ଦୂତଠାରୁ ପତ୍ରଟି ନେଇ ବିରବଲ ଭଲ ଭାବରେ ପଢି ଜାଣିଗଲେ ଯେ, ସମ୍ରାଟ୍ ସେହି ଚିଠିରେ ଲେଖିଛନ୍ତି ଆଜିଠାରୁ ତୁମେ ମୋର ରାଜସଭାକୁ ଆଉ ଆସିବ ନାହିଁ ।
ସମ୍ରାଟଙ୍କଠାରୁ ଏପରି ପତ୍ରଟି ପାଇ ବିରବଲଙ୍କ ମନରେ କୌଣସି ଶୋଚନା ଆସିଲା ନାହିଁ କିମ୍ବା କୌଣସି ପ୍ରତିକ୍ରିୟା ନଥିଲା । ସେ ସଂଗେ ସଂଗେ ସେହି ପତ୍ରର ପୃଷ୍ଠ ଭାଗରେ ଲେଖି ଦେଲେ, ଈଶ୍ୱର ଯାହା କରନ୍ତି ତାହା ପ୍ରାଣୀର ମଙ୍ଗଳ ପାଇଁ ।
ପତ୍ରଟିକୁ ସେହି ଦୂତ ହସ୍ତରେ ବିରବଲ ପଠାଇଦେଲେ । ଦୂତ ନେଇ ପତ୍ରଟି ଯେତେବେଳେ ସମ୍ରାଟଙ୍କୁ ଦେଇ ଦିଅନ୍ତି ସମ୍ରାଟ୍ ଦେଖିଲେ ଯେ ବିରବଲ ପୁଣି ସେହି କଥା ଏହି ପତ୍ରର ପର ପୃଷ୍ଠାରେ ଲେଖିଛନ୍ତି । ସେଦିନ ବିରବଲଙ୍କର ଲେଖାଟି ସମ୍ରାଟଙ୍କୁ ପୋଡା ଘା’ରେ ଲୁଣ ପକାଇବା ସଦୃଶ ହେଲା । ଏଥିରେ ସମ୍ରାଟ୍ ଗତଦିନଠାରୁ ଅଧିକ ରାଗିକରି ରହିଲେ । ଏହାପରେ ସେ ବିରବଲଙ୍କୁ ମୃତ ସମାନ ବିଚାର କରି ନୀରବରେ ରହିଲେ ।
ଏମିତି ଏମିତି ଗୋଟିଏ ମାସ ବିତିଗଲା । ବିରବଲ ସମ୍ରାଟଙ୍କ ଦରବାରକୁ ତ ଗଲେ ନାହିଁ, ସେହିଦିନଠାରୁ ସେ ବାହାରକୁ ମଧ୍ୟ ବାହାରିଲେ ନାହିଁ । ବେଳେବେଳେ ସଭାରେ କୌଣସି ଜଟିଳ ବିଚାର ବିମର୍ଶ ପଡିଲେ ସେତେବେଳେ ସମ୍ରାଟ୍ ବିରବଲଙ୍କର କଥା ମନେ ପକାନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କର କଟା ଅଙ୍ଗୁଳି ଉପରେ ନିଜର ଦୃଷ୍ଟି ପଡିଗଲେ ପୁଣି ବିରବଲଙ୍କ ଉପରେ ଭୀଷଣ ରାଗିଉଠନ୍ତି ।
ଆଉ ଦିନକର କଥା । ସମ୍ରାଟଙ୍କର ପୁନଶ୍ଚ ଇଚ୍ଛା ହେଲା ଯେ, ସେ ସେଦିନ ଶିକାର କରିବାକୁ ଯିବେ । ସେଥିଲାଗି ସମସ୍ତ ପ୍ରକାର ବ୍ୟବସ୍ଥା ମଧ୍ୟ କରାଗଲା । ସୈନ୍ୟ ସମାନ୍ତଙ୍କୁ ଧରି ସମ୍ରାଟ୍ ଶିକାର କରିବା ନିମନ୍ତେ ଅରଣ୍ୟ ମଧ୍ୟରେ ପ୍ରବେଶ କଲେ । ଶିକାର କରିବା ଆରମ୍ଭ କରିଦେଲେ । ପାଖରେ ଯାଉଥିବା ସୈନ୍ୟ ସାମନ୍ତମାନେ ସମ୍ରାଟଙ୍କଠାରୁ ଅଳ୍ପ ଅଳ୍ପ ଦୂରରେ ରହିଗଲେ । ସମ୍ରାଟ୍ କିନ୍ତୁ ଅଶ୍ୱ ଝପଟାଇ ଅରଣ୍ୟ ମଧ୍ୟରେ ଯାଉ ଯାଉ ବାଟବଣା ହୋଇଗଲେ । ଅଶ୍ୱ ତାଙ୍କୁ କେଉଁ ଦିଗ ଆଡେ ନେଇଗଲା ତାହା ସେ ଜାଣିପାରିଲେ ନାହିଁ । ସମ୍ରାଟଙ୍କ ପାଖରେ କେବଳ ଅଶ୍ୱ ଓ ତରବାରୀ ବ୍ୟତୀତ କୌଣସି ସହାୟତା ନାହିଁ ।
ଅରଣ୍ୟ ମଧ୍ୟରେ କହିବାକୁଗଲେ ବାଦ୍ଶାହା ହଜିଯାଇଛନ୍ତି । ଦିଗଭାଗ ତାଙ୍କୁ ଜଣାପଡୁନି । କେବଳ ଅଶ୍ୱ ତା’ର ଇଚ୍ଛାନୁସାରେ ଯେଉଁ ଦିଗକୁ ଯାଉଛି ରାଜା ସେହି ଦିଗକୁ ଯାଉଛନ୍ତି । ସେତେବେଳେ ସମ୍ରାଟଙ୍କର ଖୁବ୍ ମନେ ପଡୁଛି ଯେ ବିରବଲ ଯଦି ତାଙ୍କ ପାଖରେ ଥାଆନ୍ତା, ଏହିକ୍ଷଣି ତାଙ୍କ ପାଶ୍ୱର୍ରେ ଯାଆନ୍ତା ଏବଂ ପାଖେ ପାଖେ ରହି ସମସ୍ତ ପ୍ରକାର ବିଚାର କରୁଥା’ନ୍ତା ନା ସେ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ବୁଦ୍ଧି ଖର୍ଚ୍ଚ କରି ମୋତେ ଏ ବିପଦରୁ ଉଦ୍ଧାର କରି ସାରନ୍ତାଣି ।
ସମ୍ରାଟ୍ ବିପଦରେ ପଡି ଯାଇଛନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ ଆଉ କୌଣସି ବୁଦ୍ଧି ବାଟ ଦେଖା ଯାଉ ନାହିଁ । କ’ଣ କରିବେ କେଉଁ ଦିଗକୁ ଯିବେ ସେ ଉଆସକୁ ଫେରିବାର ରାସ୍ତା ପାଇଯିବେ । ଏହିଭଳି ବିଚାର କରି ସମ୍ରାଟ୍ ଚାରିଆଡେ ଚାହୁଁଥାନ୍ତି ।
