ଏହିପରି ଠେକୁଆ ଆଉ ଟିକି ଚଢ଼େଇ ମଧ୍ୟରେ ଭଲ ଭାବରେ ଝଗଡ଼ା ହେଲା । କେହି କାହାର ଜିଦ୍ ଛାଡ଼ିଲେ ନାହିଁ । ଏପରି ହେଲା ଯେ ଶେଷରେ କଳି ତୁଟାଇବା ନିମନ୍ତେ ଜଣେ ପଣ୍ଡିତଙ୍କ ପାଖକୁଯିବା ଲାଗି ନିଷ୍ପତ୍ତି କରିଲେ ।
ତହୁଁ ଦୁହେଁ ପଣ୍ଡିତଙ୍କ ପାଖକୁ ବାହାରିଲେ । ତାଙ୍କ ପଛରେ ଗଛ ଡାଳରେ ରହୁଥିବା ଟିକି ଚଢ଼େଇ ମଧ୍ୟ ଗଲା ।
ଏମିତି ଯାଉ ଯାଉ ସେମାନେ ବହୁତ ଦୂର ଚାଲିଗଲେ । ଏଇ ଯିବା ରାସ୍ତାରେ ପଡ଼ିଲା ଏକ ନଈ । ସେହି ନଈବନ୍ଧ ଉପରେ ଗୋଟାଏ ବୁଢ଼ା ବିଲେଇ ବସିଥିଲା । ସେ ଯେମିତି ଏ ଦୁଇଜଣଙ୍କୁ ଦେଖି ନେଲା ତାର ତ ପାଟିରୁ ଲାଳ ବୋହିଲାରୁ ସେ ଏକ ଉପାୟ ପାଞ୍ଚି ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ନାଳ ମାଟିକୁ ଆଣି ତିଳକ କରି ସାଧୁ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ରୂପରେ ଧ୍ୟାନରେ ବସିଗଲା । ମୁଖରୁ ଖାଲି ବାହାରିଲା ପୁରାଣ ଶାସ୍ତ୍ରର କଥା । ଠେକୁଆ ଓ ଟିକି ଚଢ଼େଇ ଯାଇ ସେହିଠାରେ ପହଞ୍ଚି ଦେଖିଲେ ବିଲେଇ ରୂପୀ ସାଧୁଜଣଙ୍କ ବସି ମନ୍ତ୍ର ଜପ କରିବାକୁ ଲାଗିଛି । ଠେକୁଆ ଆଗ ପଚାରିଲା ସାଧୁ ମହାପୁରୁଷ ଆମେ ଦୁହେଁ ଏକ ସମସ୍ୟାରେ ପଡ଼ି ଆପଣଙ୍କ ପାଖକୁ ଆସିଅଛୁ ।
ବିଲେଇ ସାଧୁ ଆଖି ଖୋଲି ଚାହିଁ କହିଲେ – ତୁମେ ଦୁହିଁଙ୍କର ପୁଣି ସମସ୍ୟା କ’ଣ । ତା’ର ତ ବୃକ୍ଷରେ ଥିବା ଫଳ ଆହାର ତୁମର ଘାସ ଫଳ ଯାହା ପାଇଲେ ତାହା ଆହାର କଲ । ଦେଖିବାକୁ ତୁମେ ଦୁହେଁ ଚିକ୍କଣିଆ ଦେଖାଯାଉଛ । ମୁଁ ଯେ ବର୍ତ୍ତମାନ ଏକ ସମସ୍ୟାରେ ପଡ଼ିଯାଇଛି । ଜୀବନରେ ମାଛ ଶୁଖୁଆ ତମ ଭଳି ଚଢ଼େଇ ଗୁଡାଙ୍କୁ ଜିହ୍ୱା ଲାଳସାରେ ଖାଇ ଦେଇଥିଲି । ଆଜି ତାହାର ଫଳ ଭୋଗିବାକୁ ହେଉଛି । ମୋର ଶରୀର ବର୍ତ୍ତମାନ ଖୁବ୍ ଖରାପ । ମୋର ମରଣ ସମୟ ଆସିଲାଣି । କେତେ କବିରାଜ ପାଖକୁ ଗଲି ଯେ ସମସ୍ତେ ଏହି ରୋଗ କଥା ଦେଖି ଦୂର ଦୂର କଲେ । ଆଉ କହିଲେ ଏ ରୋଗରୁ ମୁକ୍ତି ପାଇବାକୁ ହେଲେ ପ୍ରଥମ ଆମିଷ ଭୋଜନ ଛାଡ଼ିବୁ । କେବଳ ଜଳ ଆହାର କରି ଜୀବନ ରଖିବୁ । ତୋର ଶରୀର ଭଲ ହେବା ଯାଏ ନାରାୟଣଙ୍କ ଭଜନ କରୁଥିବୁ ।
