ଏହି ସବୁ କଥା ଭାବି ଭାବି ସେ ରାଜାଙ୍କୁ ଆଉ ନିଦ ମୋଟେ ବି ହେଲା ନାହିଁ । ରାଜାଙ୍କର ଏଭଳି ଦୁଃଖ ଦେଖି ରାଜକନ୍ୟାଙ୍କର ବି ମନଦୁଃଖ ହେଲା । ସେ ଜାଣିଲା ଯେ, ସେ ବଣୁଆ ରାଜା ତା’ ପିତାଙ୍କୁ ଅତି ସହଜରେ ହରାଇଦେବ । ରାଜକନ୍ୟା ଜଣକ ଛୋଟ ହେଲେବି ବହୁତ ଚାଲାକ୍ ଥିଲେ । ତେଣୁ ସେ ତା’ ପିତାଙ୍କଠାରୁ ବଣୁଆ ରାଜା ବିଷୟରେ ସବୁକଥା ଜାଣିଲା । ସବୁଶୁଣି ସେ ରାଜକନ୍ୟା କହିଲା – “ଆପଣ ଆଦୌ ନିଜ ମନଦୁଃଖ କରନ୍ତୁ ନାହିଁ ପିତା । ଆପଣ ସେନାପତି ଓ ମହାମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ ତୁରନ୍ତ ଡକାନ୍ତୁ । ମୋ ପାଖରେ ଗୋଟିଏ ଭଲ ଉପାୟ ଅଛି । ସେହି ଉପାୟ ବଳରେ ଆମ୍ଭେମାନେ ସେହି ନିଷ୍ଠୁର ବଣୁଆ ରାଜାଙ୍କୁ ନିଶ୍ଚୟ ହରାଇ ଦେଇପାରିବା ।”
ସବୁ ଶୁଣି ସେନାପତି କହିଲେ – ହେ ରାଜକନ୍ୟା, ଆପଣ ତ ଏବେ ବହୁତ ଛୋଟ । ତାଛଡା ଆପଣ ଏ ଯୁଦ୍ଧ ବିଷୟରେ କିଛି ବି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ତେଣୁ ଏ ବିଷୟରେ ଆଲୋଚନା କରିବା ଅର୍ଥାତ୍ ବୃଥା ପ୍ରୟାସ କରିବା । ଏପରି କଥା ଶୁଣି ମହାରାଜା ମଧ୍ୟ ସେନାପତିଙ୍କ କଥାରେ ସହମତି ପ୍ରକାଶ କଲେ ।
କିନ୍ତୁ ସବୁ ଶୁଣି ମହାମନ୍ତ୍ରୀ କହିଲେ – ‘ହେ ମହାରାଜ, ରାଜକନ୍ୟା ବହୁତ ବୁଦ୍ଧିମତୀ । ସେ ଏ ଦେଶର ଭବିଷ୍ୟତର ରାଜା । ସେ ଛୋଟ ହେଲେ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କର ବୁଦ୍ଧି ବହୁତ । ତେଣୁ ତାଙ୍କ କଥା ଥରେ ଶୁଣାଯାଉ । ଏହାଛଡା ଆମ ପାଖରେ ଅନ୍ୟ କିଛି ଉପାୟ ବି ତ ନାହିଁ ।’ ତହୁଁ ସେ ରାଜକନ୍ୟା ମହାମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ କହିଲେ – “ହେ ମହାମନ୍ତ୍ରୀ, ଆଉ ସମୟ ନଷ୍ଟ ନକରି ଆପଣମାନେ ଲୁହାଜାଲି, ପିମ୍ପୁଡି, ବେଙ୍ଗ ଓ ଛେଳି ମେଣ୍ଢାଙ୍କ ମାଂସ ଲଗା ହାଡ ସଂଗ୍ରହ କରନ୍ତୁ ।” ରାଜକନ୍ୟାଙ୍କ ଏଭଳି ପରାମର୍ଶରେ ସେ ରାଜ ଦରବାରରେ ହଠାତ୍ ଏକ ହସ ଗୁଞ୍ଜରଣ ହେଲା । ତାପରେ ସେମାନେ ତଥା ସେ ଦରବାରରେ ଉପସ୍ଥିତ ଥିବା ଲୋକମାନେ ରାଜକନ୍ୟା ଜଣେ ପାଗେଳି ବୋଲି ଆଖ୍ୟା ଦେଲେ । ମାତ୍ର ମହାମନ୍ତ୍ରୀ କହିଲେ – ‘ଆଉ କାଳ ବିଳମ୍ବ ନକରି ରାଜକନ୍ୟା ଯାହା କହିଲେ ସେ ସବୁ ଅଧିକରୁ ଅଧିକ ତୁରନ୍ତ ସଂଗ୍ରହ କରାଯାଉ ।’ ଶେଷରେ ସେ ରାଜକନ୍ୟାଙ୍କ କଥାକୁ ସମସ୍ତେ ମାନିଲେ ।
