ଦିନେ ମହାରାଣୀଙ୍କର ଅତି ମୂଲ୍ୟବାନ ହୀରା ହାର ଚୋରିକରି ପରମହଂସ ନିରୁଦ୍ଦିଷ୍ଟ ହୋଇଗଲେ । ପରମହଂସ ନିରୁଦ୍ଦିଷ୍ଟ ହୋଇଥିବା ଓ ମହାରାଣୀଙ୍କର ହାର ଚୋରି ଘଟଣାରେ ରାଜାଙ୍କର ଚିନ୍ତା ବଢିଗଲା । ପରମହଂସଙ୍କ ଉପରେ ରାଜା ଶିବିଙ୍କର ସନ୍ଦେହ ଜାତହେଲା ।
ହାର ଚୋରି କରିବା ପରେ ପରମହଂସଙ୍କର ମାନସିକ ଅବସ୍ଥା ଠିକ୍ ରହିଲା ନାହିଁ । ହାର ତ ଚୋରିକରି ନେଇ ଆସିଲେ, ଏବେ କରିବେ ବା କ’ଣ? କିଛି ଦିନ ଏଣେ ତେଣେ ଭୋକ ଉପାସରେ ବୁଲିଲେ । ଶେଷରେ ଭିକ୍ଷା ବୃତି କରି ନିଜର ଜୀବନ ଧାରଣ କଲେ । ଧୀରେ ଧୀରେ ନିଜର କୃତକର୍ମ ନିମନ୍ତେ ପଶ୍ଚାତାପ କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ ।
ଦିନେ ପରମହଂସ ହାରଟିକୁ ନେଇ ରାଜଦରବାରରେ ହାଜର ହେଲେ । ରାଜା ପରମହଂସଙ୍କୁ ଦେଖି ଅତି ଆନନ୍ଦିତ ହେଲେ । ପରମହଂସ ରାଜାଙ୍କୁ କହିଲେ – “ମୁଁ ଚୋର, ରାଣୀଙ୍କ ହାର ମୁଁ ଚୋରି କରିଛି । ତାଙ୍କ ହାତରେ ହାରଟିକୁ ଦେଖି ରାଜା ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଗଲେ । ରାଜା ତାଙ୍କୁ ଚାହିଁ ପ୍ରଶ୍ନ କଲେ, ଆପଣ ଜଣେ ସିଦ୍ଧ ସାଧକ ଓ ତ୍ୟାଗୀ ମହାତ୍ମା ହୋଇ ମଧ୍ୟ ଏଭଳି କାର୍ଯ୍ୟ କାହିଁକି କଲେ? ଆପଣ ତ ଆପଣଙ୍କ ସାଧନା ବଳରେ ସଂସାରର ଯେକୌଣସି ଐଶ୍ୱର୍ଯ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତି ହୋଇ ପାରନ୍ତି । ପୁଣି ଆହୁରି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର କଥାଯେ ଚୋରି କରି ପୁଣି ହାରଟିକୁ ଫେରାଇବାକୁ ଆସିଛନ୍ତି?
ପରମହଂସ ନତମସ୍ତକ ହୋଇ କହିଲେ – “ମହାରାଜ ! ଆପଣଙ୍କର ମନେଥିବ ଜଣେ ଠକ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣକାରଙ୍କ ସମସ୍ତ ଧନରାଶି ରାଜ କୋଷରେ ଜମାହୋଇଥିଲା । ସେହି ଧନରେ ରାଜଭବନର ଦରକାରୀ ସାମଗ୍ରୀସବୁ କିଣାଯାଉଥିଲା । ମୁଁ ମଧ୍ୟ ସେହି ଦୂଷିତ ଅନ୍ନ ଖାଉଥିଲି । ଏହାର ପ୍ରଭାବରେ ମୋର ଜ୍ଞାନ, ବିବେକ ଓ ଆଚରଣ ସବୁ ନଷ୍ଟ ହୋଇଗଲା । ମୁଁ ଲୋଭ ଓ ମୋହରେ ପଡି ଜ୍ଞାନହୀନ ହୋଇ ଶେଷରେ ହାର ଚୋରି କଲି । ଯେତେବେଳେ ଏହି ପ୍ରଦୂଷିତ ଧନରେ କିଣା ଯାଇଥିବା ଅନ୍ନର ଅଂଶ ମୋ ଶରୀରରେ ରହିଲା ନାହିଁ ସେତେବେଳେ ମୋ ସ୍ୱଭାବରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆସିଲା । ମୁଁ ଭିକ୍ଷା ବୃତିକରି ମୋର ଜୀବନ ନିର୍ବାହ କଲି । ମୁଁ କରିଥିବା ଅପରାଧ ସମ୍ପର୍କରେ ସଚେତନ ହେଲି । କଥାରେ ଅଛି ଯେପରି ଅନ୍ନ ସେପରି ମନ । ରାଜା ଶିବି ପରମହଂସଙ୍କ କଥାରେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ପ୍ରୀତ ହେଲେ ଓ ପୁନର୍ବାର ତାଙ୍କୁ ତାଙ୍କ ପଦବୀରେ ରଖାଇଲେ ।
