ଏଣେ ଶଙ୍କର ଶାସ୍ତ୍ରୀ କହି ଚାଲିଥାଆନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଦୀର୍ଘବାହୁ ଅଚାନକ ପଛକୁ ଚାହିଁକରି ଜଙ୍ଗଲ ଆଡକୁ ଦ୍ରୁତଗତିରେ ଦୌଡି ପଳାଇଲା । ଏସବୁ ଦେଖି ସେ ବିଦ୍ୱାନ ନିଜ ବାକ୍ୟ ପୂରଣ ନକରି ରାକ୍ଷସକୁ ବଡ ପାଟିରେ ଡାକିଲେ, ଆରେ ହେ, ଦାନବରାଜ କୁଆଡକୁ ଯାଉଛ… ଫେରିଆସ… । କିନ୍ତୁ ଦେଖୁ ଦେଖୁ ଦୀର୍ଘବାହୁ ଆଖି ଆଗରୁ କେଉଁଆଡେ ଅଦୃଶ୍ୟ ହୋଇଗଲା ।

କାହାଣୀକୁ ଏଇଠାରେ ଶେଷକରି ବେତାଳ ବିକ୍ରମାଦିତ୍ୟଙ୍କୁ ପ୍ରଶ୍ନକଲା, ରାଜନ, ଦୀର୍ଘବାହୁ ତ ରାଜାହେବା ଉଦ୍ଧେଶ୍ୟରେ ଜଙ୍ଗଲରୁ ବାହାରି ଶଙ୍କର ଶାସ୍ତ୍ରିଙ୍କ ସହିତ ରାଜଧାନୀକୁ ଆସୁଥିଲା । କିନ୍ତୁ ସେ ଗୁରୁପ୍ରତିମଙ୍କ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ଶୁଣିବାପରେ ଜଙ୍ଗଲକୁ ପୁନର୍ବାର ଫେରିଗଲା କାହିଁକି? ଶାସ୍ତ୍ର ବିଦ୍ୟା ନିପୁଣ ଗୁରୁ ଓ ଶସ୍ତ୍ରବିଦ୍ୟା ଅଭ୍ୟାସ କରୁଥିବା ଶିଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଦେଖି ସେ ଆଉ ଭୟଭୀତ ହୋଇ ପଡିଲାକି…? ନା… ତା’ ମନରେ ସନ୍ଦେହ ହେଲା ଯେ, ଶଙ୍କର ଶାସ୍ତ୍ରୀ ନିଜର ପ୍ରାଣ ବଂଚାଇବା ପାଇଁ ତା’ ସହିତ ଛନ୍ଦ କପଟ କରି ତାକୁ ରାଜଧାନୀକୁ ନେଇ ମାରି ପକାଇବେ? ଯଦି ଏପରି ସେ ଭାବିଥାଆନ୍ତା, ତେବେ ତ ସେ ପ୍ରଥମରୁ ଶଙ୍କର ଶାସ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ ମାରି ପକାଇଥାନ୍ତା । କିନ୍ତୁ ସେ ଏପରି କରିନାହିଁ । ଯଦି ମୋର ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ଜାଣି ମଧ୍ୟ ତୁମେ ନୀରବ ରହିବ, ତେବେ ତମର ମସ୍ତକ ଶତଧା ବିଦୀର୍ଣ୍ଣ ହେବ ।

ତା’ପରେ ମୌନଭଙ୍ଗ କରି ବିକ୍ରମାଦିତ୍ୟ କହିଲେ, ଦୀର୍ଘବାହୁର ବିଭିନ୍ନ ଜିଜ୍ଞାସା, ବା ଜାଣିବା କଥାର ଉତ୍ତର ଦେବା ସମୟରେ ତାକୁ ଶାସ୍ତ୍ରୀ ନିଜର ବିଦ୍ୟା ବୁଦ୍ଧି ପ୍ରୟୋଗ କରି ପ୍ରତ୍ୟେକ ବସ୍ତୁର ସ୍ୱାଭାବିକ ଧର୍ମ ବିଷୟରେ ବୁଝାଉଥିଲେ । ସେହି କଥାରୁ ରାକ୍ଷସକୁ ନିଜର ଧର୍ମ ବିଷୟରେ ସଙ୍କେତ ମିଳିଗଲା । ସେ ଯେତେବେଳେ ଜାଣିପାରିଲା ଯେ, ବନ୍ୟ ପଶୁମାନଙ୍କର ଧର୍ମ ଜଙ୍ଗଲରେ ରହିବା, ମନୁଷ୍ୟର ଧର୍ମ ଗ୍ରାମ ବା ନଗରରେ ବସବାସ କରିବା, ଗୁରୁଙ୍କର ଧର୍ମ ଶିଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଶିକ୍ଷାଦାନ କରିବା, ସେ ବି ତା’ ରାକ୍ଷସର ଧର୍ମ ପାଳନ କରିବା ପାଇଁ ତୁରନ୍ତ ଜଙ୍ଗଲ ମଧ୍ୟରେ ଥିବା, ତା’ର ଗୁମ୍ଫାକୁ ଫେରି ଯିବାକୁ ଶ୍ରେୟ ମଣିଲା ।

ଏହିପରି ଭାବରେ ରାଜାଙ୍କର ମୌନଭଙ୍ଗ କରାଇବାରେ ସଫଳ ହୋଇ ସେ ଶବ ଓ ଶବସ୍ଥିତ ବେତାଳ ହଠାତ୍ ରାଜାଙ୍କର କାନ୍ଧରୁ ଖସିଯାଇ ପୁନର୍ବାର ବୃକ୍ଷ ଡାଳରେ ଯାଇ ଝୁଲିପଡିଲା ।