ଲିଆଙ୍ଗ୍ ସେତେବେଳକୁ ବୁଝିଲା କି ସେ ଦେଖିବାକୁ ଚିଆଙ୍ଗ୍ ଭଳି ହୋଇଥିବାରୁ ପିଶାଚମାନେ ତାକୁ ଚିଆଙ୍ଗ୍ ବୋଲି ଭାବି ଭୁଲ୍ କରି ବସିଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ସେ ଏବେ କରିବ ବା କ’ଣ? ସେ ତ ଅଚେତ୍ ହୋଇ ରହିଥିବାର ଅଭିନୟ କରୁଥିଲା । କଥା କହି ସେମାନଙ୍କ ଭୁଲ୍ ସେ କିପରି ବା ଭାଙ୍ଗିବ?

ପିଶାଚମାନେ ତାକୁ ଗୁମ୍ଫା ଭିତରକୁ ନେଇଗଲେ । ତା’ପରେ ପିଶାଚ ରାଜା କହିଲା, “ଗୋଟାଏ ବଡ ହାଣ୍ଡି ନେଇଆସ ଓ ତାକୁ ତା’ ଭିତରେ ରଖି ପାଣି ପୁରାଅ । ତା’ପରେ ସେହି ହାଣ୍ଡିକୁ ଚୁଲିରେ ବସାଇ ଦିଅ ।”

ସେହିପରି କରାଗଲା । ପାଣି ଗରମ ହେବାରୁ ଲିଆଙ୍ଗ୍କୁ ବହୁତ କଷ୍ଟ ହେଲା । ସେ ହାଣ୍ଡି ଭିତରୁ ବାହାରକୁ ଡେଇଁପଡି ଦୌଡିଲା । ପିଶାଚମାନେ ମଧ୍ୟ ତା’ ପଛରେ ଦୌଡି ଦୌଡି ତାକୁ ଧରିଲେ ଓ ତାକୁ ପୁଣି ଗୁମ୍ଫା ଭିତରକୁ ଟାଣି ଟାଣି ନେଇ ଆସିଲେ । ସେଠାରେ ପିଶାଚରାଜା କହିଲା, “ତା’ର ନାକକୁ ଟାଣି ଟାଣି ଲମ୍ବା କରିଦେଇ ଛାଡିଦିଅ, ତେବେ ଅନ୍ୟମାନେ ତାକୁ ଦେଖି ଆଉ କେବେବି ମଧ୍ୟ ଏପରି ଚୋରୀ କରିବାକୁ ସାହସ କରିବେ ନାହିଁ ।”

ଲିଆଙ୍ଗ୍କୁ ଧରି ଜଣକ ପରେ ଜଣେ ତା’ର ନାକ ଟାଣିବାରେ ଲାଗିଲେ । ନାକ ପ୍ରାୟ ସାତହାତ ଲମ୍ବା ହୋଇଗଲା । ତା’ପରେ ସେମାନେ ତାକୁ ଦୁଇଚାରିଟା ବିଧା ମାରି ଗୁମ୍ଫା ବାହାରକୁ ଫୋପାଡି ଦେଲେ । ବିଚରା ଲିଆଙ୍ଗ୍ କୌଣସି ମତେ ନିଜର ପ୍ରାଣ ବଂଚାଇ ଘୁସୁରୀ ଘୁସୁରୀ ଘରକୁ ଗଲା ।

ଏତେ ରାତିଯାଏଁ ଲିଆଙ୍ଗ୍ ନ ଆସିବାରୁ ତା’ ସ୍ତ୍ରୀ ବହୁତ ବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇ ଅପେକ୍ଷାରେ ଥାଏ । ଲିଆଙ୍ଗ୍ କବାଟରେ କରାଘାତ କରିବାକୁ ତା’ ସ୍ତ୍ରୀ ଖୁସିରେ ଆସି କବାଟ ଫିଟାଇବାରୁ ଲିଆଙ୍ଗ୍ କହିଲା, “ଓହୋ, ମୋ ନାକ ଉପରେ କାହିଁକି ଠିଆ ହେଲ?”

“ଆରେ, ପାଗଳ ନା କ’ଣ? ଏପରି ଅଜବ କଥା କ’ଣ କହୁଛ?” ଏହା କହି ତା’ ସ୍ତ୍ରୀ ଲିଆଙ୍ଗ୍କୁ ଚାହିଁଦେଇ ବିସ୍ମିତ ହୋଇଗଲା ।

ସତରେ ଲିଆଙ୍ଗ୍ର ସାତହାତ ଲମ୍ବର ନାକ ତଳେ ଘୁସୁରୁଥିଲା । ଲିଆଙ୍ଗ୍ ତାକୁ ଗୋଟାଇ ନେଇ ମୋଡିମାଡି ହାତରେ ଧରି ଘର ଭିତରେ ପଶିଲା ।

ତା’ ସ୍ତ୍ରୀ ଉତ୍କଣ୍ଠା ସହକାରେ ପଚାରିଲା “କଥା କ’ଣ? ତୁମର ଏଭଳି ଦୁର୍ଦ୍ଦଶା କିପରି ହେଲା?”

ତା’ପରେ ଲିଆଙ୍ଗ୍ ତା’ ସ୍ତ୍ରୀକୁ ସବୁକଥା ଗୋଟିଗୋଟି କରି କହିଲା । ତା’ ସ୍ତ୍ରୀ ବଡ ଦୁଃଖିତ ହୋଇ ଚିଆଙ୍ଗ୍ ପାଖକୁ ଦୌଡିଲା । ସେଠାରେ ପହଁଚି ସେ ଚିଆଙ୍ଗ୍କୁ ସବୁ କଥା କହିଲା । ଚିଆଙ୍ଗ୍ କହିଲା, “ଭାଉଜ, ତମେ ଘରକୁ ଯାଅ ମୁଁ ଯାଇ ଲୁଚି ଲୁଚି ସେହି ପିଶାଚଙ୍କ ଗୁମ୍ଫାରୁ ଖବର ସଂଗ୍ରହ କରେ, ଯଦି ଏହାର କୌଣସି ପ୍ରତିକାର ଥାଏ ।”

ଲିଆଙ୍ଗ୍ର ସ୍ତ୍ରୀ ଘରକୁ ଫେରିଗଲେ । ଏଣେ ଚିଆଙ୍ଗ୍ ଗୁମ୍ଫା ନିକଟରେ ଯାଇ ପହଁଚିଲା । ଲୁଚି କରି ସେ ପିଶାଚମାନଙ୍କର ବାର୍ତ୍ତାଳାପ ଶୁଣୁଥାଏ । ଅନ୍ୟାନ୍ୟ କଥାବାର୍ତ୍ତା ମଧ୍ୟରେ ପିଶାଚ ରାଜା କହିଲା, “ଆରେ, ସେ ମୂର୍ଖର ନାକର ଅବସ୍ଥା କ’ଣ ହେଲା? ବିଚାରା । ସେ ଯଦି ଜାଣିଥା’ନ୍ତା ତେବେ ଯାଦୁକାରୀ ଘଂଟିକୁ ବଜାଇ ବଜାଇ କେହି କହିଲେ ତା’ର ନାକଟା ଛୋଟ ହୋଇଯା’ନ୍ତା ।”

ଏତିକି ଶୁଣି ଚିଆଙ୍ଗ୍ ଘରକୁ ଦୌଡିଲା । ଘରେ ପହଁଚି ଯାଦୁକାରୀ ଘଂଟି କାଢି ସେ ତା’ ଭାଇଘରକୁ ଦୌଡିଲା । ସର୍ଦ୍ଦାରର ଝିଅ ବାଟରେ ତାକୁ ଦେଖି ପକାଇଲା । ସେ ପଚାରିଲା, “କଥା କ’ଣ? କାହିଁକି ଏମିତି ଦୌଡୁଛ?” ଚିଆଙ୍ଗ୍ ତାକୁ ଲିଆଙ୍ଗ୍ର ସମସ୍ତ ହାଲ ଶୁଣାଇ କହିଲା କି ତା’ ନାକ ଛୋଟ ହୋଇଯାଉ ବୋଲି କହି ଘଂଟି ବଜାଇଲେ ନାକ ଛୋଟ ହୋଇଯିବ ।

ଝିଅଟି ଟିକିଏ ଚିନ୍ତା କରି କହିଲା, “ଆମେ ଆଜିଯାଏଁ ଭାବିଥିଲୁ ସେ ଘଂଟିରୁ ଖାଲି ଖାଦ୍ୟଦ୍ରବ୍ୟ ମିଳେ । ହେଲେ ବର୍ତ୍ତମାନ ବୁଝାଗଲା, ସେ ଘଂଟିର ଅନ୍ୟ ଶକ୍ତି ମଧ୍ୟ ରହିଛି ।” ଏହା କହି ସେ ଚିଆଙ୍ଗ୍ ହାତରୁ ଘଂଟିଟି ନେଇ ଚିଆଙ୍ଗ୍ର କୋଠରୀ ଭିତରକୁ ଯାଇ କହିଲା, “ଆମକୁ ହଜାରେ ସୁନାଇଟା ଦିଅ ।” ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ସେ କୋଠରୀ ଭିତରେ ହଜାରେ ସୁନାଇଟା ଦେଖା ଦେଲା । ତା’ପରେ ଝିଅଟି ପୁଣି ଚିଆଙ୍ଗ୍କୁ ଘଂଟିଟି ଦେଇଦେଲା । ଚିଆଙ୍ଗ୍ ତା’ଭାଇ ଘରକୁ ଗଲା । ଲିଆଙ୍ଗ୍ ବିଚାରା ସାତହାତ ଲମ୍ବ ନାକ ଧରି ବସିଥାଏ । କ’ଣ କରିବ? ଚିଆଙ୍ଗ୍ ଭାଇ ପାଖରେ ପହଁଚି ତାକୁ ସବୁ କଥା କହିଲା ।

ଭାଇର ପୁଣି ମନ ଖୁସି । ଚିଆଙ୍ଗ୍ ଧୀରେ ଧୀରେ ଯାଦୁ ଘଂଟି ବଜାଇ କହିଲା, “ଛୋଟ ହୋଇଯା” । ତା’ପରେ ହାତେ ନାକ କମିଗଲା । ତା’ପରେ ଦ୍ୱିତୀୟଥର ଘଂଟି ବାଜିବାରେ ଦ୍ୱିତୀୟ ହାତ ନାକ କମିଲା । ତା’ପରେ ତୃତୀୟ । ଚତୁର୍ଥ ହେବା ପୂର୍ବରୁ ଲିଆଙ୍ଗ୍ର ସ୍ତ୍ରୀ ବିରକ୍ତ ହୋଇ ହଠାତ୍ ସେହି ଯାଦୁଘଂଟିଟି ଛଡାଇ ନେଇ କହିଲା, “ବହୁତ ଧୀରେ ଧୀରେ କହୁଛ, ଦିଅ ମୁଁ ଶୀଘ୍ର ଶୀଘ୍ର କୁହେ ।” ଏତିକି କହି ସେ ଘଂଟିଟି ବଜାଇବାରେ ଲାଗିଲା ଓ “ଛୋଟ ହୋଇଯା” “ଛୋଟ ହୋଇଯା” ବୋଲି ମଧ୍ୟ କହିଚାଲିଲା । ତା’ପରେ ଲିଆଙ୍ଗ୍ର ନାକ ଏତେ ଛୋଟ ହେଇଗଲା ଯେ ନାକକଟା ହେବା ପରି ଦିଶିଲା । ଏଣେ ଯାଦୁଘଂଟିଟି ବି ହାତରୁ ପଡି ଭାଙ୍ଗିଗଲା । ତେଣେ ତା’ ନାକଟି ବି ବଡ ବିକୃତ ଦିଶିଲା, ଯାଦୁଘଂଟିଟି ବି ନଷ୍ଟ ହେଲା । ଚିଆଙ୍ଗ୍ ଦୁଃଖ କରି କହିଲା, “ଟିକିଏ ଡେରି ସହି ପାରିଲନି ଭାଉଜ! ସର୍ବନାଶ କଲ ।” ଭାଉଜ ଖାଲି ଦୁଃଖ ଓ ପଶ୍ଚାତାପ କରି କାନ୍ଦିଲା ।

ଏହା ଭିତରେ ହଜାରେ ସୁନାଇଟା ବଳରେ ଚିଆଙ୍ଗ୍ ସେ ମୁଲକର ସବୁଠାରୁ ବଡ ଧନୀ ଲୋକ ହୋଇଯାଇଥାଏ । ଗାଁ ସର୍ଦ୍ଦାର ବା ବର୍ତ୍ତମାନ ତା’ ସହ ଝିଅ ବାହାଘର କରିବାକୁ କାହିଁକି ଭଲା ଅମଙ୍ଗ ହୁଅନ୍ତା?