁ ଟେକି ନେଇ ନିଜ ଗୃହକୁ ଆନନ୍ଦରେ ପଳାଇଗଲା । କିନ୍ତୁ ଏ ସମସ୍ତ କାର୍ଯ୍ୟ କରିବା ବେଳକୁ ନିଜର ଗୃହ ଚାକରଟି ମଧ୍ୟ ନିଜ ପାଖରେ ଥିଲା । ସେ କାଳେ ଏ ସମସ୍ତ କଥା କାହାକୁ କହିଦେବ ସେଥିପାଇଁ ଚାକରକୁ ମଧ୍ୟ ଗରୀବ କିଛି ଧନ ଦେଇ ତାଗିଦ୍ କରିଦେଲେ ଯେ ଏକଥାତୁ ଓ ମୁଁ ଜାଣିଲି । ଏକଥା ଯେପରି ତିନି କାନ ନହୁଏ ଏଥିଲାଗି ସାବଧାନ ରହିବୁ ।
