ଏହିପରି ଭାବରେ ଧନ ନେଇ ଯେଝା ଯେଝା ଗୃହକୁ ଚାଲିଗଲେ । ପରେ ଓଲାବୁଦ୍ଧିଆ ଚାକରରର ମୁଣ୍ଡରେ ଆଉ ଏକ ମନ୍ଦ ଚିନ୍ତା ଆସି ପ୍ରବେଶ ହେଲା । ଚାକର ଭାବିଲା ୟେ ତ ଧନ ରୋଜଗାର କରିବା ନିମନ୍ତେ ସହଜିଆ ଉପାୟ । ପ୍ରତିଦିନ ଯଦି ଏହିପରି ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ ସନ୍ନ୍ୟାସୀକୁ ଠେଙ୍ଗାରେ ବାଡ଼େଇ ମାରିଦେବି, ତାହାହେଲେ ଦେଶର ବହୁ ଭଣ୍ଡ ସାଧୁ ବୁଲୁଛନ୍ତି । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଶେଷ କରିବାକୁ ହେଲେ ବର୍ଷେ ଦୁଇବର୍ଷ ଲାଗିଯିବ । ଏହା ସହିତ ମୁଁ ଯେ କେତେ ବଡ଼ ହୋଇ ଯାଇଥିବି । ଆଉ ପୁଣି ବୁଦ୍ଧି ଖଟାଇ ରୋଜଗାର କରିବାରେ କି ଲାଭ? ତେଣୁ ଚାକର ସେଦିନ ସିଦ୍ଧାନ୍ତ କଲା ଯେ ଆସନ୍ତା କାଲିଠାରୁ ସେ ସେହି କାର୍ଯ୍ୟ ଆରମ୍ଭ କରିବ ।
ତା’ପରଦିନ ସକାଳୁ ଠେଙ୍ଗାକୁ ଭଲ ଭାବରେ ତେଲ ମାଲିସ କରିନେଇ ବେଶ ଭଦ୍ର ଲୋକଙ୍କ ପରି ଚାଲିଲା ରାସ୍ତାକୁ । ବହୁ ସମୟ ବିତିଲା ସିନା ଏଯାଏ ତ ଗୋଟିଏ ହେଲେ ସାଧୁଙ୍କର ଦର୍ଶନ ହେଲା ନାହିଁ । ଏହାଭାବି ପୁଣି ସେ କିଛି ମାର୍ଗ ଆଗକୁ ଗଲା । ସେଠାରେ ସେ ଯାହା ଦେଖିଲା ତାହା ସେହି ଚାକରକୁ ଆନନ୍ଦ ହି ଦେଇଥିଲା । କାରଣ କିଛି ଦୂର ଚାଲିଯିବା ପରେ ସେ ଦେଖିଲା ଯେ ମାର୍ଗ ପାଶ୍ୱର୍ରେ ଥିବା ମଣ୍ଡପ ଉପରେ ଅନେକ ଗୁଡ଼ିଏ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ବସି ନାନା ପ୍ରକାର ଆନନ୍ଦମୟ କଥା ପ୍ରସଙ୍ଗରେ ନିମଜ୍ଜିତ । ଏଥର ଚାକରର ମନରେ ଆନନ୍ଦ ନ କହିଲେ ନ ସରେ ।
ତହୁଁ ସେ ଆଉ ବିଳମ୍ବ କରିଲା ନାହିଁ । ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଯାଇ ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନଙ୍କର ପାଦତଳେ ପ୍ରଣାମ କରି ନିଜ ଘରକୁ ଆଗମନ କରିବା ନିମନ୍ତେ ଆବେଦନ କଲା । ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ଚାକରର ଅନୁନୟ ପ୍ରାର୍ଥନାରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୋଇ ଚାକରର ଘରକୁ ପ୍ରବେଶ ନିମନ୍ତେ ଗଲବେଳକୁ ଚାକରଟି ସୁନ୍ଦର ଭାବରେ ଗୃହ ଦୁଆର ମୁହଁରେ ଠେଙ୍ଗା ଧରି ବସିପଡ଼ିଲା । ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ଏପରି ଦୃଶ୍ୟ ଦେଖି ଭୟ ପାଇ ପଳାଇଯିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କରନ୍ତେ ଚାକର ଜଣ ଜଣ କରି ସମସ୍ତ ମୁଣ୍ଡକୁ ଠେଙ୍ଗା ଦ୍ୱାରା ପିଟିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କରିଦେଲା । ସେହି ଠେଙ୍ଗା ମାଡ଼ ଖାଇ କେତେକ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ମରିଗଲେ ଅତ ଆଉ କେତେକ ଦରମଲା ହୋଇ ତଳେ ପଡ଼ି ଅଚେତ ହୋଇଗଲେ । ଏ ସମ୍ବାଦ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଯାଇ ସେହି ରାଜ୍ୟର ରାଜାଙ୍କ କାନରେ ପଡ଼ନ୍ତେ ରାଜା ସୈନ୍ୟମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଚାକରକୁ ବାନ୍ଧି ନେଇ ରାଜାଙ୍କ ନିକଟରେ ହାଜର କରିଦେଲେ ।
ତା’ପରଦିନ ଚାକରର ବିଚାର ହେଲା । ଚାକରକୁ ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନଙ୍କୁ ହତ୍ୟା କରିବା ଅପରାଧରେ ଫାଶି ଦଣ୍ଡ ଆଦେଶ ଦେଲେ । କଥାରେ ଅଛି ସମସ୍ତ କଥାକୁ ଆଗ ବୁଝି ଶୁଝି କରିବାକୁ ହୋଇଥାଏ । ଚାକର କିନ୍ତୁ ନିଜର ବୋକାମି କାରଣରୁ ଫାଶି ଦଣ୍ଡରେ ଦଣ୍ଡିତ ହେଲା ।
